Postanowienie z dnia 2010-10-21 sygn. V KK 323/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V KK 323/10

P O S T A N O W I E N I E

Dnia 21 października 2010 r. Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Dorota Rysińska

w sprawie P.T.

skazanego z art. 278 § 1 i in. k.k.

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 21 października 2010 r.

kasacji obrońcy wniesionej od wyroku Sądu Okręgowego w K.

z dnia 23 marca 2010 r., sygn. akt V Ka […], utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w K.

z dnia 23 września 2009 r., sygn. akt II K […]

p o s t a n a w i a:

1. pozostawić kasację bez rozpoznania;

2. zwolnić P.T. od ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.

U Z A S A D N I E N I E

Należy podzielić stanowisko zaprezentowane w pisemnej odpowiedzi prokuratora na kasację, że wniesiona przez obrońcę P.T. skarga jest niedopuszczalna z mocy ustawy. Wskazać zaś trzeba, że przepisem, który o tym stanowi jest unormowanie art. 520 § 2 k.p.k., z treści którego wynika, iż kasację od wyroku sądu odwoławczego strona może wnieść tylko wówczas, gdy zaskarżyła orzeczenie sądu pierwszej instancji.

W sprawie niniejszej obrońca P.T. zaskarżył wprawdzie wyrok Sądu Rejonowego, jednakże wniesiona przez niego apelacja została skierowana jedynie przeciwko orzeczeniu o karze, zdaniem obrońcy – niewspółmiernie surowej. W tych też granicach orzekał Sąd Okręgowy, który utrzymał w mocy zaskarżoną co do P.T. część wyroku. Powyższe wyznaczało więc możliwy zakres zaskarżenia tego wyroku kasacją. Dawało mianowicie uprawnienie do wysunięcia w niej zarzutów rażącego naruszenia przepisów prawa (art. 523 § 1 k.p.k.) wyłącznie przeciwko rozstrzygnięciu o karze (za wyjątkiem, rzecz jasna, zarzutu rażącej jej niewspółmierności). Tylko w wypadku podniesienia jednego z uchybień wymienionych w art. 439 § 1 k.p.k. ograniczenie to – zgodnie z treścią art. 520 § 3 k.p.k. – nie miało zastosowania.

Tymczasem w rozważanej skardze kasacyjnej uchybień stanowiących bezwzględny powód odwoławczy nie wskazano, wyrokowi sądu odwoławczego postawiono natomiast zarzuty rażącego naruszenia przepisów art. 5 § 2, art. 7, art. 410 i art. 171 § 1 k.p.k., przy pomocy których zakwestionowano prawidłowość przeprowadzonego postępowania dowodowego i ocenę dowodów przyjętych za podstawę ustaleń o sprawstwie P.T. w odniesieniu do przestępstw przypisanych mu wyrokiem sądu pierwszej instancji. Ewidentne więc jest, że zakresem skargi jej autor objął orzeczenie o winie skazanego. Domagając się uchylenia zaskarżonego kasacją wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi odwoławczemu, zapomniał jednak, że sąd ten nie kontrolował wskazanej części orzeczenia, wobec jej niezaskarżenia apelacją, co więc za tym idzie nie dostrzegł, że skarga kasacyjna została skierowana wprost przeciwko orzeczeniu sądu pierwszej a nie drugiej instancji, co jest niedopuszczalne także w świetle art. 519 k.p.k. Istotne przy tym jest to, że skarżący nie podniósł, by sąd odwoławczy w jakikolwiek sposób uchybił prawu, nie wykraczając poza granice zaskarżenia wyznaczone w apelacji wniesionej na korzyść P.T. Nie wynika to bowiem ani z samej treści wysuniętych zarzutów kasacyjnych, ani też z uzasadnienia kasacji, identycznej zresztą ze skargą wniesioną w imieniu skazanego W.P.

Z tych zatem powodów, stwierdzając, że doszło do przyjęcia kasacji niedopuszczalnej z mocy ustawy, Sąd Najwyższy obowiązany był, na mocy art. 531 § 1 w zw. z art. 530 § 2 i art. 429 § 1 oraz w zw. z art. 520 § 2 i art. 519 k.p.k., skargę tę pozostawić bez rozpoznania.

Orzeczenie o kosztach sądowych postępowania kasacyjnego znajduje uzasadnienie w treści przepisu art. 624 § 1 in fine k.p.k.