Wyrok z dnia 1978-08-04 sygn. Rw 282/78

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt Rw 282/78

Wyrok z dnia 4 sierpnia 1978 r.

Oceniając dotychczasową niekaralność sądową sprawcy w aspekcie uznania jej za okoliczność mającą znaczenie dla wymiaru kary, należy mieć na względzie wiek sprawcy. Dlatego też inny walor powinna mieć ta okoliczność w stosunku do sprawcy młodego wiekiem, a inny w stosunku do starszego wiekiem.

 Przewodniczący: sędzia płk C. Bakalarski. Sędziowie: płk W. Sieracki (sprawozdawca), ppłk E. Zawiłowski.

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: ppłk J. Rulewski.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 1978 r. na rozprawie sprawy Andrzeja B., skazanego nieprawomocnie za przestępstwo określone w art. 208 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności i 3.000 zł grzywny (na podstawie art. 11 pkt 2 k.p.k. w związku z art. 26 § 1 k.k. umorzono postępowanie karne o zarzucony oskarżonemu czyn określony w art. 303 § 1 k.k.), z powodu rewizji wniesionej przez obrońcę od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w N. z dnia 4 lipca 1978 r.

nie uwzględnił rewizji obrońcy i zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

 Uzasadnienie

 (...) Wyrok ten zaskarżony został rewizją obrońcy oskarżonego. Skarżący wnosił w swej rewizji o zmianę zaskarżonego wyroku przez warunkowe zawieszenie wykonania wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności.

 Po wysłuchaniu obrońcy, wnoszącego o uwzględnienie rewizji, i po wysłuchaniu prokuratora Naczelnej Prokuratury Wojskowej, wnoszącego o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy, Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zawarte w rewizji wywody, zmierzające do uzasadnienia przedstawionego wyżej wniosku, nie są przekonujące. Sam skarżący przyznaje, że: "(...) sąd pierwszej instancji (...) wprawdzie uwzględnił, lecz w stopniu niedostatecznym okoliczności łagodzące, czemu dał wyraz w wymierzonej karze 2 lat pozbawienia wolności" (cyt. z rewizji). Jeżeli zważy się, że sąd pierwszej instancji, uwzględniając kilka okoliczności obciążających, wymierzył karę grawitującą ku dolnej granicy ustawowego zagrożenia, przewidzianego w art. 208 k.k., to należy dojść do wniosku, iż niesłuszne jest twierdzenie skarżącego, że sąd pierwszej instancji w niedostatecznym stopniu uwzględnił okoliczności łagodzące.

W rewizji zawarte jest twierdzenie, że istotną okolicznością łagodzącą "w niniejszej sprawie jest dotychczasowa niekaralność oskarżonego" (cyt. z rewizji). To twierdzenie nie jest słuszne. Poprzednia niekaralność sądowa sprawcy, jako nie będąca synonimem jego dotychczasowego nienagannego trybu życia, nie stanowi sama przez się okoliczności łagodzącej, chyba że sprawcą przestępstwa (zwłaszcza nieumyślnego) jest człowiek starszy. Jakkolwiek od każdego człowieka wymaga się, aby jego postępowanie nie kolidowało z normami prawa karnego, to jednak inaczej należy oceniać dotychczasową niekaralność człowieka młodego, a inaczej niekaralność człowieka starszego. W tym drugim wypadku okres, w którym człowiek nie naruszył norm prawa karnego, jest nieproporcjonalnie dłuższy niż w wypadku pierwszym i łącznie z pewnymi dodatnimi faktami może być świadectwem nienagannego trybu życia sprawcy przed popełnieniem przestępstwa. Tak więc oceniając samą dotychczasową niekaralność sądową sprawcy w aspekcie uznania jej za okoliczność mającą znaczenie dla wymiaru kary, należy mieć na względzie wiek sprawcy. Oskarżony dopuścił się opisanego na wstępie przestępstwa mając 23 lat, a sam fakt, że nie był poprzednio karany sądownie, nie świadczy o nienagannym dotychczas jego trybie życia, skoro w czasie (około 18 miesięcy) pełnienia służby wojskowej był żołnierzem niezdyscyplinowanym i kilkakrotnie był karany przez przełożonych za przewinienia dyscyplinarne (...).

OSNKW 1978 r., Nr 10, poz. 113