Postanowienie z dnia 2000-07-06 sygn. V CKN 1352/00

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V CKN 1352/00

Postanowienie

Sądu Najwyższego

z dnia 6 lipca 2000 r.

Przewodniczący: Sędzia SN Lech Walentynowicz.

Sędziowie: SN Zdzisław Świeboda SA Krzysztof Strzelczyk (spraw.).

Sąd Najwyższy Izba Cywilna po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2000 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Stanisława K. przeciwko Kopalni Węgla Kamiennego "M." o zapłatę na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 4 listopada 1999 r., postanawia: odrzucić kasację.

Uzasadnienie

Powód Stanisław K. wniósł skargę o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Wojewódzkiego z dnia 10 października 1977 r., oddalającym powództwo o zapłatę kwoty 60.000 złotych (przed denominacją) tytułem zadośćuczynienia pieniężnego oraz zasądzenia renty uzupełniającej w kwocie po 6.700 złotych (przed denominacją) miesięcznie.

Postanowieniem z dnia 29 września 1999 r. Sąd Okręgowy odrzucił skargę powoda uznając, iż została wniesiona z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu przewidzianego w art. 407 k.p.c.

Stanowisko to podzielił Sąd Apelacyjny, który postanowieniem z dnia 4 listopada 1999 r. oddalił zażalenie powoda wniesiona na odrzucenie skargi.

W kasacji od postanowienia Sądu Apelacyjnego powód zarzucił naruszenie art. 401 pkt 2 przez nieuwzględnienie pozbawienia powoda możliwości działania jak i należytej reprezentacji.

Powód na wezwanie Sądu drugiej instancji wskazał, że wartość przedmiotu zaskarżenia wynosi 59.600 złotych a jest to kwota zwaloryzowanych świadczeń dochodzonych w procesie, o którego wznowienie się ubiega.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Powód dochodząc roszczeń pieniężnych w sprawie I C 511/77 określił ich wysokość na kwotę 60.000 złotych tytułem zadośćuczynienia pieniężnego i 6.700 złotych miesięcznie tytułem renty, co po denominacji obecnie odpowiada kolejno kwotom 6 złotych i 0,67 złotego.

Tak wyznaczona wartość przedmiotu sporu wywołuje określone konsekwencje w zakresie dopuszczalności kasacji od postanowienia odrzucającego skargę o wznowienie postępowania. Postępowanie ze skargi o wznowienie nie jest bowiem nowym postępowaniem, posiadającym odrębny od uprzedniego, własny przedmiot. Postępowanie to wykazuje cechy kontynuacji dotychczasowego postępowania (tak SN w postanowieniu z dnia 26 stycznia 2000 r. III CZ 174/99 nie pub.), co jednocześnie oznacza, że dopuszczalność kasacji od orzeczenia o skardze o wznowienie zależne jest od kasacyjnego charakteru sprawy, której skarga dotyczy (tak postanowienie SN z 8 kwietnia 1997 r., I CZ 17/97 nie publ., z 26 marca 1998 r., I CZ 19/98 nie publ., z 10 listopada 1999 r., I CZ 158/99 nie publ.).

W przypadku spraw o świadczenia, a do takiej kategorii zalicza się sprawa z udziałem skarżącego, o dopuszczalności kasacji decyduje wartość przedmiotu zaskarżenia.

Wartość ta, o ile nie doszło do rozszerzenia powództwa lub Sąd nie orzekł ponad żądanie nie może być wyższa od wartości przedmiotu sporu wskazanej w pozwie, która w przypadku roszczeń pieniężnych odpowiada oznaczonej kwocie pieniężnej, przy uwzględnieniu świadczeń powtarzających się, dla których wartość przedmiotu sporu stanowi suma świadczeń za jeden rok (art. 22 k.p.c. w związku z art. 493 pkt 1 k.p.c., patrz np. postanowienie SN z 18 grudnia 1996 r. I CKN 21/96 OSNC 1997/4/42, z dnia 9 kwietnia 1997, III CKN 49/97).

Dlatego wskazana przez powoda kwota 59.600 złotych jako wartość przedmiotu sporu, znacznie przekraczająca wartość przedmiotu sporu określonego w pozwie, nie jest dla Sądu Najwyższego wiążąca.

Za wartość przedmiotu zaskarżenia należy uznać kwotę wskazaną w pozwie. Tak określonego wartościowo roszczenia dotyczył negatywny wyrok Sądu Wojewódzkiego. Stosownie do treści art. 393 pkt 1 k.p.c. (stosowanego w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2000 r. na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - kodeks postępowania cywilnego (...) Dz. U. Nr 48, poz. 554) kasacja nie przysługuje w sprawach o świadczenie, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż 5.000 złotych. Uwzględniając wszystkie te okoliczności uznać należy, że kasacja powoda nie spełnia warunku formalnego z art. 393 pkt 1 k.p.c. i jako taka podlega odrzuceniu na podstawie art. 393⁸ § 1 k.p.c. (stosowanego w brzmieniu jak wyżej).