Postanowienie z dnia 2006-03-28 sygn. V CNP 55/06

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V CNP 55/06

Postanowienie

Sądu Najwyższego

z dnia 28 marca 2006 r.

Przewodniczący: Sędzia SN Tadeusz Żyznowski.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Janiny B. przeciwko Stefanowi R. o ochronę służebności, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 marca 2006 r. skargi powódki o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z dnia 9 listopada 2004 r. odrzuca skargę.

Uzasadnienie

W złożonej skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Sądu Okręgowego z dnia 9 listopada 2005 r., 04 powódka Janina B. zarzuciła naruszenie art. 153 k.c. w zw. z art. 251 k.c. poprzez ograniczenie ustaleń co do spornych granic polegające na nie dokonaniu ustaleń co do ostatniego stanu spokojnego posiadania oraz naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 217 k.p.c. poprzez niedopuszczenie przez skarżącą dowodu z przesłuchania świadków, co miało istotny wpływ na wyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych do rozstrzygnięcia sprawy. W uzasadnieniu skargi powódka wskazała, że w wyniku orzeczenia doznała szkody w postaci zawężenia przejazdu po działce nr 390/4, co w znacznym stopniu utrudnia wyjazd i wjazd na działkę nr 457, a także uniemożliwia odśnieżanie spornego szlaku na odcinku 40 m.

Sąd Najwyższy odrzucił skargę, na podstawie art. 424⁸ § 1 w zw. z art. 424⁴ zd. drugie k.p.c. oraz art. 424⁵ § 1 pkt 2-4 k.p.c.

Powódka Janina B. żądała nakazania pozwanemu Stefanowi R. usunięcie ogrodzenia siatkowego na betonowej podmurówce wybudowanego na działce nr 390/4 motywując, że przez przekroczenie granicy naruszył on przysługującą skarżącej służebność przejazdu i przechodu ustanowioną prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 7 stycznia 2002 r. w sprawie sygn. akt (…).

Sąd Rejonowy na podstawie opinii biegłych sądowych z zakresu geodezji ustalił, że wzniesione przez pozwanego ogrodzenie nie narusza granic przysługującej powódce służebności, a usytuowanie ogrodzenia mieści się w granicach dokładności pomiarów i nie może być - w ocenie Sądów obu instancji - uznane za naruszenie uprawnień powódki.

W myśl art. 424⁴ zd. drugie k.p.c. podstawą skargi nie mogą być zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów.

Ustalenia te są wiążące zarówno dla skarżącej, jak i Sądu Najwyższego. Wykazywanie wadliwości ustaleń faktycznych nie stanowi wypełnienia wymagania przewidzianego w art. 424⁵ § 1 pkt 2 i 3 k.p.c. Nie wykazała także skarżąca przesłanki przewidzianej w art. 424⁵ § 1 pkt 4 k.p.c. Oczywistym jest, że Sąd orzekający prowadzi postępowanie dowodowe co do faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a nie wskazywanych przez strony. Jakie zaś fakty są istotnymi rozstrzygają przepisy prawa materialnego. Konfrontacja zarzutu naruszenia art. 217 k.p.c. ogólnikowo sformułowanego w skardze z wyrażonym przez stronę na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku przez Sąd pierwszej instancji zamierzeniem zgłoszenia świadków nie wymaga komentarza poza jednoznaczną oceną, że przedmiotowa skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem kwestionowanego orzeczenia nie spełnia elementarnych wymagań i dlatego na podstawie powołanych na wstępie przepisów podlega odrzuceniu.