Wyrok z dnia 2023-11-30 sygn. IV SA/Po 641/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Donata Starosta Sędzia WSA Katarzyna Witkowicz–Grochowska (spr.) Asesor sądowy WSA Jacek Rejman po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 30 listopada 2023 r. sprawy ze skargi J. P. na akt Przewodniczącego Okręgowego Sądu Lekarskiego w P. z dnia 21 września 2023 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty za udostępnienie informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony akt; 2. zasądza od Przewodniczącego Okręgowego Sądu Lekarskiego w P. na rzecz skarżącego J. P. kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

J. P. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na zawiadomienie z dnia 21 września 2023 r. Okręgowego Sądu Lekarskiego w P., ustalające koszty związane z udostępnieniem informacji publicznej wystawione przez Okręgowy Sąd Lekarski w P. w związku z rozpatrzeniem wniosku z dnia 7 września 2023 r. o udostępnienie informacji publicznej.

Skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (u.d.i.p.) przez nieprawidłowe policzenie kosztów związanych z udostępnieniem informacji publicznej i wniósł o:

zobowiązanie organu do prawidłowego policzenia kosztów związanych z udostępnieniem informacji publicznej lub ewentualnie;

a. zniesienie aktu dotyczącego kosztów związanych z udostępnieniem informacji publicznej lub ewentualnie;

b. uznanie nieistnienia aktu dotyczącego kosztów związanych z udostępnieniem informacji publicznej.

W uzasadnieniu skargi wskazał, że pismem z dnia 7 września 2023 r. wysłanym na skrzynkę ePUAP W. Izby Lekarskiej w P. adresowanym do organu zwrócił się o udostępnienie informacji dotyczących wszystkich orzeczeń Okręgowego Sądu Lekarskiego podjętych w 2020 roku:

1. sygnatur;

2. krótkich opisów przypisanego czynu, w treści umieszczonej w elektronicznym repetytorium;

3. dat orzeczeń pierwszej instancji;

4. dat prawomocności orzeczeń pierwszej instancji;

5. wymierzonych kar w pierwszej instancji, w treści umieszczonej w elektronicznym repetytorium;

6. dat orzeczeń drugiej instancji;

7. wymierzonych kar w drugiej instancji, w treści umieszczonej w elektronicznym repetytorium.

Następnie podał, że organ w dniu 21 września 2023 r. udostępnił wnioskodawcy dane dotyczące 19 spraw oraz wskazał na koszty poniesione na przygotowanie i udostępnienie informacji.

Skarżący argumentował, że wniosek dotyczył podstawowych informacji z zakresu publicznego zadania organu jakim jest orzekanie o odpowiedzialności zawodowej lekarzy i lekarzy dentystów. Wnioskowana informacja jest wprost wymieniona jako części jednego urządzenia ewidencyjnego zwanego repertorium służącego do rejestrowania czynności procesowych, kontrolowania biegu spraw czy też sporządzania sprawozdań statystycznych (§ 76 ust. 3 Regulaminu wewnętrznego urzędowania sądów lekarskich). Wnioskodawca celowo wpisał we wniosku, że w przypadku krótkiego opisu sprawy oraz orzeczonej kary wnioskuje o informacje z elektronicznej formy tego urządzenia ewidencyjnego, które zgodnie z informacjami od pozostałych izb lekarskich jest prowadzone przy użyciu programu FINN. Miało to ułatwić organowi przygotowanie informacji, gdyż w przypadku braku formy elektronicznej repertorium umożliwiałoby wskazanie przez organ nieposiadania informacji, choć brak gromadzenia tak podstawowych informacji przez organ, zdaniem wnioskodawcy wymagałby szczególnego uprawdopodobnienia. Ponadto, Skarżący wskazuje, że właściwe opracowanie przesłanych danych powoduje skrócenie treści informacji do niecałej strony. Ponadto zdaniem J. P. zbiorcze uporządkowanie informacji pozwala na wskazanie braku podania dat uprawomocnienia się orzeczeń, pomimo upływu prawie 3 lat od daty orzeczeń dla dwóch spraw.

