Postanowienie z dnia 2011-06-15 sygn. II KK 107/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KK 107/11

Postanowienie Sądu Najwyższego

z dnia 15 czerwca 2011 r.

Sędzia SN: Tomasz Grzegorczyk.

Sąd Najwyższy w sprawie Deonizego M. o odszkodowanie i zadośćuczynienie z racji niesłusznego skazania po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k. w dniu 15 czerwca 2011 r., kasacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 11 lutego 2011 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w W. z dnia 13 października 2010 r., oddala kasację jako oczywiście bezzasadną. 

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Apelacyjny, po rozpoznaniu apelacji pełnomocnika wnioskodawcy - w której zarzucono wyrokowi Sądu I instancji obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 552 § 1 - 2 k.p.k. w zw. z art. 415, 417 § 1, 417¹ § 2 oraz art. 445 § 1 i 448 k.c., a także przepisów prawa procesowego w postaci art. 552 § 2 k.p.k. w zw. z art. 1 § 1 i art. 2 § 2 k.k.s. oraz art. 8 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. - utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w W., którym oddalono wniosek o odszkodowanie i zadośćuczynienie z tytułu niesłusznego skazania wnioskodawcy. W kasacji od tego wyroku pełnomocnik wnioskodawcy zarzucił orzeczeniu Sądu odwoławczego obrazę prawa materialnego przez naruszenie przepisów art. 552 § 1 - 2 k.p.k. w zw. z art. 415, 417 § 1, 417¹ § 2 oraz art. 445 § 1 i 448 k.c., a także prawa procesowego, a to: art. 552 § 2 k.p.k. w zw. z art. 1 § 1 i art. 2 § 2 k.k.s. oraz art. 8 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., wnosząc o uchylenie obu wydanych w sprawie wyroków i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w I instancji. W odpowiedzi na tę kasację prokurator Prokuratury Apelacyjnej wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Skarga ta jest rzeczywiście bezzasadna w stopniu oczywistym, stąd też jej rozpoznanie na posiedzeniu określonym w art. 535 § 3 k.p.k. Już porównanie zarzutów kasacyjnych z zarzutami stawianymi w apelacji wskazuje, że jej autor w całej rozciągłości powtarza zarzuty, jakie stawiano w zwykłym środku odwoławczym. Również uzasadnienie tej skargi wskazuje, że polemizuje on z poglądami Sądu Apelacyjnego odnośnie podstaw występowania o odszkodowanie w sytuacji, gdy w grę wchodziło skazanie na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i oddanie skazanego pod dozór kuratora sądowego. Podnosi bowiem, że przyjęta przez Sąd Apelacyjny wykładnia art. 552 k.p.k., wedle której podstawą dochodzenia od Skarbu Państwa odszkodowania i zadośćuczynienia na podstawie tego przepisu nie jest samo niesłuszne skazanie, lecz związane z nim niesłuszne wykonanie kary, a przy warunkowym zawieszeniu jej wykonania, nie jest to kara efektywnie wykonywana, jest nieprawidłowa, albowiem według art. 552 § 1 k.p.k. przesłanką ubiegania się o odszkodowanie i zadośćuczynienie jest jedynie "wykonanie kary, której niesłusznie skazany nie powinien był ponieść", a więc prawo do tego odszkodowania nie ogranicza się tylko do efektywnego wykonania tej kary. Skarżący nie ma jednak racji, skoro w przypadku skazania, jak w niniejszej sprawie, chodziło o karę pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono, a tym samym nie była to kara wykonywana w rozumieniu prawa karnego materialnego, a w konsekwencji również nie można mówić o wykonaniu kary na gruncie przepisów rozdziału 58 k.p.k. Sąd Apelacyjny wskazał przy tym słusznie, że przepisy tego rozdziału dotyczą wyłącznie szkody i krzywdy, wyrządzonej w sposób wynikający z art. 552 k.p.k. i nie wykluczają zaistnienia szkody i krzywdy po stronie wnioskodawcy związanych z dolegliwościami, wynikającymi z warunkowego zawieszenia, ale ich dochodzenie nie jest już możliwe w trybie przepisów procedury karnej. Nie jest zatem wykluczone wytoczenie stosownych roszczeń przeciwko Skarbowi Państwa w oparciu o przepisy prawa cywilnego w postępowaniu cywilnym.

Za polemiczne uznać też należy wywody skarżącego dotyczące kwestii obrazy art. 8 § 1 k.p.k., jako że nadal w kasacji jej autor podnosi, iż sąd karny powinien samodzielnie rozstrzygać kwestie faktyczne i prawne, ale cały czas w istocie odnosi je do orzeczeń będących podstawą roszczeń odszkodowawczych, podczas gdy w postępowaniu o odszkodowanie nie analizuje się w ogóle wyroków merytorycznych, które legły u podstaw wniosku, a jedynie rozważa istnienie w ich aspekcie tych podstaw do odszkodowania i zadośćuczynienia. Ewentualna wadliwość owych orzeczeń nie może być rozstrzygana przez sąd orzekający w kwestii odszkodowania (zadośćuczynienia). To zaś, że skarżący jest niezadowolony z orzeczenia, i jak podkreśla, zarówno wyrok Sądu Apelacyjnego, jak i Okręgowego, "uważa za niesłuszny" nie oznacza, że w postępowaniu odwoławczym w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia z racji tego niezadowolenia miała miejsce rażąca obraza prawa. Autor kasacji nie przytoczył w swej skardze żadnych nowych argumentów, które nie byłyby już przedmiotem analizy Sądu odwoławczego i dotyczyłyby wyłącznie orzeczenia tego Sądu, i co naturalne, jedynie postępowania w przedmiocie określonym w rozdziale 58 k.p.k.

Mając powyższe na uwadze, oddalono tę kasację jako oczywiście bezzasadną, a z uwagi na sposób sformułowania jej zarzutów zdecydowano o sporządzeniu uzasadnienia tego orzeczenia z urzędu. Z uwagi na oddalenie kasacji, stosownie do art. 636 § 1 w zw. z art. 518 k.p.k., obciążono wnioskodawcę kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak na wstępie.