Wyrok z dnia 2006-11-10 sygn. III BP 10/06

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III BP 10/06

Wyrok

Sądu Najwyższego

z dnia 10 listopada 2006 r.

Przewodniczący: Sędzia SN Kazimierz Jaśkowski (spr.). Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk, Andrzej Wróbel.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Ireny G. przeciwko Zarządowi Melioracji w L. o odprawę emerytalną, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 listopada 2006 r., skargi powódki o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w L. z dnia 21 kwietnia 2005 r., oddala skargę.

Uzasadnienie

W imieniu powódki Ireny G. została wniesiona skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w L. z dnia 21 kwietnia 2005 r., którym zmieniono wyrok Sądu Rejonowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w L. z dnia 26 lutego 2004 r., w ten sposób, iż kwotę 8.853, 60 zł zasądzoną na rzecz powódki od pozwanego Zarządu Melioracji tytułem odprawy emerytalnej obniżono do kwoty 8.248, 80 zł.

Sąd Rejonowy ustalił, iż powódka była zatrudniona u pozwanego od 1 sierpnia 1975 r. Od stycznia 1999 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim przez cały przysługujący jej okres zasiłkowy, a następnie zostało jej przyznane świadczenie rehabilitacyjne. W dniu 30 czerwca 2000 r. pozwany rozwiązał z nią umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu niezdolności do pracy na skutek choroby trwającej dłużej niż okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku (art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p.). Po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego powódka zwróciła się do pozwanego o jej zatrudnienie, ale ten odmówił wskazując, iż w dniu 2 lutego 2001 r. nabyła ona prawo do emerytury. W związku z tym powódka złożyła wniosek o emeryturę, którą ZUS przyznał jej od dnia 1 lutego 2001 r. W związku z przejściem na emeryturę Irena G. zwróciła się do byłego pracodawcy o wypłatę odprawy emerytalnej, ten jednak odmówił jej tego świadczenia. Powódka wystąpiła o jej zasądzenie do sądu. Sąd Rejonowy uznał roszczenie powódki i w oparciu o zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia wystawionego powódce przez pracodawcę w dniu 19 lipca 2000 r. zasądził na jej rzecz sześciokrotność wymienionej w niej sumy, tytułem dochodzonej odprawy wraz z odsetkami. W apelacji strona pozwana nie kwestionując zasadności roszczenia powódki o odprawę emerytalną podniosła, iż na skutek błędnie wystawionego zaświadczenia z 19 lipca 2000 r. została ona zasądzona w zawyżonej wysokości. Wynagrodzenie powódki w okresie poprzedzającym rozwiązanie stosunku pracy wynosiło bowiem 1 374, 80 zł, a nie jak błędnie podano 1475, 60 zł Sąd Okręgowy uznał, iż skoro powódka nie otrzymywała wynagrodzenia w wysokości z zaświadczenia wystawionego jej przez pracodawcę w dniu 19 lipca 2000 r., to tym samym nie może ono stanowić podstawy naliczenia odprawy. Sąd Okręgowy zmienił zatem wyrok Sądu pierwszej instancji w ten sposób, iż obniżył zasądzoną jej tytułem odprawy emerytalnej kwotę do sześciokrotności sumy 1 374, 80 zł.

W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego wyroku Sądu Okręgowego powódka zarzuciła: "niewłaściwe zastosowanie art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593 z późn. zm. oraz § 8 lit. b rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 lipca 2000 r. w sprawie zasad wynagradzania i wymagań kwalifikacyjnych jednostek samorządu terytorialnego.

- nie zastosowania art. 42 , w świetle którego należało uznać podwyżkę z 2000 r. w odniesieniu do wypowiedzenia zmieniającego dotychczasowe warunki płacy powódki.

- pominięcia art. 60 k.c. w związku z art. 300 Kodeks pracy, w świetle którego zgoda pracownika na dokonanie zmiany warunków płacy może być wyrażona w sposób dorozumiany,

- naruszenia art. 233 § 1 w związku z art. 328 § 2 k.p.c. oraz 316 § 1 w związku z art. 391 k.p.c., a także art. 382 i 386 § 1 i § 4 k.p.c."

Powódka wskazała, iż przez wydanie orzeczenia pomniejszającego niesłusznie jej odprawę emerytalną o 604, 80 zł poniosła szkodę w tej wysokości, a nadto, iż zmiana i uchylenie tego orzeczenia nie była i nie jest możliwa. Stwierdziła, iż od 1 stycznia 2000 r. pracownicy pozwanego otrzymali podwyżkę, a na liście określającej wysokość podwyżek ujęta była również ona. Sąd pomijając całkowicie ten fakt, zdaniem skarżącej, dopuścił się w sprawie błędu w ustaleniach faktycznych.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Skarga jest bezzasadna.

Zgodnie z art. 424⁴ k.p.c. skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia można oprzeć na podstawie naruszeń prawa materialnego lub przepisów postępowania, które spowodowały niezgodność orzeczenia z prawem, gdy przez jego wydanie stronie została wyrządzona szkoda. Podstawą skargi nie mogą być jednak zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów.

Na podstawie art. 424¹² k.p.c. w związku z art. 398¹³ § 2 k.p.c. w postępowaniu wywołanym wniesieniem skargi nie jest dopuszczalne powołanie nowych faktów i dowodów, a Sąd Najwyższy jest związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę zaskarżonego orzeczenia. Skarga powódki w istocie podważa ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd drugiej instancji. Skarżąca powołuje się na to, iż Sąd dokonując ustaleń faktycznych oparł się wyłącznie na wyjaśnieniach pozwanego pomijając inne dowody. Skarżąca wskazała przy tym na protokół z narady Dyrekcji ZM z dnia 11 lutego 2000 r., co do którego stwierdziła, iż znajduje się w aktach pozwanego, z którego, jej zdaniem, wynikało, iż była objęta podwyżką od dnia 1 stycznia 2000 r. Skoro jednak Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę stwierdził, iż powódka wskazując w pozwie wartość należnej jej odprawy posłużyła się zaświadczeniem wystawionym przez pracodawcę w dniu 19 lipca 2000 r., które błędnie ujmowało wysokość należnego jej wynagrodzenia, ujmując podwyżkę, której nigdy nie otrzymała, to Sąd Najwyższy jest w niniejszym postępowaniu tym ustaleniem związany. W takim stanie rzeczy bezprzedmiotowe jest rozpatrywanie zasadności zarzutu naruszenia art. 42 k.p. i 60 k.c., a co za tym pozostałych zarzutów naruszenia prawa materialnego.

Z tych względów orzeczono, jak w sentencji.