Postanowienie z dnia 2011-03-16 sygn. IV KZ 13/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KZ 13/11

Postanowienie z dnia 16 marca 2011 r.

Przewodniczący: Sędzia T. Artymiuk.

Sąd Najwyższy w sprawie G. W. skazanego z art. 289 § 2 k.k. i in., po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 16 marca 2011 r. zażalenia skazanego na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału IX Karnego Odwoławczego Sądu Okręgowego w K. z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. akt IX Ka 853/10, o odmowie przyjęcia wniosku skazanego o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem, postanowił utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 18 października 2010 r., sygn. akt IX Ka 853/10, Sąd Okręgowy w K. zmienił zaskarżony apelacjami oskarżonych (w tym oskarżonego G. W.) wyrok Sądu Rejonowego w K. z dnia 25 lutego 2010 r., sygn. akt XII K 443/10, m.in. przez przyjęcie, że przypisany temu oskarżonemu w pkt 1V zaskarżonego wyroku czyn stanowi przestępstwo określone w art. 289 § 2 k.k. i wymierzenie za ten czyn kary 10 miesięcy pozbawienia wolności, oraz orzekł nową karę łączną w wymiarze roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, w pozostałym zakresie wyrok Sądu pierwszej instancji utrzymując w mocy.

W dniu 2 listopada 2010 r. (data nadania) G. W. złożył wniosek o doręczenie wyroku z uzasadnieniem (k. 222 i 223).

Zarządzeniem z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. akt IX Ka 853/10, Przewodniczący Wydziału IX Karnego Odwoławczego Sądu Okręgowego w K. na podstawie art. 524 § 1 k.p.k. i art. 429 § 1 k.p.k. odmówił przyjęcia wniosku jako złożonego po terminie (k. 224).

Zarządzenie powyższe w ustawowym terminie zaskarżył skazany, wnosząc o doręczenie wyroku z uzasadnieniem "ponieważ chce się dalej odwoływać" (k. 234).

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Zażalenie skazanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 524 § 1 zd. 2 k.p.k. termin 7-dniowy do złożenia wniosku o doręczenie orzeczenia wraz z uzasadnieniem biegnie od daty ogłoszenia wyroku sądu odwoławczego, a ponieważ termin ten jest terminem zawitym, jego niedochowanie powoduje bezskuteczność czynności procesowej (122 § 1 k.p.k.). Jedyny wyjątek od powyższej zasady przewidziany jest w - stosowanym odpowiednio w postępowaniu odwoławczym (art. 458 k.p.k.) - art. 422 § 2 k.p.k., dotyczy zaś oskarżonego pozbawionego wolności, który nie ma obrońcy i nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku, przy czym wszystkie wymienione przesłanki muszą wystąpić łącznie.

W niniejszej sprawie tego rodzaju wyjątkowa sytuacja nie miała miejsca, ponieważ G. W. nie miał wprawdzie obrońcy i nie był obecny na ogłoszeniu wyroku, lecz nie był też pozbawiony wolności. Z kolei jego niestawiennictwo na rozprawę odwoławczą, o której terminie w sposób prawidłowy - art. 132 § 2 k.p.k. - był powiadomiony (k. 211), pomimo wydania w jej toku postanowienia o odroczeniu publikacji wyroku (art. 411 § 1 k.p.k.), nie rodziło po stronie Sądu Okręgowego obowiązku podjęcia czynności zmierzającej do zawiadomienia oskarżonego o terminie publikacji (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 2005 r., II KZ 14/05, LEX nr 149627). Jest przy tym oczywiste, że skazany złożył wniosek o doręczenie wyroku Sądu odwoławczego wraz z uzasadnieniem dopiero w dniu 2 listopada 2010 r., nadając go w polskiej placówce pocztowej, podczas gdy termin do złożenia tego wniosku upłynął w dniu 25 października 2010 r. (publikacja wyroku w dniu 18 października 2010 r.). Tym samym, nie stawiając się na rozprawę, G. W. sam zrezygnował nie tylko z wysłuchania ustnych motywów orzeczenia, lecz również z uzyskania pouczenia o sposobie zaskarżenia wyroku, chociaż to przecież w jego interesie leżało powzięcie chociażby telefonicznej informacji o zakończeniu sprawy.

W istniejącym układzie procesowym Przewodniczący Wydziału miał więc obowiązek odmówić przyjęcia wniosku, a trafności tej decyzji - znajdującej podstawę w treści przepisów powołanych w zaskarżonym zarządzeniu - nie mogło podważyć złożone przez skazanego zażalenie, niezawierające zresztą jakiejkolwiek merytorycznej argumentacji.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy postanowił jak na wstępie.