Dalej Skarżący wskazał, że ustalenie wysokości opłaty za dostęp do informacji publicznej następuje w drodze aktu, stwierdzającego obowiązek poniesienia opłaty oraz ustalającego jej wysokość, który kreuje zobowiązanie o charakterze finansowym. Dalej wskazano, że odpowiedz organu poza wnioskowaną informacją zawiera zdaniem Skarżącego dodatkowo powiadomienie o którym mowa w art. 15 ust. 2 u.d.i.p. Tymczasem zawarcie w treści pisma informacji o wysokości opłaty za udostępnienie informacji publicznej wypełnia dyspozycję normy z art. 15 ust. 2 u.d.i.p. Przyjęta nazwa pisma nie ma jednak znaczenia, gdyż nie jest to decyzja czy postanowienie, lecz akt z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Jednakże Skarżący podał, że jeśli Sąd uzna, że forma dokumentu nie była wystarczająca to wnosi o ewentualne uznanie nieistnienia aktu dotyczącego kosztów związanych z udostępnieniem informacji publicznej.

Dalej argumentowano, że organ w przedmiotowym zawiadomieniu wskazał na koszty wynikające między innymi z anonimizacji, co zdaniem Skarżącego nie zawiera się w definicji przekształcenia, formy czy też metody udostępnienia informacji. Ponadto organ wskazał na koszty wynikające ze sporządzenia wykazu wszystkich orzeczeń Okręgowego Sądu Lekarskiego wydanych w 2020 r. wyszczególniających wnioskowane informacje. Tymczasem według J. P. koszty osobowe mogą być potraktowane jako dodatkowe tylko wówczas, jeżeli konieczność zatrudnienia dodatkowej osoby do udzielenia informacji lub zapłacenia za nadgodziny pracownikowi wynika tylko ze specjalnej, szczególnej formy lub sposobu jej udzielenia wskazanej we wniosku. Skarżący celowo wskazał, jego zdaniem najtańszą i zarazem najprostszą formę udostępnienia informacji czyli formę plików elektronicznych i to niekoniecznie skanów dokumentów. Ponadto celowo wskazał urządzenie ewidencyjne jako źródło informacji w celu zmniejszenia nakładu pracy koniecznego do przygotowania informacji. Skarżący wskazuje na przykładzie Okręgowego Sądu w K., że opis spraw w repetytorium, w szczególności w systemie FINN jest bardzo skrótowy. Organ udostępnił natomiast skarżącemu informacje dotyczące 19 orzeczeń ale skopiował opis spraw z treści orzeczeń nakładając zakres prac. Nie bez znaczenia jest też fakt, że od początku roku budżet Okręgowej Izby Lekarskiej w P. powiększył się dwukrotnie i wynosi obecnie ponad [...] min złotych. Choć funkcjonowanie Organu opiera się tylko na części budżetu W. Izby Lekarskiej w P., zdaniem Skarżącego udostępnianie informacji publicznej jest równie ważnym zadaniem publicznym jak inne zadanie z administracji publicznej pełnione przez Organ lub inne organy W. Izby Lekarskiej w P..

Skarżący wskazał, że nie ma innej drogi dochodzenia prawa do bezpłatnego dostępu do informacji publicznej dotyczącej podstawowej publicznej działalności organu lub ewentualnie określenia kosztów jej udostępniania zgodnie z treścią art. 15 ust.1 u.d.i.p. Nieuiszczenie naliczonej opłaty może skutkować nałożeniem kary na wnioskodawcę nawet w postaci zawieszenia prawa wykonywania zawodu z tytułu deliktu zawodowego.

