Postanowienie z dnia 1974-05-18 sygn. III KR 306/73

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III KR 306/73

Postanowienie z dnia 18 maja 1974 r.

Wprowadzenie do art. 92 k.p.k. (art. 46 k.p.k. z 1928 r.) pojęcia oczywistej omyłki w obliczaniu terminów ma na celu uproszczenie i przyśpieszenie postępowania przez umożliwienie sądom w formie postanowienia - bez uciekania się do rewizji nadzwyczajnej - sprostowania w postępowaniu sądowym omyłki w obliczaniu terminu także co do tymczasowego aresztowania, gdy w szczególności początek tego terminu określono na skutek przeoczenia niezgodnie z rzeczywistością na niekorzyść oskarżonego.

Przewodniczący: sędzia M. Paluch (sprawozdawca). Sędziowie: J. Dankowski, A. Żylewicz.

Prokurator Prokuratury Generalnej: T. Miernik.

Sąd Najwyższy w sprawie Jana Zygmunta S., oskarżonego z art. 138 § 1 k.k., co do sprostowania oczywistej omyłki w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 1973 r. po wysłuchaniu wniosku prokuratora postanowił na podstawie art. 92 § 1 k.p.k. sprostować oczywistą omyłkę w wyroku z dnia 10 grudnia 1973 r. w ten sposób, że na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu Janowi Zygmuntowi S. okres tymczasowego aresztowania od dnia 25 czerwca 1972 r., a nie od dnia 25 sierpnia 1972 r.

Uzasadnienie

Wiele rozbieżności i trudności przysparzają praktyce sądów sytuacje, gdy bądź wskutek przeoczenia, bądź też z innych przyczyn w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie nie zaliczono w ogóle lub zaliczono nieprawidłowo na poczet kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania.

Jeżeli nie budzi wątpliwości kwestia niezaliczenia na poczet kary pozbawienia wolności okresu tymczasowego aresztowania w ogóle, wobec wprowadzenia do procesu karnego, nie znanego w poprzednio obowiązującym stanie prawnym, przepisu art. 368 k.p.k., to powstaje wątpliwość, czy na skutek dopuszczenia się nieprawidłowości przy obliczaniu okresu tymczasowego aresztowania - ze względu na ustawowy nakaz obligatoryjnego zaliczania z mocy prawa na poczet kary pozbawienia wolności okresu tymczasowego aresztowania - błąd ten wynikający z obliczenia terminu można usunąć przez stosowanie art. 92 § 1 k.p.k., czy też w trybie art. 14 k.k.w., czy wreszcie - w takich wypadkach - należy inicjować naprawienie tego błędu w drodze rewizji nadzwyczajnej.

W związku z tym zauważyć należy, że wprowadzenie do art. 92 k.p.k. (art. 46 k.p.k. z 1928 r.) pojęcia oczywistej omyłki w obliczaniu terminów ma na celu uproszczenie i przyśpieszenie postępowania przez umożliwienie sądom w formie postanowienia - bez uciekania się do rewizji nadzwyczajnej - sprostowania w postępowaniu sądowym omyłki w obliczeniu terminu także co do tymczasowego aresztowania, gdy w szczególności początek tego terminu określono na skutek przeoczenia niezgodnie z rzeczywistością na niekorzyść oskarżonego (...).

Mając ponadto na względzie fakt, że zaliczenie na poczet kary pozbawienia wolności całego okresu tymczasowego aresztowania jest w obecnym stanie prawnym obligatoryjne i podlega zaliczeniu z mocy samego prawa (art. 83 § 1 k.k.), to i w tych warunkach nie ma uzasadnionej potrzeby uruchamiania instytucji rewizji nadzwyczajnej, natomiast załatwienie tej kwestii może nastąpić - jak to wyżej powiedziano - w trybie art. 92 k.p.k. lub też art. 14 k.k.w., zwłaszcza gdy dokonane sprostowanie jest korzystne dla oskarżonego.

Na zakończenie zauważyć jedynie wypada, że w sprawie niniejszej nastąpiło oczywiste przeoczenie. Obie bowiem daty (dzień 25 czerwca i dzień 25 sierpnia) zamieszczone są w tym postanowieniu, błąd zaś dotyczył tylko tego, że przeoczono, iż dniem faktycznego zatrzymania oskarżonego Jana S. była data 25 czerwca 1972 r., natomiast data 25 sierpnia 1972 r. związana była z czynnościami procesowymi, o których mowa w art. 211 § 2 k.p.k.

Z tych wszystkich powodów należało postanowić jak na wstępie.

OSNKW 1974 r., Nr 9, poz. 174