Postanowienie z dnia 1979-06-20 sygn. IV KZ 112/79

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KZ 112/79

Postanowienie z dnia 20 czerwca 1979 r.

Szczególny charakter postępowania wznowieniowego, które toczy się po prawomocności wyroku, sprawia, że różni się ono w sposób zasadniczy od postępowania rewizyjnego i nie upoważnia do żądania uchylenia lub zmiany prawomocnego wyroku z powodów wymienionych w art. 387 k.p.k.

Przewodniczący: sędzia T. Majewski (sprawozdawca). Sędziowie: R. Góral, J. Wieczorek.

Prokurator Prokuratury Generalnej: A. Minarczuk.

Sąd Najwyższy w sprawie Ryszarda T. i Zbigniewa T., skazanych prawomocnie z art. 158 § 2 k.k., po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 18 sierpnia 1979 r. zażalenia obrońcy na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Częstochowie z dnia 20 czerwca 1979 r. o wznowieniu postępowania i po wysłuchaniu wniosku prokuratora postanowił

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Częstochowie Ryszard T. i Zbigniew T. zostali uznani za winnych tego, że dnia 4 marca 1977 r. w W., działając wspólnie, bijąc i kopiąc Stanisława K. spowodowali u niego ciężkie uszkodzenie ciała w postaci zupełnej głuchoty ucha lewego, zaburzenia ze strony centralnego układu nerwowego, wstrząśnienia mózgu, stłuczenia mózgu lekkiego stopnia, przy czym Zbigniew T. dopuścił się tego czynu w ciągu 5 lat od odbycia kary powyżej 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo podobne.

Za przestępstwo określone w art. 158 § 2 k.k. Sąd Rejonowy skazał Ryszarda T. na karę 2 lat pozbawienia wolności, a Zbigniewa T. - w związku z art. 60 § 1 k.k. - na karę 3 lat pozbawienia wolności.

W dniu 5 maja 1978 r. obrońca obu oskarżonych złożył do Sądu Wojewódzkiego wniosek o wznowienie postępowania, uchylenie wymienionego wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

Podstawę wniosku o wznowienie stanowi zarzut, że wyrok Sądu Rejonowego wydany został pod wpływem nieprawdziwych zeznań świadka pokrzywdzonego Stanisława K., oraz ujawnienie nowych faktów i dowodów, które nie były znane przedtem sądowi. Chodzi mianowicie o to, że świadek Stanisław K. nie podał, iż w dniu 12 maja 1976 r. badany był przez komisję wojskową, która stwierdziła u niego przytępienie słuchu graniczące z głuchotą.

W toku postępowania wznowieniowego Sąd Wojewódzki wysłuchał opinii biegłych lekarzy: laryngologa, neurologa oraz chirurga.

Postanowieniem z dnia 20 czerwca 1979 r. Sąd Wojewódzki oddalił wniosek o wznowienie postępowania, uznając, że brak podstaw do uznania, iż oskarżeni Ryszard T. i Zbigniew T. zostali skazani za inne przestępstwo, zagrożone karą surowszą niż to, które popełnili.

Od tego postanowienia obrońca wniósł zażalenie, zarzucając:

1) nieuwzględnienie całokształtu okoliczności, a mianowicie uznanie przez Sąd Wojewódzki - w sposób jedynie prawdopodobny, a nie niewątpliwy - że zarówno głuchota ucha lewego, jak i zaburzenia ze strony układu nerwowego u pokrzywdzonego Stanisława K. nie pochodzą z urazu zadanego przez skazanych braci Zbigniewa i Ryszarda T., a zwłaszcza pominięcie tego fragmentu orzeczenia Garnizonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w Ełku z dnia 12 maja 1976 r., w którym stwierdza się jednostronne przytępienie słuchu graniczące z głuchotą u Stanisława K., co pochodzić mogło z ucha wewnętrznego, nerwu słuchowego lub środków centralnych, a co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia;

b) błąd w ustaleniach okoliczności faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia wskutek uznania niezgodnie z dowodami istniejącymi w sprawie, że pokrzywdzony Stanisław K. nie miał uprzednio zaburzeń ze strony centralnego układu nerwowego, co w świetle jego uprzedniego leczenia i kontroli słuchu nie jest słuszne.

W konkluzji zażalenie zawiera wniosek o zmianę zaskarżonego postanowienia przez wznowienie postępowania, ewentualnie o uchylenie tego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Wojewódzkiemu w Częstochowie.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne.

W świetle całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego - należycie rozważonego i ocenionego w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia - należy podzielić pogląd Sądu Wojewódzkiego, że stwierdzone u pokrzywdzonego zmiany encefalopatyczne są wynikiem pobicia go przez Ryszarda T. i Zbigniewa T. Wynika to z orzeczenia Garnizonowej Komisji Lekarskiej z dnia 12 maja 1976 r., w którym brak jakiejkolwiek wzmianki dotyczącej stanu centralnego układu nerwowego Stanisława K.

Dokumentacja lekarska dotycząca stanu zdrowia Stanisława K. pozwala na wysnucie wniosku, że w następstwie dotkliwego pobicia przez oskarżonych (bicie i kopanie leżącego do utraty przytomności) nastąpiło znaczne pogorszenie stanu zdrowia pokrzywdzonego, w związku z czym wystąpiła u niego zupełna głuchota ucha lewego, niedowład ucha prawego (w 30%) oraz zmiany centralnego układu nerwowego. Było to połączone z długotrwałą chorobą (art. 155 § 1 p. 2 k.k.), co czyni w pełni zasadnym zastosowanie do czynu oskarżonych kwalifikacji z art. 158 § 2 k.k.

Zarówno uzasadnienie wniosku o wznowienie postępowania, jak i wywody zawarte w zażaleniu obrońcy mają polemiczny charakter w stosunku do oceny dowodów oraz ustaleń faktycznych Sądu Wojewódzkiego (także w stosunku do uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego).

Szczególny charakter postępowania wznowieniowego, które toczy się po prawomocności wyroku, sprawia, że różni się ono w sposób zasadniczy od postępowania rewizyjnego i nie upoważnia do żądania uchylenia lub zmiany prawomocnego wyroku z powodów wymienionych w art. 387 k.p.k.

Z tych powodów Sąd Najwyższy utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

OSNKW 1979 r., Nr 11-12, poz. 121