W odpowiedzi na skargę Okręgowy Sąd Lekarski w P. wskazał, że nie prowadzi elektronicznego repertorium, wobec powyższego konieczne było wytworzenie przez pracownika Kancelarii Okręgowego Sądu Lekarskiego żądanej informacji na podstawie akt spraw i papierowego repertorium. Ustalono, że na wykonanie zadania Okręgowy Sąd Lekarski W. Izby Lekarskiej musiał ponieść dodatkowe koszty w postaci 4 godzin pracy pracownika Kancelarii Okręgowego Sądu Lekarskiego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd wskazuje, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2492) sądy administracyjne są właściwe do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych, przy czym Sąd nie może opierać tej kontroli na kryterium słuszności lub sprawiedliwości społecznej, co oznacza, że w zasadzie sąd administracyjny rozpoznając merytorycznie skargę nie przyznaje wnioskowanych świadczeń. Zakres kontroli sądowoadministracyjnej wyznacza art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 z późn. zm., zwanej dalej – "p.p.s.a.") stanowiący, iż sąd orzeka w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Zakres kognicji sądu administracyjnego określa art. 3 § 2 p.p.s.a. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu oraz postanowień, przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23, 868, 996, 1579 i 2138 oraz z 2017 r. poz. 935), postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, 648, 768 i 935), postępowań, o których mowa w dziale V w rozdziale 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. poz. 1947, z późn. zm.), oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw;

4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, opinie zabezpieczające i odmowy wydania opinii zabezpieczających; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a;

9) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw.

Na tle ostatnio powołanego przepisu w orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntowane jest stanowisko, że ustalenie wysokości opłaty za udostępnienie informacji publicznej jest aktem z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. i to niezależnie od tego, czy zostało dokonane przed czy po udostępnieniu informacji publicznej. Akt ten stwierdza bowiem obowiązek poniesienia opłaty oraz ustala jej wysokość, kreując zobowiązanie o charakterze finansowym. Może on być określony np. jako: "zarządzenie", "zawiadomienie", "wezwanie", "informacja", czy nawet "postanowienie", jak również może nie zawierać określenia formy i stanowić pismo skierowane do wnioskodawcy, jednak samo zawarcie w treści pisma informacji o wysokości opłaty za udostępnienie informacji publicznej wypełnia dyspozycję normy z art. 15 ust. 2 u.d.i.p (por. postanowienie z dnia 28 lutego 2017 r., sygn. akt I OSK 213/17 i wskazane tam orzecznictwo, wszystkie orzeczenia powołane w uzasadnieniu są dostępne na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej: CBOSA).

Wobec powyższego, Sąd w składzie rozpoznającym sprawę uznał, że kwestionowany przez Skarżącego akt Przewodniczącego Okręgowego Sądu Lekarskiego w P. z dnia 21 września 2023 r. polegający na ustaleniu, na podstawie art. 15 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2022 r., poz. 902, dalej jako "u.i.d.p."), opłaty z tytułu udostępnienia informacji publicznej w kwocie 154,20 zł, podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego.

W tym miejscu wskazać jeszcze należy, że wedle art. 53 § 2 p.p.s.a., w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2017 r., jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4, wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności. W rozpoznawanej sprawie termin określony w art. 53 § 2 P.p.s.a. został zachowany, ponieważ Skarżący otrzymał zaskarżony akt w dniu 21 września 2023 r., natomiast skarga wniesiona została w dniu 6 października 2023 r.

W świetle powyższego uznać należało, że skarga złożona w niniejszej sprawie jest dopuszczalna i podlega merytorycznemu rozpoznaniu.

Nie budzi wątpliwości Sądu, ani nie było to kwestionowane, że Przewodniczący O. w P. jest podmiotem obowiązanym do udzielenia informacji publicznej. W myśl art. 4 ust. 1 pkt. 2 u.d.i.p. obowiązane do udostępnienia informacji są organy samorządu zawodowego. Zgodnie zaś z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1342, dalej jako u.i.l.) jednostkami organizacyjnymi samorządu zawodowego lekarzy i lekarzy dentystów są okręgowe izby lekarskie, Wojskowa Izba Lekarska i Naczelna Izba Lekarska, które działają przez organy określone w ustawie. Natomiast organami okręgowej izby lekarskiej – zgodnie z art. 21 u.i.l. – są okręgowy zjazd lekarzy, okręgowa rada lekarska, okręgowa komisja rewizyjna, okręgowy sąd lekarski, okręgowy rzecznik odpowiedzialności zawodowej. Z powyższego wynika więc, że Okręgowy Sąd Lekarski W. Izby Lekarskiej jest organem izby lekarskiej będącej jednostką organizacyjną samorządu zawodowego lekarzy. Reprezentowanie sądu na zewnątrz i kierowanie jego pracą powierzone jest zaś Przewodniczącemu (vide art. 30 ust. 1. u.i.l.). W świetle powyższego Przewodniczący Okręgowego Sądu Lekarskiego jako reprezentant organu samorządu zawodowego lekarzy jest obowiązany do udostępniania informacji publicznej. Nie było też przedmiotem sporu w niniejszej sprawie, że wnioskowana przez Skarżącego informacja stanowi informację publiczną.

