Wyrok z dnia 2020-04-20 sygn. II SA/Ol 117/20

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Dnia 20 kwietnia 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Alicja Jaszczak – Sikora (spr.) Sędziowie sędzia WSA Tadeusz Lipiński sędzia WSA Piotr Chybicki po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 20 kwietnia 2020 roku sprawy ze skargi B. K, A. B. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia ... , nr ... w przedmiocie wydania zaświadczenia oddala skargę.

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt administracyjnych sprawy wynika, że decyzją z "[...]" r., znak: "[...]", Naczelnik Wydziału Środowiska, Rolnictwa i Leśnictwa w Starostwie Powiatowym, działając z upoważnienia Starosty (dalej jako: "organ I instancji"), na podstawie art. 131 ust. 1 i art. 133 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1396 ze zm.), dalej jako: "p.o.ś.", ustalił na rzecz B. K. i A. B. (dalej jako: "skarżący") odszkodowanie z tytułu ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości, wprowadzonego na podstawie zarządzenia Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Olsztynie z 20 maja 2016 r. w sprawie ustanowienia planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 Mazurska Ostoja Żółwia Błotnego.

Pismem z 2 września 2019 r. skarżący, reprezentowani przez radcę prawnego, zwrócili się do organu I instancji o wydanie zaświadczenia potwierdzającego, że powyższa decyzja podlega wykonaniu. Wskazali, że wniosek jest konieczny

i uzasadniony przez wzgląd na art. 784 i 785 k.p.c. Podnieśli, że obowiązek wypłaty odszkodowania wynikający z decyzji może być realizowany w drodze egzekucji sądowej, po nadaniu jej klauzuli wykonalności, a z treści decyzji nie wynika, że podlega wykonaniu.

Postanowieniem z "[...]" r. organ I instancji odmówił wydania zaświadczenia o żądanej treści. W uzasadnieniu wskazał, że przedmiotowa decyzja została doręczona 19 sierpnia 2019 r. i stała się ostateczna i prawomocna. Z mocy art. 131 p.o.ś. decyzja nie podlega zaskarżeniu. Podniósł, że zgodnie z art. 218 § 1 k.p.a.

w przypadkach, o których mowa w art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a., organ administracji publicznej obowiązany jest wydać zaświadczenie, gdy chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Zaświadczenie nie może rozstrzygać czegokolwiek, nie ma charakteru prawotwórczego ani charakteru interpretacyjnego. Reasumując, organ I instancji stwierdził, że brak jest podstawy prawnej w trybie administracyjnym do stwierdzenia wykonalności decyzji, ponieważ nie istnieją rejestry bądź ewidencje, z których wynika wykonalność.

W zażaleniu pełnomocnik skarżących zarzucił organowi I instancji błędne uznanie, że brak jest podstawy prawnej do stwierdzenia wykonalności decyzji. Wskazał, że z art. 131 ust. 1 i 3 p.o.ś. wynika, że przedmiotowa decyzja jest wykonalna z chwilą jej wydania, a żądanie potwierdzenia wykonalności tej decyzji w formie zaświadczenia znajduje uzasadnienie w art. 785 k.p.c. oraz art. 217 § 2 k.p.c., z uwagi na konieczność przymusowego prowadzenia egzekucji w oparciu o tę decyzję, wobec braku jej dobrowolnego wykonania przez Skarb Państwa - Wojewodę. Obowiązek wypłaty odszkodowania wynikający z przedmiotowej decyzji może być realizowany w drodze egzekucji sądowej po nadaniu jej klauzuli wykonalności, zaś Starosta w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia nie kwestionuje tego stanowiska i nie twierdzi, że wskazana decyzja podlega egzekucji w innej drodze, w szczególności w drodze egzekucji administracyjnej. Skoro zatem istnieje przepis prawa materialnego potwierdzający, że wskazana decyzja jest wykonalna, a wnioskodawcy potrzebne jest urzędowe potwierdzenie tego faktu w celu prowadzenia egzekucji sądowej, to brak jest uzasadnienia dla stanowiska, iż rzekomo nie istnieje podstawa prawna do wydania wnioskowanego zaświadczenia.

Skarżący zarzucili też organowi I instancji błędne powołanie się na brak rejestrów lub ewidencji, z których wynika wykonalność. Skoro bowiem organ I instancji wydał przedmiotową decyzję, to niewątpliwie wykonalność tej decyzji wynika z danych znajdujących się w jego posiadaniu tj. z samej wskazanej decyzji oraz art. 131 ust. 1 i 3 ustawy Prawo ochrony środowiska. W takiej sytuacji zgodnie z art. 218 § 1 k.p.a. organ I instancji obowiązany jest wydać zaświadczenie o wykonalności tej decyzji.

Zdaniem skarżących niezrozumiałe jest odwoływanie się przez organ I instancji do przymiotu ostateczności decyzji. Wnioskodawcy nie żądają bowiem dalszego prowadzenia postępowania administracyjnego w sprawie ustalenia odszkodowania, a w szczególności nie żądają uchylenia lub zmiany przedmiotowej decyzji, lecz żądają stwierdzenia wykonalności tej decyzji. W związku z powyższym okoliczność, że decyzja ta jest ostateczna nie może stanowić podstawy do odmowy potwierdzenia jej wykonalności, a wprost przeciwnie dodatkowo przemawia za wydaniem zaświadczenia potwierdzającego jej wykonalność.

