Uchwała z dnia 1972-12-20 sygn. VI KZP 61/72

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt VI KZP 61/72

Uchwała z dnia 20 grudnia 1972 r.

Przestępstwo określone w art. 258 k.k. może przybrać postać przestępstwa trwałego, jeżeli sprawca działając w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego ukrywa mienie zajęte lub zagrożone zajęciem i ten bezprawny stan utrzymuje.

Przewodniczący: sędzia Z. Kubec. Sędziowie: F. Karolus (sprawozdawca), M. Budzianowski

Prokurator Prokuratury Generalnej: T. Guzkiewicz.

Sąd Najwyższy w sprawie Edyty I., oskarżonej z art. 258 k.k., po rozpoznaniu przekazanego w trybie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki dla m.st. Warszawy postanowieniem z dnia 29 kwietnia 1972 r. zagadnienia prawnego:

"Czy przestępstwo określone w art. 258 k.k. jest przestępstwem trwałym?"

i po wysłuchaniu wniosku prokuratora

uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Przedstawione w sprawie niniejszej zagadnienie prawne sprowadza się do pytania, czy sprawca, który ukrywa mienie zajęte lub zagrożone zajęciem w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, dopuszcza się przestępstwa jednorazowego czy też przestępstwa trwałego, wobec czego należy tylko na nie udzielić odpowiedzi.

Ukrycie mienia w celu udaremnienia egzekucji może mieć - w zależności od konkretnej sytuacji - charakter jednorazowy lub trwały.

Jeżeli sprawca stwarza sytuację, w której mienie to - na skutek ukrycia - jest dla organów egzekucyjnych niedostępne, i stan ten nadal utrzymuje, choć może go w każdej chwili zmienić, dopuszcza się on przestępstwa trwałego. Popełnione w ten sposób przestępstwo należy uznać za zakończone dopiero z chwilą, gdy władza egzekucyjna uzyska możliwość dostępu do ukrytego mienia przez odnalezienie go lub wydanie przez sprawcę albo gdy sytuacja przestępna ustanie z innych przyczyn.

Jeżeli natomiast sprawca ukrywa mienie tylko na czas czynności egzekucyjnej, dopuszcza się przestępstwa jednorazowego.

W tym stanie rzeczy należało udzielić na postawione pytanie odpowiedzi jak na wstępie.

Na marginesie należy zaznaczyć, że Sąd Wojewódzki dla m.st. Warszawy, rozpoznając sprawę, powinien rozważyć, czy Edyta I. dopuściła się ukrycia mienia w rozumieniu art. 258 k.k., skoro książeczka oszczędnościowa jako przedmiot nie stanowi takiego mienia, lecz jest jedynie dokumentem stwierdzającym istnienie po stronie jej właściciela wierzytelności w stosunku do PKO.

OSNKW 1973 r., Nr 2-3, poz. 23