Wyrok z dnia 1995-10-24 sygn. WR 168/95

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt WR 168/95

Wyrok

Sądu Najwyższego

z dnia 24 października 1995 r.

Jedynym warunkiem do tego, po myśli art. 290 § 3 k.k., aby uznać danego żołnierza, w danych warunkach służbowych, w jakich on działa, za przełożonego jest stwierdzenie, że wyposażony on został - na stałe lub na pewien czas, albo na czas wykonywania danego mu zadania - w prawo do wydawania rozkazów. Z uwagi zaś na to, że przepisy regulaminu zezwalają dowódcom oddziałów na wyposażenie żołnierzy pełniących różnego rodzaju służby w takie prerogatywy, jakie są potrzebne z uwagi na zakres tych zadań, w tym także i prawo wydawania innym żołnierzom rozkazów, sądy powinny każdorazowo, przy tego typu sprawach, szczegółowo zakres tych kompetencji ustalać, aby tym samym rozstrzygnąć czy żołnierz taki miał, czy też nie, znamię "przełożonego" w momencie dokonywania na niego napaści w postaci opisanej m.in. w art. 311 § 1 k.k.