Wyrok z dnia 1978-01-18 sygn. V KR 198/77

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V KR 198/77

Wyrok z dnia 18 stycznia 1978 r.

Z przepisu art. 25 § 2 prawa o ustroju sądów powszechnych wynika zasada, że sędzia sądu rejonowego nie może przewodniczyć składowi orzekającemu w sądzie wojewódzkim. W drodze wyjątku Minister Sprawiedliwości może przyznać sędziemu sądu rejonowego delegowanemu do sądu wojewódzkiego prawo przewodniczenia, i to tylko w sprawach rozpoznawanych przez ten sąd w pierwszej instancji w składzie jednego sędziego i dwóch ławników. Sędzia sądu rejonowego uczestniczący w składzie orzekającym sądu wojewódzkiego bez właściwej delegacji jest "osobą nieuprawnioną do orzekania" w rozumieniu art. 388 pkt 1 (zdanie pierwsze) k.p.k.

Przewodniczący: sędzia M. Regent-Lechowicz. Sędziowie: J. Cieślak, J. Musioł (sprawozdawca).

Prokurator Prokuratury Generalnej: E. Sanecki.

 Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 1978 r. sprawy Zbigniewa M., oskarżonego z art. 168 § 2 k.k., z powodu rewizji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Bielsku-Białej z dnia 26 lipca 1977 r.

na podstawie art. 388 pkt 1 k.p.k. uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Wojewódzkiemu w Bielsku-Białej do ponownego rozpoznania.

 Uzasadnienie

 Zaskarżonym wyrokiem Sąd Wojewódzki uznał oskarżonego Zbigniewa M. za winnego tego, że w dniu 3 września 1976 r. w K. po podstępnym sprowadzeniu do lasu 9-letniej Izabelii M. przemocą, polegjaącą na przewróceniu na ziemię, grożąc zabójstwem i dusząc rękami za szyję, zmusił ją do poddania się czynowi nierządnemu, przy czym działanie jego ze względu na perwersyjność czynu i brutalną bezwzględność miało charakter szczególnego okrucieństwa, tj. za winnego dopuszczenia się zbrodni określonej w art. 168 § 2 k.k. w związku z art. 176 i 10 § 2 k.k., i na podstawie art.168 § 2 k.k. skazał go na karę 9 lat pozbawienia wolności.

 Powyższy wyrok zaskarżył oskarżony (...) Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zaskarżony wyrok podlega uchyleniu, gdyż sąd, który go wydał, nie był należycie obsadzony (art. 388 pkt 1 k.p.k.).

Dnia 10 czerwca 1977 r. Prezes Sądu Wojewódzkiego z naruszeniem art. 25 § 2 prawa o ustroju sądów powszechnych delegował sędziego Sądu Rejonowego w Z. Mariana S. do zastępczego pełnienia czynności sędziego Sądu Wojewódzkiego w B. w dniach 15, 16 i 17 czerwca 1977 r. w sprawie przeciwko oskarżonemu Zbigniewowi M. na sesji wyjazdowej w Z.

Już w trakcie prowadzenia rozprawy Minister Sprawiedliwości decyzją z dnia 18 czerwca 1977 r. delegował tego sędziego do zastępczego pełnienia obowiązków sędziego Sądu Wojewódzkiego w B. z prawem przewodniczenia w sprawie.

Nastąpiło to dopiero wtedy, gdy sędzia ten, bez właściwej delegacji, przewodniczył w prowadzeniu tej sprawy w czasie rozprawy prowadzonej w dniach 16 i 17 czerwca 1977 r., a więc w trakcie zaawansowanego postępowania dowodowego.

Z przepisu art. 25 § 2 prawa o ustroju sądów powszechnych wynika zasada, że sędzia sądu rejonowego nie może przewodniczyć składowi orzekającemu w sądzie wojewódzkim. W drodze wyjątku Minister Sprawiedliwości może przyznać sędziemu sądu rejonowego delegowanemu do sądu wojewódzkiego prawo przewodniczenia, i to tylko w sprawach rozpoznawanych przez ten sąd w pierwszej instancji w składzie jednego sędziego i dwóch ławników. Sędzia sądu rejonowego uczestniczący w składzie orzekającym sądu wojewódzkiego bez właściwej delegacji jest "osobą nieuprawnioną do orzekania" w rozumieniu art. 388 pkt 1 (zdanie pierwsze) k.p.k.

Sędzia Sądu Rejonowego w Z. delegowany przez Prezes Sądu Wojewódzkiego w B. do zastępczego pełnienia czynności sędziego sądu wojewódzkiego przewodniczył składowi orzekającemu w sprawie oskarżonego Zbigniewa M. bez właściwej delegacji do dnia 18 czerwca 1977 r., tj. do czasu udzielenia mu przez Ministra Sprawiedliwości prawa "przewodniczenia do rozpoznawania sprawy".

Prawo przewodniczenia składowi orzekającemu sądu wojewódzkiego udzielone przez Ministra Sprawiedliwości sędziemu sądu rejonowego nie działa wstecz i nie może odnosić do tej fazy rozprawy, w której sędzia ten przewodniczył składowi orzekającemu bez właściwej delegacji.

W rozpoznawanej sprawie wchodzi więc w grę ewidentne uchybienie wymienione w art. 388 pkt 1 k.p.k., które powoduje bezwzględny obowiązek sądu rewizyjnego uchylenia zaskarżonego wyroku, i to "niezależnie od granic środka odwoławczego" (...).

OSNKW 1978 r., Nr 9, poz. 104