Postanowienie z dnia 1997-04-08 sygn. I CZ 17/97

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I CZ 17/97

Postanowienie

Sądu Najwyższego

z dnia 8 kwietnia 1997 r.

Przewodniczący: Sędzia SN J. Gudowski.

Sędziowie SN: F. Barczewska, H. Ciepła (spraw.).

Sąd Najwyższy Izba Cywilna po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 1997 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Heleny I. przeciwko Jarosławie P. o eksmisję na skutek zażalenia pozwanej na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w P. z dnia 12 listopada 1996 r., postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 20 VIII 1996 r. Sąd Wojewódzki w P. odrzucił skargę pozwanej o wznowienie postępowania w sprawie o eksmisję z lokalu mieszkalnego, zakończonej prawomocnym wyrokiem tego Sądu z dnia 18 VI 1996 r., uznając ze wskazana przez nią podstawa wznowienia była podnoszona jako zarzut rewizyjny i nie odpowiada ustawowej podstawie wznowienia z art. 403 § 1 k.p.c.

Wniesioną przez pozwaną kasację od tego orzeczenia Sąd Wojewódzki odrzucił jako niedopuszczalną z tej przyczyny, że została wniesiona przez samą stronę (nie adwokata) z uchybieniem miesięcznego terminu z art. 393⁴ k.p.c. oraz z uwagi na wartość przedmiotu zaskarżenia wynoszącą 36 zł.

Zażalenie pozwanej na to postanowienie nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do przepisu art. 393 pkt 1 k.p.c. kasacja nie przysługuje w sprawach o świadczenia, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż pięć tysięcy złotych. Przedmiotem sporu w sprawie, której dotyczy skarga o wznowienie, jest żądanie eksmisji z lokalu mieszkalnego. Tego rodzaju powództwo należy do kategorii powództw o świadczenie. Istotną bowiem jego cechą jest żądanie określonego zachowania się dłużnika.

Do formalnych warunków kasacji w takich sprawach należy wskazanie wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 393³ k.p.c.), przy czym do jej oznaczenia należy stosować odpowiednio przepisy o wartości przedmiotu sporu (art. 393 pkt 1 k.p.c.).

Powódka w pozwie określiła wartość przedmiotu sporu na kwotę 360.000 zł przed denominacją, co po denominacji odpowiada kwocie 36 zł. Ponieważ wartość przedmiotu zaskarżenia nie może być wyższa niż wartość przedmiotu sporu, trafnie Sąd Wojewódzki przyjął tę kwotę jako wartość zaskarżenia, a ponieważ jest ona niższa od kwotowego progu dopuszczalności kasacji, słusznie ją odrzucił. Dopuszczalność kasacji w sprawach o wznowienie postępowania jest bowiem zależna od kasacyjnego charakteru sprawy, której skarga dotyczy.

Jeśli chodzi o pozostałe zarzuty zażalenia, to trzeba przyznać rację skarżącej, nie uchybiła 30 dniowemu terminowi do wniesienia kasacji, bowiem zaskarżone postanowienie otrzymała dnia 21 IX 1996 r. a kasację złożyła w sądzie 21 X 1996 r. Słuszny jest też zarzut że niewniesienie kasacji przez adwokata, nie mogło stanowić podstawy do jej odrzucenia w sytuacji, gdy skarżąca już w dniu 24 IX 1996 r. złożyła wniosek o ustanowienie adwokata z urzędu do złożenia kasacji, którego Sąd Wojewódzki w ogóle nie rozpoznał. Jednakże zasadność tych zarzutów nie może skutkować uwzględnienia zażalenia z uwagi na wykazany wyżej niekasacyjny charakter sprawy, który stanowi wystarczającą podstawę do odrzucenia kasacji.

Z tych względów Sąd Najwyższy zażalenie oddalił (art. 393¹⁹ i 385 w związku z art. 397 § 2 k.p.c.).