Wyrok z dnia 1976-11-25 sygn. Rw 408/76

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt Rw 408/76

Wyrok z dnia 25 listopada 1976 r.

1. Rodzaj i charakter zarzucanego oskarżonemu przestępstwa nie może uzasadniać odmowy dopuszczenia do udziału w postępowaniu sądowym przedstawiciela organizacji społecznej ze względu na interes wymiaru sprawiedliwości.
2. Sąd nie może odmówić dopuszczenia do udziału w rozprawie przedstawiciela organizacji społecznej z tego tylko powodu, że wystąpienie jego będzie ograniczać się do złożenia korzystnych dla oskarżonego oświadczeń, gdyż takie wystąpienie nie godzi w interes wymiaru sprawiedliwości.

 Przewodniczący: sędzia płk Z. Furtak. Sędziowie: płk W. Morawski (sprawozdawca), płk E. Olczak.

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: ppłk K. Grzegorczyk.

 Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 1976 r. na rozprawie sprawy Wojciecha K., skazanego nieprawomocnie za przestępstwo określone w art. 155 § 1 pkt 2 k.k. w zbiegu z art. 318 k.k. w związku z art. 59 § 1 i 3 k.k. i z zastosowaniem art. 297 § 2 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego w wysokości 3.000 zł i obniżenie stopnia wojskowego, z powodu rewizji wniesionej przez obrońcę od wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w N. z dnia 14 października 1976 r.

nie uwzględnił rewizji obrońcy i zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Uzasadnienie

(...) Obrońca wniósł w rewizji o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie Wojciecha K. od zarzutu popełnienia przestępstwa określonego w art. 155 § 1 pkt 2 k.k. i wymierzenie mu na podstawie art. 318 k.k. kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania albo uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania lub złagodzenie orzeczonej kary i warunkowe zawieszenie jej wykonania.

(...) W toku rozprawy obrońca popierał rewizję, natomiast przedstawiciel Naczelnej Prokuratury Wojskowej wnosił o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

 Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja obrońcy nie jest zasadna (...). Sąd pierwszej instancji słusznie uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Podzielić również należy stanowisko zaskarżonego wyroku co do kwalifikacji prawnej, która odzwierciedla wszystkie aspekty powstałego zdarzenia, a zwłaszcza skutki wywołane przestępnym działaniem (...).

Sąd pierwszej instancji wziął pod uwagę - orzekając karę - wszystkie okoliczności występujące w sprawie, a więc i te, które powołał w rewizji obrońca. W tym stanie sprawy w postępowaniu sądu pierwszej instancji nie można dopatrzeć się uchybienia, zwłaszcza że - jak wynika z treści zaskarżonego wyroku - wziętym pod uwagę okolicznościom nadano właściwą wagę i znaczenie, o czym świadczy prawidłowy wymiar orzeczonej kary. Nadmienić przy tym trzeba, że sąd pierwszej instancji w sposób przekonujący uzasadnił swoje stanowisko co do przeciwskazań stosowania instytucji warunkowego zawieszenia kary (...).

(...) Na marginesie stwierdzić należy, że w toku rozprawy głównej sąd pierwszej instancji dopuścił się obrazy prawa procesowego, a mianowicie art. 81 § 4 k.p.k., polegającej na odmowie dopuszczenia do udziału w rozprawie przedstawiciela kolektywu (...), którą to decyzję umotywował między innymi znacznym stopniem społecznego niebezpieczeństwa czynu i jego chuligańskim charakterem, a ponadto przewidywanym wystąpieniem omawianego przedstawiciela niejako w roli społecznego obrońcy.

W związku z powyższym Sąd Najwyższy wyraża następujące poglądy.

Rodzaj i charakter zarzuconego oskarżonemu przestępstwa nie może uzasadniać odmowy dopuszczenia do udziału w postępowaniu sądowym przedstawiciela organizacji społecznej ze względu na interes wymiaru sprawiedliwości (...). Sąd nie może odmówić dopuszczenia do udziału w rozprawie przedstawiciela organizacji społecznej z tego tylko powodu, że wystąpienie jego będzie ograniczać się do złożenia korzystnych dla oskarżonego oświadczeń, gdyż nie godzi to w interes wymiaru sprawiedliwości.

Uchybienia te nie miały istotnego wpływu na treść orzeczenia o winie oraz karze, i dlatego Sąd Najwyższy, nie uwzględniając rewizji obrońcy, orzekł jak na wstępie.

 OSNKW 1977 r., Nr 1, poz. 15