Wyrok z dnia 1975-03-07 sygn. Rw 94/75

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt Rw 94/75

Wyrok z dnia 7 marca 1975 r.

Jeżeli określony w przepisie art. 145 § 1 k.k. wypadek drogowy spowodowany został w wyniku naruszenia przez sprawcę kilku zasad obowiązujących w ruchu drogowym, to fakt ten zwiększa stopień społecznego niebezpieczeństwa czynu, co w konsekwencji nie może być pominięte przy wymiarze kary jako okoliczność obciążająca, zwłaszcza wtedy, gdy sprawca w wyniku naruszenia kilku zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym powoduje kilka różnych skutków określonych w przepisie art. 145 § 1 k.k.

Przewodniczący: sędzia płk S. Mendyka.

Sędziowie: płk dr W. Sieracki (sprawozdawca), ppłk C. Bakalarski.

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: mjr dr W. Kubala.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 7 marca 1975 r. na rozprawie sprawy Wojciecha R., skazanego nieprawomocnie za przestępstwa przewidziane w: 1) art. 214 § 1 k.k. na karę 10 miesięcy aresztu wojskowego, 2) art. 145 § 1 k.k. na karę 1 roku i 3 miesięcy aresztu wojskowego oraz na karę dodatkową zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 2 lat - i łącznie na karę 1 roku i 6 miesięcy aresztu wojskowego wraz z zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 2 lat, z powodu rewizji, wniesionej przez obrońcę od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w N. z dnia 30 stycznia 1975 r.,

nie uwzględniając rewizji obrońcy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Uzasadnienie

(...) Powołanym wyrokiem Wojciech R. skazany został za to, że:

1) dnia 14 grudnia 1974 r. około godziny 23.00 na ulicy C. w N. dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia samochodu marki "Warszawa 203-combi", stanowiącego własność Henryka D., i jeździł nim po ulicach miejscowości N.,

2) w tym samym dniu około godziny 23.00 naruszył przepisy § 21 ust. 1, § 22 ust. 1 i § 24 ust. 1 rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Spraw Wewnętrznych z dnia 20 lipca 1968 r. w sprawie ruchu na drogach publicznych (Dz. U. Nr 27, poz. 183 z późn. zm.) w ten sposób, że kierując bezprawnie zabranym samochodem marki "Warszawa 203-combi" w miejscowości N. prowadził go z niebezpieczną szybkością i skręcając w prawo oraz omijając stojący samochód marki "Skoda 1.000 MB" nie zachował szczególnej ostrożności i bezpiecznego odstępu, uderzając go w lewy tylny błotnik, a następnie nie zatrzymując się zjechał na prawą stronę jezdni, uderzył prawą stroną samochodu w betonowy słup latarni ulicznej, skręcił w lewo, zawrócił na trawniku i wymijając się z jadącym lewą stroną jezdni samochodem marki "Warszawa - M 20" nie zachował szczególnej ostrożności i bezpiecznego odstępu, w wyniku czego zderzył się czołowo z tym samochodem, lewym tylnym błotnikiem zaś uderzył w lewy przedni błotnik zaparkowanego samochodu marki "Trabant - 601", wskutek czego wszystkie pojazdy zostały uszkodzone, a łączny koszt ich naprawy wyniesie około 44.000 zł, ponadto kierowca samochodu marki "Warszawa - M 20" doznał obrażeń ciała w postaci rany płatowej czoła.

Wyrok ten zaskarżony został rewizją obrońcy oskarżonego. Skarżący wnosił w swej rewizji o zmianę zaskarżonego wyroku przez "znaczne obniżenie wymierzonej oskarżonemu kary, w szczególności przez warunkowe zawieszenie jej wykonania".

