Postanowienie z dnia 1996-06-19 sygn. II KZ 19/96

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KZ 19/96

Postanowienie z dnia 19 czerwca 1996 r.

Postanowienie o odmowie odroczenia wykonania kary nie należy do kategorii kończących postępowanie sądowe.

Przewodniczący: sędzia B. Nizieński.

Prokurator Prokuratury Apelacyjnej: W. Smardzewski.

Sąd Najwyższy w sprawie Wojciecha J., skazanego z art. 286, 160 § 1 w zw. z art. 59 § 1 i art. 212 § 1 oraz art. 235 k.k., po rozpoznaniu zażalenia skazanego na postanowienie Sądu Rejonowego w K. z dnia 22 kwietnia 1996 r. o pozostawieniu kasacji bez dalszego biegu, po wysłuchaniu wniosku prokuratora

p o s t a n o w i ł zaskarżone postanowienie u t r z y m a ć w m o c y.

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w K. nie nadał dalszego biegu kasacji skazanego, wniesionej od postanowienia tego Sądu wydanego w trybie art. 25 k.k.w. i odmawiającego prośbie Wojciecha J. o dalsze odroczenie wykonania kary.

Zajmując powyższe stanowisko Sąd Rejonowy wyraził pogląd, że postanowienie o odroczeniu wykonania kary nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie sądowe, a tylko od takiego, w myśl art. 463 k.p.k, może być wniesiona kasacja.

Ze stanowiskiem Sądu Rejonowego nie zgodził się skazany dowodząc że postanowienie, o jakim mowa, jest orzeczeniem kończącym postępowanie sądowe i jako od takiego przysługuje mu skarga kasacyjna.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne. Decyzja nie uwzględniająca wniosku o odroczenie wykonania kary nie kończy postępowania sądowego z tą materią związanego, ponieważ nic nie stoi na przeszkodzie, aby skazany ponowił wniosek, sąd zaś w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, albo też odwoławczym (art. 25 w zw. z 69 k.k.w.) wniosek ten rozstrzygnął korzystnie dla skazanego.

Skoro postanowienie o odmowie odroczenia wykonania kary nie należy do kategorii kończących postępowanie sądowe, zaś tylko od takich orzeczeń - stosownie do art. 463 k.p.k. - może być wniesiona kasacja, to zażalenie uznać należało za nietrafne i orzec jak na wstępie.

OSNKW 1996 r., Nr 9-10, poz. 62