Wyrok z dnia 1976-11-06 sygn. VI KRN 378/76

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt VI KRN 378/76

Wyrok z dnia 6 listopada 1976 r.

Nieletni przebywający na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu w zakładzie wychowawczym nie jest pozbawiony wolności i dlatego wobec takiego nieletniego nie może być zastosowany art. 256 § 1 k.k. w wypadku samowolnego opuszczenia tego zakładu lub ucieczki z niego. Przepis art. 256 § 1 k.k. bowiem dotyczy tylko osób pozbawionych wolności lub umieszczonych w ośrodku przystosowania społecznego, a rozszerzająca interpretacja tego przepisu nie jest dopuszczalna.

 Przewodniczący: sędzia H. Kempisty (sprawozdawca). Sędziowie: Z. Kwiecień, A. Żylewicz.

Prokurator Prokuratury Generalnej: A. Ferenc.

 Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy Edwarda G., oskarżonego z art. 256 § 1 k.k. (w związku z art. 70 k.k. z 1932 r.), z powodu rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Ministra Sprawiedliwości na korzyść oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Kutnie z dnia 26 maja 1976 r.

zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że oskarżonego Edwarda G. uniewinnił od zarzucanego mu przestępstwa przewidzianego w art. 256 § 1 k.k. (...).

 Uzasadnienie

Sąd Rejonowy w Kutnie wyrokiem z dnia 26 maja 1976 r. uznał nieletniego Edwarda C. za winnego tego, że w okresie od dnia 7 października 1975 r. do dnia 24 marca 1976 r., działając z rozeznaniem, dokonał czterokrotnej ucieczki z zakładu wychowawczego, w którym umieszczony był na podstawie orzeczenia b. Sądu Powiatowego w Kutnie z dnia 12 maja 1975 r., i za to na podstawie art. 256 § 1 k.k. w związku z art. 70 k.k. z 1932 r. skazał tego nieletniego na umieszczenie w zakładzie poprawczym.

Wyrok ten nie został zaskarżony.

Od powyższego wyroku rewizję nadzwyczajną na korzyść oskarżonego wniósł Minister Sprawiedliwości, zarzucając temu wyrokowi obrazę art. 256 § 1 k.k. na skutek zastosowania tego przepisu jako podstawy skazania nieletniego Edwarda C., mimo że działanie tego nieletniego nie zawiera ustawowych znamion czynu zabronionego, a w konkluzji domagając się zmiany zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie Edwarda C.

 Sąd Najwyższy uznał rewizję nadzwyczajną za zasadną z następujących, trafnie już w jej uzasadnieniu przytoczonych, powodów:

W świetle materiałów dowodowych zebranych w sprawie dokonanie z rozeznaniem przez nieletniego zarzuconego mu czynu nie budzi wątpliwości.

Wyrokujący sąd nie uwzględnił jednak, że w myśl art. 69 § 2 k.k. z 1932 r. umieszczenie nieletniego w zakładzie wychowawczym jest jednym z przewidzianych w ustawie środków wychowawczych nie mających charakteru represyjnego. Umieszczenie nieletniego w takim zakładzie ma przede wszystkim na celu wychowanie go i środek ten stanowi swoistą, zastępczą formę władzy rodzicielskiej. Nieletni przebywający na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu w zakładzie wychowawczym nie jest pozbawiony wolności i dlatego wobec takiego nieletniego nie może być zastosowany art. 256 § k.k. w wypadku samowolnego opuszczenia tego zakładu lub ucieczki z niego. Przepis art. 256 § 1 k.k. bowiem dotyczy tylko osób pozbawionych wolności lub umieszczonych w ośrodku przystosowania społecznego, a rozszerzająca interpretacja tego przepisu nie jest dopuszczalna. Działanie nieletniego nie wyczerpuje więc znamion czynu zabronionego przewidzianych w art. 256 § 1 k.k. i dlatego w myśl art. 361 § 2 k.p.k. sąd pierwszej instancji miał obowiązek wydania wyroku uniewinniającego.

Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w swoim wyroku.

OSNKW 1977 r., Nr 3, poz. 24