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Wywody rewizji, zmierzające do uzasadnienia zarzutu wymierzenia oskarżonemu rażąco surowej kary i wniosku o warunkowe zawieszenie wykonania wymierzonej kary pozbawienia wolności, nie są przekonujące. Przede wszystkim podkreślić należy, że sąd pierwszej instancji - jak to z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika - uwzględnił na korzyść oskarżonego wiele okoliczności, dając temu wyraz w wymierzeniu za poszczególne przestępstwa kar grawitujących ku dolnym granicom ustawowych zagrożeń przewidzianych w przepisach art. 214 § 1 k.k. i art. 145 § 1 k.k. Natomiast kara łączna wymierzona została w wysokości nieznacznie przekraczającej ten wymiar, który był możliwy przy zastosowaniu zasady absorpcji, przy czym kara łączna nie przekroczyła tzw. średniego ustawowego zagrożenia przewidzianego w powołanych przepisach. Podkreślić należy, że w świetle niekwestionowanych ustaleń faktycznych poczynionych w zaskarżonym wyroku stopień społecznego niebezpieczeństwa popełnionego przez oskarżonego przestępstwa, określonego w art. 145 § 1 k.k., był znaczny. Oskarżony bowiem, mimo odpowiednich wezwań ze strony członków patrolu służby drogowej, nie zatrzymał się, lecz uciekając przed tym patrolem prowadził zabrany bezprawnie samochód z nadmierną szybkością, co było jedną z przyczyn tego, że oskarżony prowadzonym samochodem potrącił i uszkodził dwa inne samochody, a w tym samochód marki "Skoda 100 MB", stojący na środkowym pasie jezdni przy skrzyżowaniu dwóch ulic, oraz doprowadził do czołowo-bocznego zderzenia z samochodem, którym jechali członkowie patrolu służby drogowej, powodując uszkodzenie ciała u kierowcy tego samochodu. Oskarżony naruszył kilka obowiązujących w ruchu drogowym zasad, co jednak zwiększa stopień społecznego niebezpieczeństwa czynu oskarżonego, tym bardziej gdy się zważy, że oskarżony w pewnych odstępach czasowych i w różnych okolicznościach uszkodził - w wyniku naruszenia kilku zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym - trzy samochody i spowodował uszkodzenia ciała u jednego z uczestników ruchu drogowego. Na tle przedstawionych okoliczności należy wyrazić pogląd, że jeżeli określony w przepisie art. 145 § 1 k.k. wypadek drogowy spowodowany został w wyniku naruszenia przez sprawcę kilku zasad obowiązujących w ruchu drogowym, to fakt ten zwiększa stopień społecznego niebezpieczeństwa jego czynu, co w konsekwencji nie może być pominięte przy wymiarze kary jako okoliczność obciążająca, zwłaszcza wtedy, gdy sprawca w wyniku naruszenia kilku zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym powoduje kilka różnych skutków określonych w przepisie art. 145 § 1 k.k. Wprawdzie naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym należy do ustawowych znamion przestępstwa przewidzianego w art. 145 § 1 k.k., to jednak w świetle przedstawionego poglądu uznać należy, że sąd pierwszej instancji nie dopuścił się błędu, traktując jako okoliczność obciążającą fakt, iż oskarżony, oprócz naruszenia wskazanych szczegółowo w wyrokowym opisie czynu zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, powstających w związku przyczynowym ze spowodowanymi przezeń skutkami, prowadził ponadto w porze nocnej samochód bez oświetlenia, stwarzając przez to realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Z tych względów brak podstaw zarówno do uznania wymierzonych oskarżonemu kar za rażąco surowe, jak i do zastosowania względem niego przepisu art. 73 § 1 k.k. Warunkowe bowiem zawieszenie wykonania wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności przedstawiałoby się jako represja rażąco łagodna w stosunku do znacznego stopnia społecznego niebezpieczeństwa popełnionych przez oskarżonego przestępstw.

Z tych powodów należało orzec jak na wstępie.

OSNKW 1975 r., Nr 6, poz. 81