Wyrok z dnia 1978-10-16 sygn. I KR 202/78

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I KR 202/78

Wyrok z dnia 16 października 1978 r.

W wypadku gdy przestępstwo określone w art. 138 § 1 k.k. zostało już dokonane (a nie tylko usiłowane), art. 13 k.k. nie może mieć zastosowania, natomiast może mieć zastosowanie art. 141 k.k.

Przewodniczący: sędzia L. Jax. Sędziowie: S. Fornalik (sprawozdawca), A. Dobrzyńska (sędzia SW deleg. do SN). Prokurator Prokuratury Generalnej: W. Grzeszczyk.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy Marka B., oskarżonego z art. 138 § 1 k.k., z powodu rewizji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 27 czerwca 1978 r.

utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, przy czym ustalił, że podstawę zastosowanego wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary stanowi art. 141 k.k. w związku z art. 57 § 1 i 3 k.k. (...).

 Uzasadnienie

 Sąd Wojewódzki w Warszawie po rozpoznaniu sprawy Marka B., oskarżonego o to, że w dniu 18 lutego 1978 r. w W. w lokalu nr 41 przy ulicy R. rozlał benzynę, a następnie podpalił ją, przez co sprowadził pożar zagrażający życiu ludzi i mieniu w znacznych rozmiarach, powodując straty o wartości około 90.000 zł, tj. o czyn przewidziany w art. 138 § 1 k.k.,

wyrokiem z dnia 27 czerwca 1978 r. uznał Marka B. za winnego tego, że dnia 18 lutego 1978 r. w W. w lokalu nr 41 przy ulicy R. rozlał benzynę, a następnie podpalił ją, przez co sprowadził pożar zagrażający życiu ludzi i mieniu w znacznych rozmiarach, powodując straty w wysokości bliżej nie ustalonej, nie mniejszej jednak niż 13.300 zł, przy czym dobrowolnie starał się zapobiec skutkowi przestępnemu, i na podstawie art. 138 § 1 k.k. w związku z art. 13 § 2 k.k. i w związku z art. 57 § 1 i 3 pkt 1 k.k. skazał na karę 2 lat pozbawienia wolności.

Od powyższego wyroku wniósł rewizję obrońca oskarżonego, zarzucając rażącą niewspółmierność kary, wynikającą z niedostatecznego uwzględnienia przez ten Sąd okoliczności łagodzących, a w szczególności faktu, że oskarżony "natychmiast przystąpił do gaszenia spowodowanego przez siebie pożaru".

Podnosząc ten zarzut, obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie kary pozbawienia wolności w granicach minimum ustawowego zagrożenia albo zawieszenie wykonania już orzeczonej kary.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja nie jest zasadna.

Sąd Wojewódzki, wymierzając z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności, uwzględnił wszystkie okoliczności mające w tym względzie istotne znaczenie.

Podnoszone zaś w rewizji przesłanki mające uzasadniać zawarty w niej wniosek o rażącej surowości wymierzonej kary - uwzględnione zresztą przez sąd - sprowadzają się do podkreślenia okoliczności natury podmiotowej z pominięciem wysokiej szkodliwości społecznej tego rodzaju czynów, wyrażającej się między innymi - jak to zauważył Sąd Wojewódzki - w nagminności tego rodzaju przestępstw, które z tego względu wymagają zwrócenia szczególnej uwagi na wymieniony w art. 50 k.k. cel kary, jakim jest jej społeczne oddziaływanie.

Przytoczone okoliczności w zestawieniu z faktem, że oskarżony przypisanego mu czynu dopuścił się po spożyciu znacznej ilości alkoholu, a ponadto z irracjonalnymi przyczynami jego działania nie dają podstawy do twierdzenia o rażącej niewspółmierności wymierzonej mu kary.

Natomiast okoliczność, że oskarżony natychmiast po spowodowaniu pożaru przystąpił do jego gaszenia, znalazła dostateczny wyraz w fakcie zastosowania wobec niego nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Zgodzić się jednak należy z uzasadnieniem zawartym w treści rewizji, a kwestionującym podstawę, na której Sąd Wojewódzki oparł nadzwyczajne złagodzenie kary; w wypadku bowiem, gdy przestępstwo przewidziane w art. 138 § 1 k.k. zostało już dokonane (a nie tylko usiłowane), art. 13 k.k. nie może mieć zastosowania, natomiast może mieć zastosowanie art. 141 k.k. Z tych powodów Sąd Najwyższy - nie zmieniając zaskarżonego wyroku - przyjął, że podstawę nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec oskarżonego stanowi art. 141 k.k. w związku z art. 57 § 1 i 3 k.k.

Mając to na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w części wstępnej wyroku.