Postanowienie z dnia 2001-07-12 sygn. III KKN 179/01

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III KKN 179/01

Postanowienie z dnia 12 lipca 2001 r.

Przewodniczący: Sędzia SN Wiesław Kozielewicz.

Prokurator Prokuratury Krajowej: Józef Piechota.

Sąd Najwyższy - Izba Karna w Warszawie na posiedzeniu w sprawie Sławomira G. i Tomasza D. skazanych z art. 271 § 3 k.k. w przedmiocie dopuszczalności kasacji wniesionych przez adw. Adama K., obrońcę obu skazanych od wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 29 czerwca 2000 r. utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 4 listopada 1999 r. po wysłuchaniu Prokuratora postanowił;

na podstawie art. 531 § 1 k.p.k. i art. 523 § 2 k.p.k. pozostawić bez rozpoznania kasacje obrońcy skazanych Sławomira G. i Tomasza D., jako niedopuszczalne z mocy ustawy. 

Sąd Okręgowy w G. wyrokiem z dnia 29 czerwca 2000 r. utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 4 listopada 1999 r., skazujący Sławomira G. i Tomasza D. za występki z art. 271 § 3 k.k. na kary po osiem miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania na okres dwóch lat próby oraz kary czterdziestu stawek dziennych grzywny po piętnaście złotych każda.

Od tego wyroku w dniu 28 września 2000 r. zostały złożone kasacje obrońcy skazanych adw. Adama K.

W odpowiedzi na te kasacje Prokurator Okręgowy w G. wniósł o ich oddalenie jako oczywiście bezzasadnych.

W dniu 25 maja 2001 r. kasacje zostały przedstawione Sądowi Najwyższemu. 

Sąd Najwyższy w tej sytuacji zważył, co następuje;

Poza sporem jest, że obie kasacje sporządzone przez obrońcę skazanych zostały wniesione w dniu 28 września 2000 r., z zachowaniem trzydziestodniowego terminu określonego w art.

524 § 1 zdanie pierwsze k.p.k. Kasacje te wniesiono od prawomocnego wyroku, który zapadł przed dniem 1 września 2000 r. Nie budzi też żadnej wątpliwości, że o dopuszczalności kasacji decydują - między innymi - okoliczności wskazane w art. 523 § 2 i 3 k.p.k., które, co też w realiach niniejszej sprawy jest bezsporne, w niej nie występują.

Z art. 523 § 4 pkt 1 k.p.k. wynika, że ograniczenia przewidziane w § 2 i 3 art. 523 k.p.k. nie dotyczą kasacji wniesionej z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. Poza sporem jest, że Autor kasacji nie wnosi ich z powodu dostrzeżenia uchybień z art. 439 k.p.k. -świadczy o tym jednoznacznie treść obu kasacji. Z tego punktu widzenia, nie mają znaczenia w omawianym aspekcie (kwestia dopuszczalności kasacji obrońcy skazanych) wywody zawarte w piśmie procesowym obrońcy z dnia 10 lipca 2001 r.

Dla oceny dopuszczalności kasacji miarodajny jest moment jej wniesienia (w przedmiotowej sprawie wniesienie kasacji nastąpiło już po dniu wejścia w życie noweli z 20 lipca 2000 r.), nie zaś moment podjęcia pierwszych czynności zmierzających do wniesienia kasacji (złożenie wniosku o doręczenie odpisu wyroku sądu odwoławczego z uzasadnieniem). Nowelizując k.p.k. ustawą z dnia 20 lipca 2000 r. o zmianie,. (Dz. U. Nr 62, poz. 717) ustawodawca nie przewidział żadnej reguły intertemporalnej, poza wynikającą z jej art. 4 (i z art. 5 w odniesieniu do tymczasowego aresztowania). Nie można zaś przyjąć koncepcji, bo nie znajduje to oparcia w przepisach k.p.k., iż skuteczność złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego "rozciąga" się w czasie ponad datę wejścia w życie wspomnianej noweli w tym sensie, że otwiera drogę do wniesienia kasacji także po dniu 1 września 2000 r., choćby w świetle nowych przepisów obowiązujących od tej daty, kasacja była niedopuszczalna.

Na marginesie należy zauważyć, iż odpisy orzeczeń sądu odwoławczego wraz z uzasadnieniem skarżący otrzymali przed dniem wejścia w życie wspomnianej noweli, a zatem było możliwe wniesienie kasacji przed 1 września 2000 r.

Kasacje wniesione w niniejszej sprawie są więc niedopuszczalne z mocy ustawy w rozumieniu art. 429 § 1 k.p.k. (odwołanie w art. 530 § 2 k.p.k.), w związku z tym, powołując się na art. 531 § 1 k.p.k. należało odmówić ich przyjęcia.

Kierując się powyższym postanowiono jak na wstępie.