Przechodząc natomiast do kwestii spornej, a dotyczącej zasadności ustalenia opłaty za udostępnienie informacji publicznej w sytuacji udostępnienia informacji publicznej na wniosek, z art. 15 ust. 1 u.d.i.p. wynika możliwość pobierania opłaty w wysokości dodatkowych kosztów związanych z udostępnieniem wnioskowanej informacji. Przepis art. 15 ust. u.d.i.p. wprowadza zatem wyjątek od zasady bezpłatnego dostępu do informacji publicznej wyrażonej w art. 7 ust. 2 u.d.i.p.

Przepis ten stanowi wyraźnie i jednoznacznie, że jeżeli w wyniku udostępnienia informacji publicznej na wniosek, o którym mowa w art. 10 ust. 1, podmiot obowiązany do udostępnienia ma ponieść dodatkowe koszty związane ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku, podmiot ten może pobrać od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, powiadomi wnioskodawcę o wysokości opłaty. Udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca dokona w tym terminie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa wniosek (art. 15 ust. 2 u.d.i.p.).

Nie oznacza to, że udostępnienie informacji staje się odpłatne, gdyż przepis ten wskazuje jedynie na możliwość zwrotu podmiotowi udostępniającemu kosztów, które poniósł realizując żądanie wniosku (por. wyrok NSA z 6 lipca 2016 r., sygn. akt I OSK 662/16, CBOSA). Przez "dodatkowe koszty" udostępniania informacji na wniosek należy rozumieć rzeczywiste, ustalane każdorazowo przy realizacji danego wniosku, wykraczające poza normalne koszty funkcjonowania podmiotu udostępniającego informację, dodatkowe koszty rzeczowe lub osobowe poniesione przez ten podmiot w związku z określonym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku. Koszty osobowe (koszty pracy) mogą być traktowane jako dodatkowe koszty w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.d.i.p. tylko wówczas, jeżeli potrzeba zatrudnienia dodatkowej osoby do udzielenia informacji lub zapłacenia za nadgodziny pracownikowi wynika z realizacji wskazanych we wniosku szczególnej formy lub sposobu jej udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku.

Norma przepisu art. 15 ust. 2 u.d.i.p. nakłada na podmiot udostępniający informację publiczną obowiązek powiadomienia wnioskodawcy o wysokości opłaty w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Ma to na celu umożliwienie wnioskodawcy samodzielnego podjęcia decyzji o pokryciu kosztów udostępnianych informacji. Ze względu na wysokość opłaty może on zrezygnować ze wskazanego we wniosku sposobu lub formy udostępnienia informacji, poprzestając na sposobie, z którym nie wiążą się żadne opłaty lub opłata jest znacznie niższa. Takie rozwiązanie gwarantuje prawidłową realizację prawa do informacji publicznej, ponieważ pozwala na uniknięcie sytuacji, w której wysokość kosztów udostępnienia informacji stanowiłaby wyłączną i bezpośrednią przeszkodę w dostępie do określonych informacji publicznych. Ustawodawca pozostawił wnioskodawcy kolejne 14 dni (licząc od dnia doręczenia wnioskodawcy wyżej wymienionego zawiadomienia) na dokonanie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji lub też na wycofanie wniosku. Bezczynność wnioskodawcy w tym okresie będzie prowadzić dopiero do udostępnienia informacji w sposób i w formie wskazanych pierwotnie we wniosku i będzie wiązać się z koniecznością opłacenia przez wnioskodawcę kosztów określonych we wcześniejszym zawiadomieniu (por. postanowienie NSA z 1 października 2013 r., I OSK 2139/13, CBOSA).

