Postanowienie z dnia 2009-03-02 sygn. V KK 397/08

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V KK 397/08

Postanowienie z dnia 2 marca 2009 r.

Przewodniczący: Sędzia SN Henryk Gradzik.

Sędziowie SN: Wiesław Błuś (spr.), Dorota Rysińska.

Protokolant: Anna Kowal.

Prokurator Prokuratury Krajowej: Zbigniew Goszczyński.

Sąd Najwyższy w sprawie Tomasza J. skazanego z art. 178a § 1 k.k. w związku z kasacją na korzyść wniesioną przez Prokuratora Generalnego od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 29 kwietnia 2008 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w O. z dnia 4 lutego 2008 r., na podstawie art. 531 § 1 k.p.k. postanawia:

1) kasację Prokuratora Generalnego pozostawić bez rozpoznania.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2008 r., po rozpoznaniu apelacji Tomasza J., utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w O. z dnia 4 lutego 2008 r., mocą którego uznał skarżącego za winnego popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a § 1 k.k. i wymierzył mu za to karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 4 lata oraz karę grzywny w wysokości 60 stawek dziennych ustalając jedną stawkę w kwocie 10 zł Jednocześnie Sąd pierwszej instancji orzekł środki karne w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres dwóch lat oraz świadczenie pieniężne w kwocie 150 zł na rzecz Stowarzyszenia Poszkodowanych w Wypadkach Drogowych.

Kasację od wyroku Sądu odwoławczego złożył Prokurator Generalny, który zarzucając temu orzeczeniu "rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie art. 433 § 1 k.p.k. i art. 440 k.p.k., polegające na dokonaniu wadliwej kontroli instancyjnej wyroku Sądu Rejonowego w O. i utrzymaniu go w mocy pomimo tego, że orzeczenie to zapadło z rażącą obrazą przepisów Kodeksu postępowania karnego: art. 92 k.p.k. i art. 413 § 2 k.p.k. oraz przepisu prawa materialnego - art. 63 § 2 k.k., przez zaniechanie zaliczenia na poczet orzeczonego wobec oskarżonego Tomasza J. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okresu zatrzymania prawa jazdy od dnia 30 lipca 2007 r.", wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Należy przyznać rację Prokuratorowi Generalnemu, kiedy podnosi, że Sąd Okręgowy polu rozpoznając apelację skazanego, nie dostrzegł w orzeczeniu Sądu pierwszej instancji uchybienia polegającego na zaniechaniu zaliczenia okresu zatrzymania prawa jazdy na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Zaliczenie bowiem przez sąd, na podstawie art. 63 § 2 k.k., okresu rzeczywistego zatrzymania wymienionego wyżej dokumentu na poczet orzeczonego, w oparciu o przepis art. 39 pkt 3 k.k. środka karnego, jest obligatoryjne i dlatego rozstrzygnięcie w tym przedmiocie powinno być zawarte w wyroku, co wynika z treści art. 413 § 1 pkt 2 k.p.k. Jeżeli zaś orzeczenie nie zawiera tego rozstrzygnięcia, to sąd podejmuje je postanowieniem na posiedzeniu, a to na podstawie art. 420 § 1 k.p.k. (tak w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2009 r., I KZP 33/08, niepubl.). Uchwała ta, której treść wraz z zawartą w jej uzasadnieniu argumentacją w pełni podziela skład Sądu Najwyższego orzekający w przedmiocie kasacji Prokuratora Generalnego, ma decydujące znaczenie dla dalszych losów tego nadzwyczajnego środka odwoławczego. Skoro bowiem zauważone przez skarżącego, nawet rażące naruszenie przepisów postępowania, mające niewątpliwie wpływ na treść wyroku możliwe jest do naprawienia w zwykłym trybie, przewidzianym w art. 420 § 1 k.p.k., to brak jest podstaw prawnych do stosowania instytucji, o której mowa w rozdziale 55 Kodeksu postępowania karnego. Istotą kasacji jest przecież sanowanie wadliwych, prawomocnych orzeczeń sądów tylko i wyłącznie w wyjątkowych sytuacjach, kiedy brak jest możliwości prawnych naprawy tychże orzeczeń w zwykłym trybie. Inne rozumienie tego zagadnienia prowadziłoby do powstania sytuacji, w której dopuszczalnym byłoby korzystanie równolegle z dwóch instytucji, przewidzianej w art. 420 § 1 k.p.k. oraz z kasacji, co groziłoby wszczynaniem dwóch postępowań w tej samej sprawie i wydaniem różnych orzeczeń. Za przyjęciem rozwiązania przewidzianego w art. 420 § 1 k.p.k. przemawia również możliwość kontroli postanowienia wydanego w oparciu o ten przepis, w trybie zwykłych środków odwoławczych - art. 420 § 4 k.p.k. (por. postanowienie SN z dnia 5 lutego 2003 r., V KK 241/02, OSNKW 2003, z. 5-6, poz. 49).

Mając powyższe na uwadze, w powiązaniu z treścią art. 519 k.p.k. oraz art. 523 k.p.k., należy przyjąć, że niedopuszczalna jest kasacja od prawomocnego wyroku w zakresie w jakim podlega on korygowaniu w trybie przewidzianym w art. 420 § 1 k.p.k. i z tych powodów Sąd Najwyższy pozostawił kasację Prokuratora Generalnego bez rozpoznania.