Wyrok z dnia 2002-02-04 sygn. II KKN 385/01

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KKN 385/01

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lutego 2002 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Mieczysław Młodzik (przewodniczący)

SSN Marian Buliński - sprawozdawca

SSN Przemysław Kalinowski

w sprawie M. D.

wobec którego warunkowo umorzono postępowanie karne o czyn z art. 286 § 3 kk,

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu

w dniu 4 lutego 2002 r.,

kasacji, wniesionej przez Ministra Sprawiedliwości na korzyść M. D., od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 28 lipca 2000 r., sygn. akt: VI K 148/00

na podstawie art. 535 § 3 kpk uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie

U Z A S A D N I E N I E

M. D. został oskarżony o popełnienie w okresie od lipca 1996 r. do 31 sierpnia 1996 r. czynu określonego w art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk (Akt oskarżenia wpłynął do sądu w dniu 2.02.2000 r.).

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie wyrokiem z dnia 28 lipca 2000 r. (VI K 148/00) uznał, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego wypadek mniejszej wagi z art. 286 § 3 kk w zw. z art. 12 kk i na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk oraz art. 67 § 1 kk warunkowo umorzył postępowanie karne na okres próby wynoszący 2 lata, na podstawie art. 67 § 3 kk zobowiązał oskarżonego do naprawienia wyrządzonej szkody przez spłatę całości zadłużenia wraz z odsetkami w terminie 1 miesiąca od uprawomocnienia się wyroku, a nadto na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 49 kk zobowiązał oskarżonego do wpłaty na rzecz Fundacji Pomocy Ofiarom Przestępstw w Warszawie kwoty 2.100 zł w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku.

Wyrok ten uprawomocnił się w pierwszej instancji, nie zachodziła także konieczność sporządzenia jego uzasadnienia.

Kasację od tego wyroku w trybie art. 521 kpk złożył na korzyść oskarżonego Minister Sprawiedliwości (wpłynęła do Sądu Najwyższego w dniu 19 grudnia 2001 r.). Skarżący zarzucił temuż orzeczeniu „rażące naruszenie prawa materialnego – art. 4 § 1 kk, polegające na zastosowaniu przepisów kodeksu karnego z 1997 r., podczas gdy korzystniejsza dla sprawcy była ustawa obowiązująca w czasie popełnienia przestępstwa tj. kodeks karny z 1969 r., oraz art. 67 § 3 kk poprzez nałożenie na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody przez spłatę całości zadłużenia wraz z odsetkami, podczas gdy obowiązek ten winien być ograniczony do rozmiaru rzeczywistej szkody wynikłej bezpośrednio z przestępstwa”.

Na tej podstawie autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji (obecnie Sądowi Rejonowemu dla Warszawy-Śródmieścia) do ponownego rozpoznania.

W tej sytuacji Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja Ministra Sprawiedliwości jest oczywiście zasadna. Bezsporne jest bowiem, iż przedmiotowy czyn został popełniony przez oskarżonego w okresie od 11 lipca 1996 r. do 31 sierpnia 1996 r. a więc pod rządem kodeksu karnego z 1996 r.

W zaskarżonym wyroku wydanym już w czasie obowiązywania kodeksu karnego z 1997 r. czyn ten został zakwalifikowany z art. 286 § 3 kk, przewidującego grzywnę, ograniczenie wolności oraz pozbawienie wolności do dwóch lat. Odpowiednikami czynu z art. 286 § 3 kk, w zależności od rodzaju mienia w kodeksie karnym z 1969 r. były przepisy art. 205 § 2, zagrożonego karą pozbawienia wolności do roku, ograniczenia wolności lub grzywny albo art. 199 § 2 o takim samym zagrożeniu.

Sankcje przewidziane w art. 205 § 2 czy art. 199 § 2 dkk były zatem względniejsze dla sprawcy, nawet przy uwzględnieniu, że czyn oskarżonego został przyjęty jako czyn ciągły i zakwalifikowany w zw. z art. 12 kk, którego dyspozycja w porównaniu z art. 58 dkk, nie przewiduje możliwości ewentualnego wymierzenia kary ponad najwyższe ustawowe zagrożenie zwiększone o połowę.

Wobec tego na podstawie art. 4 § 1 kk należało do sprawcy stosować przepisy kodeksu karnego z 1969 r.

Bezsporne jest również, iż nieprawidłowo orzeczono o obowiązku naprawienia szkody.

Sąd Najwyższy wielokrotnie i jednoznacznie wypowiadał się, że szkodą, do której naprawienia sąd zobowiązuje sprawce, jest równowartość rzeczywistej szkody wynikłej bezpośrednio z przestępstwa i nie jest dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu jej wysokości tych składników i elementów szkody, które wynikły z następstw czynu, np. odsetek.

Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.