Wyrok z dnia 1996-09-06 sygn. II KKN 63/96

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KKN 63/96

Wyrok z dnia 6 września 1996 r.

Sąd Najwyższy, orzekając w trybie kasacji nie jest władny dokonywać ponownej oceny dowodów i na podstawie własnej oceny kontrolować poprawności dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych. Zadaniem Sądu Najwyższego jest jedynie sprawdzenie, czy dokonując ustaleń faktycznych orzekające w obu instancjach sądy nie dopuściły się rażącego naruszenia reguł procedowania, co mogłoby mieć wpływ na ustalenia faktyczne, a w konsekwencji na treść wyroku. Innymi słowy, kontroli podlegają nie same ustalenia faktyczne, ale sposób ich dokonania.

Przewodniczący: B. Nizieński (sprawozdawca).

Sędziowie: P. Hofmański, J. Skwierawski.

Prokurator Prokuratury Krajowej: Z. Śliwiński.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 6 września 1996 r., sprawy Mariana Z., oskarżanego z art. 208 § 1 k.k. w zw. z art. 60 § 1 k.k., z powodu kasacji, wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w K. z dnia 10 października 1996 r.

o d d a l i ł kasację (...).

Uzasadnienie

Wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia 22 marca 1995 r. Marian Z. uznany został za winnego tego, że działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w nocy z dnia 27 na dzień 28 października 1993 r. w W., dokonał kradzieży z włamaniem do wolno stojącego budynku w ten sposób, że po uprzednim wyrwaniu skobla i wyważeniu drzwi prowadzących do garażu wszedł do jego wnętrza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia ciągnik rolniczy marki "Ursus", cztery 20-litrowe kanistry z olejem napędowym, rolkę sznurka do snopowiązałki i toporek o wartości 40.000.000 zł na szkodę Józefa B. oraz przyczepę ciągnikową o wartości 20.000.000 na szkodę Andrzeja S. (...), to jest za winnego popełnienia czynu określonego w art. 208 k.k. w zw. z art. 60 § 1 k.k., i za to na podstawie powołanych przepisów oraz art. 36 § 3 k.k. skazany został na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w kwocie 300 zł.

Powyższy wyrok zaskarżony został rewizją oskarżonego (...).

Sąd Wojewódzki w K. wyrokiem z dnia 10 października 1995 r. zaskarżony wyrok utrzymał w mocy (...).

Skierowane przez Mariana Z. podanie do Ministra Sprawiedliwości o wniesienie rewizji nadzwyczajnej nie zostało załatwione do końca 1995 r., o czym oskarżony poinformowany został pismem z dnia 9 stycznia 1996 r.; w przepisanym prawem terminie, na podstawie art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o zmianie Kodeksu postępowania karnego... (Dz. U. Nr 89, poz. 443), oskarżony wniósł, za pośrednictwem swojego obrońcy, kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego w K.

Obrońcę do sporządzenia kasacji wyznaczył skazanemu Sąd Rejonowy w K. postanowieniem z dnia 25 marca 1996 r., którym to postanowieniem został on także zwolniony od obowiązku uiszczenia opłaty.

W kasacji sformułowany został zarzut rażącego naruszenia prawa, które mogło mieć wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 2 § 1 pkt 2 k.p.k., art. 4 § 1 k.p.k. oraz art. 3 k.p.k. Na podstawie tych zarzutów autor kasacji wniósł o uchylenie wyroku objętego kasacją i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji (...).

W odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie. Uzasadniając to stanowisko prokurator podniósł, że zarzuty rażącej obrazy prawa procesowego są chybione, gdyż sąd pierwszej instancji nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów oraz reguły in dubio pro reo, nie zachodzą zaś bezwzględne przyczyny uchylenia orzeczenia, o jakich mowa w art. 388 k.p.k.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja nie jest zasadna. Wprawdzie sformułowano w niej zarzuty rażącej obrazy prawa procesowego, jednak w rzeczywistości autor jej zmierza do zakwestionowania dokonanych przez orzekające w sprawie sądy ustaleń faktycznych.

Zarzut obrazy art. 2 § 1 k.p.k. - jak trafnie wskazuje prokurator w odpowiedzi na kasację - nie może stanowić, ze względu na swój ogólny charakter, nie tylko podstawy skargi kasacyjnej, ale nawet skargi apelacyjnej (wyrok SN z dnia 25 stycznia 1971 r., IV KR 247/70, OSNKW 1971, nr 7-8, poz. 117). Jest to bowiem przepis określający cel, do jakiego zmierza postępowanie karne. Twierdzenie, że sąd naruszył art. 2 § 1 pkt 2 k.p.k. w ten sposób, że podstawą rozstrzygnięcia uczynił ustalenia faktyczne nie odpowiadające prawdzie, jest niczym innym, jak zakwestionowaniem prawdziwości dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych, co w świetle art. 463a § 1 k.p.k. nie może stanowić podstawy kasacji.

Dokonane przez sądy obu instancji ustalenia faktyczne poczynione zostały z poszanowaniem obowiązujących przepisów procesowych. Sąd Najwyższy, orzekając w trybie kasacji, nie jest władny dokonywać ponownej oceny dowodów i na podstawie własnej oceny kontrolować poprawności dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych. Zadaniem Sądu Najwyższego jest jedynie sprawdzenie, czy dokonując ustaleń faktycznych orzekające w obu instancjach sądy nie dopuściły się rażącego naruszenia reguł procedowania, co mogłoby mieć wpływ na ustalenia faktyczne, a w konsekwencji na treść wyroku. Innymi słowy, kontroli podlegają nie same ustalenia faktyczne, ale sposób ich dokonania. W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania nie naruszono zaś przepisów procesowych w sposób, który mógłby prowadzić do dokonania wadliwych ustaleń faktycznych i w rezultacie do wydania wadliwego orzeczenia.

Niezasadny jest podniesiony w kasacji zarzut rażącej obrazy art. 4 § 1 k.p.k., gdyż ani Sąd Rejonowy, ani Sąd Wojewódzki, nie przekroczyły ram wyznaczonych zasadą swobodnej oceny dowodów. Niezależnie zatem od tego, jakiej ostatecznie treści ustalenia faktyczne zostały w sprawie dokonane, Sąd Najwyższy konstatuje, że dokonane one zostały w zgodzie z obowiązującym prawem.

Nietrafny jest także zarzut rażącej obrazy art. 3 k.p.k. Analiza materiałów zgromadzonych w sprawie przekonuje w tym, że nie doszło do pogwałcenia domniemania niewinności, a dokonując ustaleń faktycznych sądy odniosły się zarówno do dowodów przemawiających na niekorzyść, jak i na korzyść oskarżonego. Nie naruszono także reguły in dubio pro reo, która znajduje zastosowanie jedynie wówczas, gdy zachodzą nie dające się usunąć wątpliwości. Orzekające w sprawie sądy tego rodzaju wątpliwości nie dopatrzyły się, ocena ta zaś nie może być w trybie postępowania kasacyjnego kwestionowana.

Reasumując, Sąd Najwyższy doszedł do przekonania, że w sprawie nie doszło do rażącej obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku i z tej racji - nie dopatrując się bezwzględnych przyczyn uchylenia orzeczenia wymienionych w art. 388 k.p.k. - oddalił kasację.

OSNKW 1997 r., Nr 1-2, poz. 11