Wyrok z dnia 1977-01-06 sygn. N 20/76

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt N 20/76

Wyrok z dnia 6 stycznia 1977 r.

Karę dodatkową zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych sąd może orzec (art. 43 § 1 k.k.) lub orzeka (art. 43 § 2 k.k.) nie tylko w razie skazania sprawcy (wymienionego w art. 43 k.k.) posiadającego wymagane zezwolenie na prowadzenie pojazdów mechanicznych, lecz także w razie skazania takiego sprawcy, który owego zezwolenia nie posiadał.

 Przewodniczący: sędzia płk S. Mendyka. Sędziowie: płk W. Sieracki (sprawozdawca), płk S. Wojtczak.

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: ppłk Z. Piekarski.

 Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 6 stycznia 1977 r. na rozprawie sprawy Marka W., skazanego prawomocnie za przestępstwo określone w art. 145 § 1 i 3 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, z powodu rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Prezesa Izby Wojskowej Sądu Najwyższego od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w N. z dnia 23 września 1976 r.,

uwzględniając rewizję nadzwyczajną Prezesa Izby Wojskowej Sądu Najwyższego, zmienił powołany wyrok przez orzeczenie w stosunku do skazanego Marka W. na podstawie art. 43 § 2 k.k. kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 4 lat.

 Uzasadnienie

 (...) W rewizji nadzwyczajnej zawarty został zarzut naruszenia przez sąd pierwszej instancji prawa materialnego, a mianowicie art. 43 § 2 k.k., i w związku z tym rewizja nadzwyczajna wnioskuje zmianę powołanego wyroku przez orzeczenie w stosunku do skazanego kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

 Po wysłuchaniu prokuratora Naczelnej Prokuratury Wojskowej, wnoszącego o uwzględnienie rewizji nadzwyczajnej i orzeczenie w stosunku do skazanego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 5 lat oraz po wysłuchaniu obrońcy wnoszącego o orzeczenie tej kary dodatkowej na okres krótszy, niż to wnioskował prokurator, Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

W świetle prawidłowych ustaleń sądu pierwszej instancji nie ulega wątpliwości fakt, że skazany znajdował się w stanie nietrzeźwości w czasie popełnienia opisanego na wstępie przestępstwa, przewidzianego w art. 145 § 1 i § 3 k.k., a więc przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w ruchu lądowym. Ten fakt, zgodnie z nakazem zawartym w art. 43 § 2 k.k., zobowiązywał do orzeczenia w stosunku do skazanego kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Okoliczność, że skazany nie posiadał wymaganego przez art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 listopada 1961 r. o bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych (Dz. U. Nr 53, poz. 295; zm.: Dz. U. z 1971 r. Nr 12, poz. 115) pozwolenia na prowadzenie pojazdów mechanicznych (prawa jazdy), nie stanowiła przeszkody do orzeczenia wspomnianj kary dodatkowej, gdyż kara ta - jak to wyjaśniono w tezie 24 wytycznych wymiaru sprawiedliwości i praktyki sądowej w sprawach o przestępstwa drogowe (OSNKW 1975, z. 3-4, poz. 33) - obejmuje zarówno utratę posiadanego prawa prowadzenia pojazdów mechanicznych, jak i zakaz nadania uprawnień do prowadzenia tych pojazdów. W związku z tym należy wyrazić pogląd, że karę dodatkową zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych sąd może orzec (art. 43 § 1 k.k.) lub orzeka obligatoryjnie (art. 43 § 2 k.k.) nie tylko w razie skazania sprawcy (wymienionego w art. 43 k.k.) posiadającego wymagane zezwolenie na prowadzenie pojazdów mechanicznych, lecz także w razie skazania takiego sprawcy, który owego zezwolenia nie posiadał.

W świetle przedstawionych rozważań natury faktycznej i prawnej należało - zgodnie z wnioskiem rewizji nadzwyczajnej - zmienić powołany na wstępie wyrok przez orzeczenie w stosunku do skazanego kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 4 lat, jako okres odpowiadający przedmiotowym i podmiotowym okolicznościom popełnionego przez skazanego przestępstwa.

OSNKW 1977 r., Nr 3, poz. 31