Postanowienie z dnia 1998-04-21 sygn. III CZ 43/98

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III CZ 43/98

Postanowienie

Sądu Najwyższego

z dnia 21 kwietnia 1998 r.

Przewodniczący: Sędzia SN A. Wypiórkiewicz.

Sędziowie SN: B. Czech (spr.), E. Skowrońska-Bocian.

Sąd Najwyższy Izba Cywilna. po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 1998 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa T. O. przeciwko A. Ć. i W. K. o ochronę dóbr osobistych, na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 26 stycznia 1998 r., postanawia:

oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

Powód T. O. ubiegał się o uzyskanie pozwolenia na broń gazową, jednak spotkał się z odmową, gdyż - jak wskazano w decyzji z 19 października 1992 r. -"osobom, co do których istnieje obawa, że mogą użyć broni w celach sprzecznych z interesem porządku publicznego pozwoleń na broń nie wydaje się". Podstawą wydania takiej decyzji był m.in. wywiad policyjny sporządzony przez pozwanego A. Ć. (aspiranta Policji) i podpisany także przez pozwanego W. K. (zastępcy komendanta komisariatu), w którym zawarte zostało m.in. stwierdzenie, iż "istnieje uzasadnione podejrzenie, że opiniowany jest niezrównoważony psychicznie i posiadanie przez niego pistoletu gazowego narazić może inne osoby na utratę zdrowia".

Powód w pozwie z 20 sierpnia 1993 r. domagał się zobowiązania pozwanych "do odwołania i sprostowania nieprawdziwych i obraźliwych sformułowań zawartych" w wymienionym wywiadzie policyjnym "przez złożenie oświadczenia na piśmie w odpowiedniej formie i trybie oraz do przeproszenia powoda". W piśmie procesowym z 29 listopada 1993 r. powód domagał się "aby pozwani przeprosili go zarówno przed sądem do protokołu, jak i przez złożenie na piśmie oświadczenia, w którym przepraszają go za zawarcie nieprawdziwych informacji i obraźliwe sformułowania, a pismo to przesłali do Komendanta Głównego Policji w W. oraz złożyli do akt powoda, a także przesłali powodowi"; nadto domagał się zasądzenia od obu pozwanych na rzecz PCK po 1.000.000 st. zł. Następnie w piśmie procesowym z 12 lutego 1996 r. powód domagał się również, by pozwani przesłali pismo z przeprosinami również do Komendanta Wojewódzkiego Policji w W., a także by opublikowali go w gazecie "S." w ciągu 7 dni od uprawomocnienia się wyroku. Na rozprawie 14 marca 1996 r. powód żądał nadto o zasądzenie od każdego z pozwanych na rzecz PCK po 1.000 zł.

Sąd Wojewódzki w W wyrokiem zaocznym z 14 marca 1996 r.:

I. zobowiązał pozwanego A. Ć., aby złożył pisemne oświadczenie następującej treści: "przepraszam powoda T. O. zamieszkałego w W. za sformułowania użyte w wywiadzie przeze mnie sporządzonym 6 sierpnia 1992 r., a w szczególności, że odgrażał się podpaleniem mieszkania, strzelanie z broni oraz, że istnieje uzasadnione podejrzenie, że opiniowany jest niezrównoważony psychicznie" oraz, aby odpisy tego oświadczenia doręczył w ciągu 14 dni od prawomocności wyroku powodowi, Komendantowi Wojewódzkiemu Policji w W. oraz Komendantowi Głównemu Policji w W.;

II. zobowiązał pozwanego A. Ć. do uiszczenia na rzecz Polskiego Czerwonego Krzyża kwotę 100 zł.;

III. oddalił powództwo w pozostałej części;

IV. zasądził od pozwanego A. Ć. na rzecz powoda 1.013 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

V. wyrokowi w pkt I, II i IV nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Sprzeciwy obu pozwanych od powyższego wyroku zostały odrzucone postanowieniem z 13 maja 1996 r.

Rewizja powoda od powyższego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w W. z 2 października 1996 r.

Na skutek kasacji powoda Sąd Najwyższy wyrokiem z 23 lipca 1997 r.:

1. uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego w części oddalającej rewizję w stosunku do pozwanego A. Ć. oraz orzekającej o kosztach postępowania w odniesieniu do tego pozwanego i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego;

2. oddalił kasację w pozostałej części.

Sąd Apelacyjny w (…), rozpoznając sprawę ponownie, wyrokiem z 16 października 1997 r., oddalił rewizję powoda.

Powód w kasacji od tego wyroku, zarzucając naruszenie art. 24 i 448 k.c. przez:

a) błędne uznanie, iż W. K. swoim działaniem nie naruszył dóbr osobistych powoda,

b) błędne uznanie, iż brak jest przesłanek do żądania przeproszenia powoda na łamach dziennika "S.", jak i "wymierzenia kwoty 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia na rzecz PCK",

wniósł o "zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie zgodnie z żądaniami powoda z pozwu i pisma procesowego", ewentualnie o "uchylenie wyroku II instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania".

Sąd Apelacyjny w W. postanowieniem z 26 stycznia 1998 r., odrzucił kasację o ile kwestionuje wyrok w stosunku do pozwanego W. K., albowiem jest ona niedopuszczalna, skoro zaskarżony wyrok dotyczy jedynie pozwanego A. Ć. (art. 393⁵ k.p.c.).

Powód w zażaleniu wniósł o uchylenie tego postanowienia.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Z przebiegu postępowania - przedstawionego wyżej - wynika, że zaskarżony kasacją powoda wyrok Sądu Apelacyjnego z 16 października 1997 r., nie dotyczy pozwanego W. K., albowiem Sąd Najwyższy wyrokiem z 23 lipca 1997 r., oddalił kasację powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego z 2 października 1996 r., w części dotyczącej tego pozwanego, a uchylił zaskarżony wyrok odnośnie pozwanego A. Ć. i tylko w tym zakresie przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny przyjął, zatem trafnie, że kasacja powoda w części dotyczącej pozwanego W. K. podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna, albowiem nie istnieje orzeczenie, do którego się ona odnosi (art. 392 § 1 i art. 393⁵ k.p.c.).

Dlatego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji (art. 385 k.p.c. w zw. z art. 393¹⁸, 393¹⁹ i 397 § 2 k.p.c.).