Wyrok z dnia 1977-06-28 sygn. Rw 192/77

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt Rw 192/77

Wyrok z dnia 28 czerwca 1977 r.

Fakt, że w opinii biegłego zawarte są wypowiedzi w kwestiach, które podlegają wyłącznej ocenie sądu (w zakresie winy lub oceny prawnej czynu), nie uzasadnia konieczności powołania innego biegłego, jeżeli nie zachodzą jednocześnie warunki przewidziane w art. 179 § 2 lub art. 182 k.p.k.

Przewodniczący: sędzia płk C. Bakalarski. Sędziowie: ppłk E. Zawiłowski (sprawozdawca), por. S. Kosmal (sędzia S. Wojsk. del.).

Wiceprokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: mjr S. Przyjemski.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 1977 r. na rozprawie sprawy Lesława W., nieprawomocnie skazanego za przestępstwo określone w art. 204 § 2 k.k. na karę1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby przez 3 lata, 30.000 zł grzywny i karę dodatkową obniżenia stopnia wojskowego, z powodu rewizji wniesionej przez Wojskowego Prokuratora Okręgu w N. i obrońcę od wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w N. z dnia 19 maja 1977 r.,

częściowo uwzględniając rewizję prokuratora, zmienił zaskarżony wyrok przez orzeczenie - zamiast kary dodatkowej obniżenia stopnia wojskowego - degradacji w myśl art. 296 § 2 k.k., i z tą zmianą zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, pozostawiając rewizję obrońcy bez uwzględnienia.

Uzasadnienie

(...) Prokurator zarzucił wyrokowi sądu pierwszej instancji wymierzenie oskarżonemu rażąco niewspółmiernie łagodnej kary i w związku z tym wniósł o orzeczenie jej w rozmiarze 2 lat bezwzględnego pozbawienia wolności oraz kary dodatkowej degradacji.

Obrońca natomiast, zarzucając między innymi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub o uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia przypisanego mu czynu.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

(...) Zarzut naruszenia przez sąd pierwszej instancji przepisów postępowania przez ograniczenie prawa oskarżonego do obrony i nieuwzględnienie zgłoszonych przez obrońcę w toku rozprawy wniosków dowodowych nie znajduje potwierdzenia w materiale sprawy.

Z akt sprawy wynika, że obrońca miał dostatecznie dużo czasu do przygotowania obrony. Przykładem tego jest duża aktywność obrońcy na rozprawie, co przecież wymagało dogłębnej znajomości sprawy. Obrońca ponadto opracował szczegółową i obszerną rewizję, co przeczy jego stanowisku, że z przyczyn zależnych od sądu pierwszej instancji nie dysponował stosownym czasem, by należycie móc opracować rewizję.

Jeżeli zaś chodzi o nieuwzględnienie zgłoszonych przez obrońcę wniosków dowodowych, to stwierdzić należy, że decyzja ta została podjęta przez sąd pierwszej instancji prawidłowo, i dlatego też nie może być skutecznie podważona.

Biegły psycholog wypowiedział się w wydanych w toku postępowania przygotowawczego opiniach w kwestii wiarygodności zeznań pokrzywdzonej, jednakże fakt ten nie przekreśla słuszności całości zawartych w opiniach wywodów biegłego. Biegły wprawdzie nie może wypowiadać się w kwestiach, które podlegają wyłącznej ocenie sądu, jeżeli jednak mimo to wykroczy poza swe uprawnienia, to powołanie innego biegłego może nastąpić tylko w wypadkach przewidzianych w art. 182 lub art. 179 § 2 k.p.k.

Opinia biegłego - łącznie z opinią wydaną przez niego w toku rozprawy - nie budzi wątpliwości, jest jasna, pełna i nie zawiera sprzeczności, przy czym nie ustalono jakichkolwiek okoliczności osłabiających zaufanie do wiedzy lub bezstronności tego biegłego. Z tego też względu opinia ta nie może być kwestionowana (...).

Ustosunkowując się do rewizji prokuratora, podnieść należy, że jest ona tylko częściowo zasadna.

Prokurator słusznie podnosi w rewizji, że czyn oskarżonego musi być jednoznacznie oceniony z punktu widzenia ludzkiego, moralnego i społecznego, że oskarżony swym wysoce nieetycznym czynem naruszył zasady etyki zawodowej żołnierza Polski Ludowej. Problem jednak tkwi w tym, czy, a jeżeli tak, to w jakim stopniu okoliczność ta powinna mieć wpływ na wymiar kary.

Sąd pierwszej instancji, wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, grzywnę i karę dodatkową w postaci obniżenia stopnia wojskowego, stanowisko swe szczegółowo i wyczerpująco uzasadnił (...).

Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił jednak nieetycznej strony czynu oskarżonego, która przede wszystkim rzutować powinna na ocenę sylwetki oskarżonego (...). Głębsza analiza tej kwestii prowadzi do wniosku, że rażące naruszenie etyki żołnierza zawodowego Wojska Polskiego powinno skutkować orzeczenie kary dodatkowej degradacji, a nie obniżenia stopnia wojskowego. Ta ostatnia bowiem kara nie jest adekwatna do moralnej oceny czynu tego oskarżonego. Oskarżony (...) obdarzony został zaufaniem pokrzywdzonej. Wykorzystując zaś jej starszy wiek i zniedołężnienie, nadużył tego zaufania kierując się chęcią zysku. W oczach innych osób okoliczności te dyskredytują oskarżonego (...). Uznając więc w tej części słuszność wyrażonego w rewizji stanowiska prokuratora, Sąd Najwyższy zmienił odpowiednio zaskarżony wyrok.

OSNKW 1977 r., Nr 9, poz. 104