W przedmiotowej sprawie, jak wynika z nadesłanych akt sprawy, Przewodniczący Okręgowego Sądu Lekarskiego w P. , jako podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej, uchybił obowiązkom nałożonym przez ustawę o dostępie do informacji publicznej w spornym zakresie, albowiem przed jej udostępnieniem nie powiadomił Skarżącego o wysokości opłaty, ani nie zakreślił 14 dniowego terminu na ewentualną zmianę zakresu lub formy wniosku. Również nie pouczył Skarżącego, że po upływie 14 dniowego terminu informacja zostanie przesłana w pierwotnie zawnioskowanej postaci. Skarżący został poinformowany o konieczności poniesienia kosztów udostępnienia informacji publicznej jednocześnie z udzieleniem odpowiedzi na wniosek i udzieleniem żądanych informacji, zatem nie miał możliwości skorzystania z uprawnień w zakresie modyfikacji wniosku bądź jego cofnięcia, wynikających z przepisu art. 15 ust. 2 u.i.d.p.

W żadnym razie art. 15 ust. 2 u.d.i.p. nie pozwala na żądanie opłaty równolegle z udzieleniem odpowiedzi na wniosek o udostępnienie informacji publicznej. Tymczasem, tak właśnie postąpił podmiot zobowiązany w rozpoznawanej sprawie – Skarżący wraz z pismem z 21 września 2023 r. zawierającym informację o poniesionych przez podmiot kosztach i wezwanie do uiszczenia wskazanej opłaty otrzymał także wnioskowaną informację publiczną. Taki sposób postępowania podmiotu zobowiązanego, jaki miał miejsce w niniejszej sprawie pozbawił wnioskodawcę prawa wyboru formy uzyskania informacji, czy prawa wycofania wniosku, czyli zniweczył możliwość wyeliminowania konieczności ponoszenia przez wnioskodawcę kosztów udostępnienia informacji publicznej. Ponadto, wnioskodawca nie mógł w tej sytuacji zweryfikować wysokości nałożonej opłaty z uwagi na brak w piśmie organu wyjaśnień, co do faktycznie poniesionych kosztów. Co więcej, organ nie poinformował Skarżącego, iż w związku z tym, że udzielenie informacji pociąga za sobą koszty to może on wniosek zmodyfikować bądź go wycofać. W ocenie Sądu, uchybienie podmiotu zobowiązanego stanowi naruszenie zasady informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć faktyczny wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania (art. 9 k.p.a.).

Reasumując, naruszenie art. 15 ust. 2 u.i.d.p. we wskazanym wyżej zakresie powoduje konieczność stwierdzenia, że zaskarżony akt podlega uchyleniu. Oznacza to, że obecnie organ, pomimo udzielenia informacji publicznej nie może skutecznie żądać od Skarżącego uiszczenia przedmiotowych kosztów. Podmiotowi zobowiązanemu pozostaje w takiej sytuacji zaniechanie dochodzenia spornej opłaty. Tylko bowiem wyczerpanie trybu określonego w art. 15 ust. 2 u.d.i.p. upoważnia podmiot zobowiązany do domagania się uiszczenia opłaty związanej z poniesionymi kosztami przygotowania i udzielenia informacji publicznej.

Odnosząc się natomiast do kwestii wyliczenia wysokości ustalonej opłaty wskazać należy, że z uwagi na niezachowania trybu postępowania w przypadku żądania opłaty za udzielenie informacji publicznej z art. 15 ust. 2 u.i.d.p. kwestia ta nie była już przedmiotem kontroli Sądu.

W konsekwencji należało przyjąć, że uchybienie organu spowodowało konieczność uchylenia zaskarżonego aktu na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a., o czym orzeczono w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt 2 sentencji wyroku, na podstawie art. 200 p.p.s.a. uwzględniając wysokość wpisu od skargi zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. z 2021 r. poz. 535).

Sąd wskazuje, że sprawę rozpoznano w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów, z uwagi na wniosek Skarżącego w tym zakresie, a organ nie zgłosił wniosku o rozprawę (art. 119 pkt 2 P.p.s.a.).