Postanowienie z dnia 1998-05-21 sygn. III CKN 471/97

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III CKN 471/97

POSTANOWIENIE

Dnia 21 maja 1998 r.

Sąd Najwyższy Izba Cywilna w składzie następującym:

Przewodniczący: SSN - H. Ciepła

Sędziowie:

SN-M. Kocon

SN - H. Pietrzkowski (spraw.)

Protokolant: B. Nowicka

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 1998 r.

na rozprawie sprawy z wniosku

z udziałem C^^^H i JH^Jmałżonków

o rozgraniczenie

na skutek kasacji uczestnika CH^H RMM

od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Tarnobrzegu z dnia 5 czerwca 1997 r., sygn. akt I Ca 185/97.

postanawia:

oddalić kasację.

UZASADNIENIE

Sąd Wojewódzki w Tarnobrzegu, dokonując wstępnej kontroli skargi apelacyjnej, którą uczestnicy postępowania  i        małżonkowie złożyli od postanowienia Sądu Rejonowego w Sandomierzu z dnia 28.X.1996 r., orzekającego o rozgraniczeniu, postanowieniem z dnia 5 czerwca 1997 r. odrzucił tę apelację. Rozstrzygnięcie powyższe oparto na stwierdzeniu, że apelacja złożona została po terminie, który postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 1.04.1997 r. został bezzasadnie przywrócony.

Sąd Wojewódzki dokonując takiej oceny ustalił, że podlegające zaskarżeniu apelacją postanowienie Sądu Rejonowego, ogłoszone zostało w dniu 28 października 1996 r. Wniosek RHH z dnia 5 listopada 1996 r. o sporządzenie uzasadnienia tego postanowienia, jako złożony po terminie określonym w art. 328 §1 kpc, nie miał znaczenia przy obliczaniu terminu do wniesienia apelacji.

Zgodnie zatem z art. 369 § 2 kpc termin ten upłynął w dn. 18 listopada 1996 r. Apelacja wniesiona została dopiero 19 grudnia 1996 r. i jako złożona po terminie, zasadnie została odrzucona przez Sąd Rejonowy w Sandomierzu postanowieniem z dnia 11 marca 1997 r., które doręczono uczestnikom postępowania w dniu 15 marca 1997 r. Późniejsze postanowienie tego Sądu z dnia 1 kwietnia 1997 r. o przywróceniu terminu do wniesienia apelacji, wydane w następstwie uwzględnienia wniosku RMIz  dnia 19 marca 1997 r. należało - zdaniem Sądu Wojewódzkiego - ocenić jako bezzasadne.

Skoro bowiem uczestnik postępowania wykazał zaświadczeniem lekarskim, iż chorował tylko w okresie od 15 do 19 listopada 1996 r., to powinien - zgodnie z art. 169 §1 i §3 kpc - najpóźniej w dniu 26 listopada 1996 r. złożyć apelację wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jej wniesienia.

Wobec tego, że wniosek taki złożony został dopiero w dniu 19 marca 1997 r., to podlegał odrzuceniu (art. 171 kpc).

W kasacji od powyższego postanowienia, która oparta została na zarzucie naruszenia art. 233 §1 i 2 kpc oraz art. 373 kpc, pełnomocnik uczestnika postępowania wnosił o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Wojewódzkiemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył co następuje:

Kasacja jest bezzasadna. Pełnomocnik skarżącego uzasadniając zarzut naruszenia przez sąd U instancji art. 373 kpc przez jego zastosowanie stwierdził - odwołując się do literalnej wykładni tego przepisu - iż sąd II instancji „nie jest władny” na podstawie omawianego przepisu do odrzucenia apelacji. Zdaniem skarżącego takie uprawnienie przysługuje - w ramach tego przepisu - tylko sądowi I instancji.

Treść art. 373 kpc zdanie pierwsze kpc ma brzmienie następujące: Sąd drugiej instancji odrzuca na posiedzeniu niejawnym apelację, jeżeli ulegała ona odrzuceniu przez sąd pierwszej instancji. Brzmienie tego przepisu nie nasuwa żadnych wątpliwości. Zgodnie z jego treścią sąd II instancji jest uprawniony do odrzucenia apelacji z tych samych powodów, które stanowią podstawę odrzucenia apelacji przez sąd I instancji (art. 373 w zw. z art. 370 kpc). Powstaje jedynie pytanie czy kontrolą wstępną apelacji, którą przeprowadza także sąd II instancji i która może doprowadzić do odrzucenia apelacji, objęte jest postanowienie o przywróceniu terminu do wniesienia apelacji. Pod rządem art. 375 kpc w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 1996 r. w orzecznictwie Sądu Najwyższgo wyrażony został pogląd, według którego sąd rewizyjny z mocy art. 375 kpc odrzuca rewizję, jeżeli sąd I instancji bezpodstawnie przywrócił termin do jej wniesienia (por. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30.1.1968 r. m CZP 77/67, opubl. w OSNCP nr 12 z 1968 r. poz.202). Zestawiając treść przepisów dawnego art. 375 kpc i art. 373 kpc w brzmieniu aktualnie.obowiązującym, stwierdzić należy, iż między obu przepisami nie ma istotnej różnicy. Różnią się bowiem tylko tym, iż art., 373 kpc nie przewiduje możliwości zwrotu środka odwoławczego sądowi I instancji w celu podjęcia czynności zmierzających do usunięcia jego braków. Przepisy te nie wykazują natomiast różnicy w zakresie uprawnień sądu II instancji do kontroli zachowania warunków formalnych środka odwoławczego. Przyjąć więc należało, iż powołana uchwała Sądu Najwyższego, której zasadności nie kwestionuje Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, zachowała aktualność na gruncie art. 373 kpc. Uzasadnia to przyjęcie wniosku, iż w granicach kontroli zachowania warunków formalnych apelacji, którą sąd n instancji przeprowadza na podstawie art. 373 kpc, mieści się również sprawdzenie zasadności przywrócenia uchybionego terminu do wniesienia apelacji.

Wbrew zatem zarzutom kasacji, Sąd Wojewódzki stwierdzając bezzasadność postanowienia Sądu Rejonowego o przywróceniu terminu do wniesienia apelacji, był uprawniony, na postawie art. 373 kpc do odrzucenia apelacji.

Zarzut naruszenia art. 233 §1 kpc również nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd Wojewódzki stwierdzając, iż wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji został złożony po terminie określonym w art. 169 §1 kpc, oparł się na twierdzeniach uczestnika postępowania, który jako przyczynę opóźnienia w złożeniu apelacji wskazał chorobę. Zgodnie z zaświadczeniem lekarskim choroba ta trwała do dnia 19 listopada 1996 r. Uczestnik postępowania nie powoływał się na jakiekolwiek przeszkody po tym terminie. Sąd Wojewódzki stwierdzając te fakty - bez potrzeby dokonywania oceny dowodów - zasadnie przyjął, iż złożony dopiero w dniu 19 marca ‘1997 r. wniosek o przywrócenie terminu, jako spóźniony, podlegał odrzuceniu. Sąd Wojewódzki przeprowadzając taką ocenę nie mógł naruszyć i nie naruszył art. 233 §1 kpc.

Z tych wszystkich względów kasację, jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw należało oddalić na podstawie art. 393 “ kpc.