Wyrok z dnia 2020-02-26 sygn. II KK 32/20

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KK 32/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2020 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Rafał Malarski (przewodniczący, sprawozdawca)
‎SSN Jerzy Grubba
‎SSN Marek Pietruszyński

Protokolant Anna Janczak

w sprawie K. K.

oskarżonej z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k.

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 5 k.p.k.),

w dniu 26 lutego 2020 r.,

kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanej

od wyroku Sądu Rejonowego w W.

z dnia 9 stycznia 2018r., sygn. akt III K (...),

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w W. do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Prokurator Generalny wniósł kasację na korzyść K. K., która wyrokiem Sądu Rejonowego w W. została uznana za winną popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. i skazana na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary na czas 2 lat, a na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec niej obowiązek naprawienia szkody. W nadzwyczajnym środku zaskarżenia podniesiono zarzut rażącego naruszenia art. 117 § 1 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 133 § 2 k.p.k. przez błędne przyjęcie, że oskarżona zawiadomiona prawidłowo nie stawiła się na rozprawie głównej przed Sądem Rejonowym i przeprowadzenie czynności procesowych w dniach 19 grudnia 2017 r. i 9 stycznia 2018r. odbyło się bez jej udziału. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Kasacja okazała się zasadna w stopniu oczywistym (art. 535 § 5 k.p.k.).

Warto przypomnieć, że przepis art. 117 k.p.k. ma charakter gwarancyjny dla stron uprawnionych do wzięcia udziału w czynności procesowej. Poza sporem jest przecież, iż warunkiem realizacji prawa do obrony w znaczeniu materialnym jest właśnie m.in. przysługujące oskarżonemu prawo do udziału w rozprawie umożliwiające mu przeciwstawienie się tezie oskarżenia. Prawidłowe zawiadomienie stron wiąże się z wysłaniem zawiadomienia do rzeczywistego miejsca zamieszkania lub pobytu adresata. Musi ono zatem wskazywać nie tylko jego dane osobowe, czyli imię i nazwisko, ale i właściwy adres, pod którym zawiadamiany zamieszkuje bądź przebywa. Prawdą okazało się, że w omawianej sprawie doszło do nieprawidłowego wysłania oskarżonej zawiadomienia o terminie rozprawy, która odbyła się 19 grudnia 2017 r. Mianowicie zostało ono skierowane zamiast na ul. B. w W., na ul W. w W.. Dodać należało, że K. K. poinformowała organy procesowe o aktualnym miejscu zamieszkania, który miał być adresem dla doręczeń (k. 2 załącznika adresowego), a tymczasem już w załączniku do aktu oskarżenia informacja ta została podana wadliwie, tzn. ul. W. (k. 7 załącznik). Następstwem błędnego przekonania, że oskarżona została prawidłowo zawiadomiona o terminie rozprawy, który odbył się 19 grudnia 2017 r., był brak zawiadomienia jej o drugim terminie rozprawy – 9 stycznia 2018 r.

W tym stanie rzeczy zaskarżony wyrok nie mógł się ostać, ponieważ w żadnej mierze nie można było przyjąć, iż oskarżona nie stawiła się na rozprawę mimo prawidłowego zawiadomienia jej o terminie. Przesłanie zawiadomienia na inny adres niż wskazany przez osobę, która miała prawo uczestniczyć w czynnościach procesowych, oznaczało, że nie został dopełniony wymóg prawidłowego powiadomienia strony, który dawałby podstawę do prowadzenia rozprawy mimo jej niestawiennictwa (art. 374 § 1 k.p.k.). W takim zaś wypadku, stosownie do art. 117 § 2 k.p.k., czynności nie można było przeprowadzić. Przeprowadzenie zatem dwóch rozpraw pod nieobecność faktycznie niezawiadomionej oskarżonej pozbawiło ją prawa do udziału w rozprawie głównej.

Przedstawione uchybienie uznać należało za rażącą obrazę prawa wskazanego w kasacji, która mogła mieć istotny wpływ na treść wyroku, albowiem skazana została pozbawiona możliwości przedstawienia argumentów na swoją rzecz.

Z tych powodów Sąd Najwyższy orzekł na posiedzeniu bez udziału stron jak w części dyspozytywnej wyroku (art. 537 § 2 k.p.k.).