Orzeczenie z dnia 1954-10-18 sygn. I CZ 238/54

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I CZ 238/54

Orzeczenie

Sądu Najwyższego

z dnia 18 października 1954 r.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Mieczysława S. przeciwko Państwowej Komunikacji Samochodowej w W. o odszkodowanie, po rozpoznaniu zażalenia powoda na postanowienie Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy z dnia 16 sierpnia 1954 r., zaskarżone postanowienie uchylił i przekazał wniosek powoda o przywrócenie terminu do złożenia opłat od rewizji do rozpoznania Sądowi Wojewódzkiemu dla m.st. Warszawy.

Uzasadnienie

Sąd Wojewódzki zaskarżonym postanowieniem odrzucił wniosek powoda o przywrócenie terminu do złożenia opłat sądowych od rewizji od wyroku z dnia 13 czerwca 1954 r. jako niedopuszczalny z ustawy (art. 180 k.p.c.).

Zdaniem Sądu Wojewódzkiego, powód wbrew art. 179 § 3 k.p.c. w związku z art. 137 § 1 k.p.c., wnosząc wniosek o przywrócenie terminu, nie dopełnił czynności procesowej - wniesienia opłat sądowych od rewizji.

W zażaleniu powód wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia, wpłacając należne od rewizji opłaty sądowe.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Nie można zgodzić się z poglądem Sądu Wojewódzkiego, że niedopełnienie czynności procesowej, o którym jest mowa w art. 179 § 3 k.p.c., skutkuje odrzucanie wniosku o przywrócenie uchylonego terminu.

Z art. 137 k.p.c. wynika, że przepis ten obejmuje wszelkie formalne braki pisma procesowego, którym jest również wniosek z art. 179 § 1 k.p.c. o przywrócenie uchybionego terminu, o ile tylko k.p.c. nie przewiduje, iż powinny one powodować odrzucenie pisma. Przeto przepisowi art. 137 k.p.c. podlega również przypadek niedopełnienia przez stronę wymogów z art. 179 § 3 k.p.c., skoro ani ten przepis, ani żaden inny przepis k.p.c., nie przewidują z tego powodu odrzucenia wniosku o przywrócenie uchybionego terminu. Ponieważ powód, składając wniosek o przywrócenie uchybionego terminu do wpłacenia opłat sądowych od rewizji, nie wniósł jednocześnie należnych opłat, należało go wezwać w trybie art. 137 k.p.c. do uzupełnienia tego braku formalnego.

Z powyższych zasad i z uwagi na to, że powód, nie oczekując na wezwanie z art. 137 k.p.c., wpłacił opłaty od rewizji, należało na mocy art. 391 § 1 pkt 10, art. 394 § 3 i 384 k.p.c. orzec jak w sentencji postanowienia.

OSN 1955 r., Nr 2, poz. 44