Wyrok z dnia 2003-03-11 sygn. V CKN 1825/00

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V CKN 1825/00

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2003 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Marek Sychowicz (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Marian Kocon

SSN Elżbieta Skowrońska – Bocian

Protokolant Ewa Zawisza

w sprawie z powództwa J. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń i Reasekuracji „[…]” Spółce Akcyjnej w Ł. o zapłatę,

po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej w dniu 11 marca 2003 r.

na rozprawie

kasacji powoda

od wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach

z dnia 16 czerwca 2000 r., sygn. akt I ACa 75/00,

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 18 czerwca 1997 r. Sąd Wojewódzki w Częstochowie zasądził od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń i Reasekuracji „[…]” S.A. w Ł. na rzecz powoda J. G. kwotę 10.098,67 zł z odsetkami ustawowymi, a w pozostałej części powództwo oddalił. Rozstrzygnięcie to jest wynikiem uznania, iż powodowi przysługuje od pozwanego – ponad kwotę już otrzymaną – odszkodowanie za szkodę spowodowaną spaleniem się w dniu 11 czerwca 1993 r. obory i stodoły w kwocie zasądzonej, ustalonej stosownie do § 14 ust. 1 zd. pierwsze rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1990 r. w sprawie ogólnych warunków ubezpieczenia obowiązkowego budynków wchodzących w skład gospodarstwa rolnego od ognia i innych zdarzeń losowych (Dz. U. Nr 92, poz. 546 ze zm.). Apelację pozwanego od tego wyroku Sąd Apelacyjny w Katowicach oddalił wyrokiem z dnia 4 marca 1998 r. Jednakże wyrok ten, na skutek kasacji pozwanego, Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 23 listopada 1999 r. uchylił i sprawę przekazał sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania. Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 16 czerwca 2000 r. zmienił wyrok sądu pierwszej instancji i oddalił powództwo. Sąd Apelacyjny stwierdził, że powodowi przysługuje odszkodowanie w kwocie ustalonej stosownie do § 14 ust. 1 zd. drugie powołanego rozporządzenia; skoro odszkodowanie takie pozwany ustalił (i wypłacił), czego powód nigdy nie kwestionował, to dalej idące żądanie powoda nie jest zasadne.

Ostatnio wymieniony wyrok powód zaskarżył kasacją. Podstawę kasacji stanowi naruszenie prawa materialnego, a to art. 805 § 1 i 2 oraz art. 354 k.c. a także § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1990 r. w sprawie ogólnych warunków ubezpieczenia obowiązkowego budynków wchodzących w skład gospodarstwa rolnego od ognia i innych zdarzeń losowych (Dz. U. Nr 92, poz. 546 ze zm.). Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Sąd Apelacyjny błędnie przyjął, iż powód nigdy nie kwestionował wysokości odszkodowania ustalonego i wypłaconego mu przez pozwanego. Wytoczenie przez niego powództwa, w którym żąda zasądzenia dalszego odszkodowania, stanowi właśnie wyraz jego niezgody na takie odszkodowanie.

Zasadnie skarżący powołuje się na przeprowadzony w sprawie dowód z opinii biegłego H. H., która stwierdza wadliwość niektórych elementów sposobu ustalenia odszkodowania przez pozwanego. Opinia ta nie została poddana ocenie sądu i nie stała się przedmiotem ustalenia poprawnie określonej – według zasad przewidzianych w § 14 ust. 1 zd. drugie ogólnych warunków ubezpieczenia, mających zastosowanie w sprawie – wysokości odszkodowania należnego powodowi. W sprawie w ogóle brak jest takiego ustalenia. W tej sytuacji nie sposób odeprzeć zarzutu kasacji naruszenia wskazanych w niej przepisów prawa materialnego, bowiem o ich prawidłowym zastosowaniu można byłoby mówić dopiero wówczas, gdyby ustalenia stanowiące podstawę wydania zaskarżonego wyroku pozwalały na ocenę tego zastosowania.

Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 393¹³ § 1 oraz art. 393¹⁹ w związku z art. 108 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.