Wyrok z dnia 1979-03-19 sygn. Rw 69/79

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt Rw 69/79

Wyrok z dnia 19 marca 1979 r.

Czerpanie z organizowania gier hazardowych środków na utrzymanie jest jedną z form prowadzenia pasożytniczego trybu życia, który należy uwzględniać przy wymiarze kary jako okoliczność obciążającą.

Przewodniczący: sędzia płk Cz. Bakalarski (sprawozdawca). Sędziowie: płk W. Morawski, ppłk E. Zawiłowski.

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: płk E. Wiącek.

 Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 19 marca 1979 r. na rozprawie sprawy Marka S., skazanego nieprawomocnie za przestępstwo określone w art. 303 § 3 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy aresztu wojskowego, z powodu rewizji wniesionej przez obrońcę od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w N. z dnia 13 lutego 1979 r.

nie uwzględnił rewizji obrońcy i zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

 Uzasadnienie

(...) Obrońca zarzucił sądowi pierwszej instancji naruszenie art. 387 pkt 1 i 4 k.p.k. i dlatego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez nadzwyczajne złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary.

Na rozprawie przed Sądem Najwyższym obrońca poparł rewizję, natomiast przedstawiciel Naczelnej Prokuratury Wojskowej wniósł o jej nieuwzględnienie i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

 Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Z treści uzasadnienia rewizji wynika, że obrońca dopatruje się naruszenia przez sąd pierwszej instancji prawa materialnego z powodu niezastosowania do oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary. Za koniecznością stosowania tej instytucji do czynu oskarżonego przemawiają - według przekonania obrońcy - stwierdzone u tegoż oskarżonego mankamenty zdrowia psychicznego, które spowodowały uznanie go za zdolnego do służby wojskowej jedynie na określonych stanowiskach.

Pogląd obrońcy jest oczywiście błędny. Skoro oskarżony uznany został przez odpowiednie władze wojskowo-lekarskie za zdolnego do pełnienia służby wojskowej, to obowiązkiem jego, wynikającym z przepisów ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony PRL (Dz. U. Nr 44, poz. 220 z późn. zm.), w szczególności zaś z art. 1 i art. 4 ust. 2 i 3 tejże ustawy, było odbycie tej służby. Uchylenie się od tego obowiązku, w zależności od powodów i zamiaru sprawcy, pociąga za sobą odpowiedzialność karną z odpowiednich przepisów cytowanej wyżej ustawy albo ze stosownych przepisów kodeksu karnego (...).

(...) Oskarżony popełnił występek przewidziany w art. 303 § 3 k.k., polegający na samowolnym przebywaniu poza jednostką wojskową prawie 2 miesiące, i za to skazany został na karę 1 roku i 6 miesięcy aresztu wojskowego. Należy więc rozważyć, że skoro brak podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia kary, czy wymierzona temu sprawcy kara w granicach zakreślonych przepisem jest współmierna do niebezpieczeństwa społecznego czynu i zawinienia sprawcy. Kierując się tymi wskazówkami (art. 50 § 1 k.k.), sąd uwzględnia m.in. sposób życia sprawcy przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu przestępstwa (art. 50 § 2 k.k.). Zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów z dnia 18 października 1973 r. - VI KZP 37/73, wpisaną do księgi zasad prawnych (OSNKW 1973, z. 12, poz. 151, sąd uwzględnia jako okoliczność wpływającą zarówno na zaostrzenie kary, jak i na wybór surowszego rodzaju kary, a ponadto na stosowanie innych środków przewidzianych w ustawie karnej, pasożytniczy tryb życia sprawcy przestępstwa. Osobą prowadzącą pasożytniczy tryb życia jest taki sprawca przestępstwa, który - mimo możliwości - nie kontynuował nauki lub będąc zdolny do pracy uchylał się od jej wykonywania, a środki na swe utrzymanie uzyskiwał sprzecznie z zasadami współżycia społecznego.

Z całości zebranych w sprawie dowodów wynika, że oskarżony będąc zdolny do służby wojskowej jest też zdolny do pracy i nauki, a do tej pory - jak sam wyjaśnił - niczym pożytecznym się nie zajmował. Środki na utrzymanie oskarżony czerpał z gier hazardowych, w szczególności z gry w karty, za co nawet był karany przez kolegium do spraw wykroczeń. Gry hazardowe urządzane w celu osiągnięcia korzyści majątkowej są szkodliwe społecznie, ustawodawca uznał je więc w art. 128 § 1 k.w. za wykroczenie.

Powyższe wywody pozwalają na wyrażenie następującego poglądu prawnego.

(...) Czerpanie z organizowania gier hazardowych środków na utrzymanie jest jedną z form prowadzenia pasożytniczego trybu życia, który należy w myśl art. 50 § 2 k.k. uwzględnić przy wymiarze kary jako okoliczność obciążającą.

Z powyższych wywodów wynika, że sąd pierwszej instancji - wbrew twierdzeniom zawartym w rewizji - ani nie naruszył prawa materialnego, ani nie wymierzył oskarżonemu kary rażąco surowej i dlatego rewizja nie została uwzględniona.