Zaskarżonym postanowieniem z "[...]" r., nr "[...]", Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy postanowienie organu I instancji, podzielając stanowisko, że w przedmiotowej sprawie brak jest spełnienia przesłanek do wydania zaświadczenia o wskazanej we wniosku treści. Kolegium zważyło, że stosownie do treści art. 217 § 2 pkt 1 i 2 k.p.a. organ administracji publicznej wydaje zaświadczenie na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie, jeżeli urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa albo osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. Wskazano, że przywołany przez żalących się art. 217 k.p.c. został uchylony z dniem 07 listopada 2019 r. Stosownie zaś do art. 784 k.p.c. celem uzyskania klauzuli wykonalności tytułu pochodzącego od organu administracji państwowej lub sądu szczególnego, który sam nie nadaje klauzuli, wierzyciel złoży sądowi w razie potrzeby oprócz tytułu także ich zaświadczenie, że tytuł podlega wykonaniu. Zgodnie z art. 785 k.p.c. jeżeli do uzyskania klauzuli wykonalności potrzebne jest zaświadczenie lub dokument, które według ustawy organy państwowe obowiązane są wydać dłużnikowi, wierzyciel może również żądać ich wydania; gdy wierzyciel nie może uzyskać zaświadczenia lub dokumentu albo gdy chodzi o nadanie klauzuli z urzędu, wydanie ich zarządza sąd. W ocenie Kolegium, w realiach niniejszej sprawy wnioskodawcy nie wskazali przepisu prawa, który wymagałby urzędowego potwierdzenia w formie zaświadczenia, iż powołana decyzja podlega wykonaniu, jak również nie wykazali interesu prawnego w uzyskaniu zaświadczenia o żądanej treści. Zdaniem Kolegium za przepis, o którym mowa w art. 217 § 2 pkt 1 kpa nie mogą być uznane przytoczone wyżej przepisy art. 784 i art. 785 k.p.c. Przepisy te nie wymagają bowiem wydania zaświadczenia o wykonalności decyzji ustalającej odszkodowanie za ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości (art. 131 ust. 1 p.o.ś.). Kolegium uznało ponadto, że wnioskodawcy nie wykazali interesu prawnego w uzyskaniu zaświadczenia o wykonalności decyzji Starosty. Wnioskodawcy nie wykazali bowiem, że decyzja ta podlega wykonaniu w trybie egzekucji sądowej, zaś z treści art. 784 k.p.c. nie wynika oblig złożenia sądowi zaświadczenia, że decyzja podlega wykonaniu. Zwrócono też uwagę, że z akt przedmiotowej spawy nie wynika, aby wnioskodawcy wystąpili do sądu o nadanie klauzuli wykonalności decyzji Starosty jak również, aby sąd wezwał wnioskodawców do złożenia zaświadczenia o wykonalności tej decyzji. Z tego względu żądanie wnioskodawców o wydanie zaświadczenia o wykonalności wzmiankowanej decyzji uznać należy za przedwczesne. Kolegium podniosło również, że wykonalność decyzji wydanej w oparciu o art. 131 p.o.ś., wynika z treści tego przepisu. Zgodnie z art. 131 ust. 1 p.o.ś. w razie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości, o którym mowa w art. 130 ust. 1, na żądanie poszkodowanego właściwy starosta ustala, w drodze decyzji, wysokość odszkodowania; decyzja jest niezaskarżalna. Strona niezadowolona z przyznanego odszkodowania może w terminie 30 dni od dnia doręczenia jej decyzji, o której mowa w ust. 1, wnieść powództwo do sądu powszechnego. Wystąpienie na drogę sądową nie wstrzymuje wykonania decyzji,

o której mowa w ust. 1. (art. 131 ust. 2 i 3 p.o.ś.). Podkreślono, że brak możliwości zaskarżenia decyzji ustalającej odszkodowanie w administracyjnym toku instancyjnym oznacza, że decyzja ta jest decyzją ostateczną, a zatem również wykonalną, o ile we właściwym trybie jej wykonalność nie została wstrzymana. Ponadto z art. 131 ust. 3 p.o.ś. wynika, że nawet wystąpienie na drogę sądową nie wstrzymuje wykonania decyzji. Z powyższego wynika zatem, że kwestia wykonalności przedmiotowej decyzji wynika wprost z przepisów prawa.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie pełnomocnik skarżących wniósł o uchylenie powyższego postanowienia w związku z naruszeniem:

1) art. 218 § 2 k.p.a. i art. art. 7 i 77 § 1 k.p.a. poprzez uznanie, iż skarżący winni wykazać, że przedmiotowa decyzja podlega wykonaniu w trybie egzekucji sądowej

i jednocześnie poprzez uchylenie się przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze od wyjaśnienia w jakim trybie podlega wykonaniu ta decyzja - czy na drodze egzekucji administracyjnej czy też na drodze egzekucji sądowej, podczas gdy, aby móc wydać prawidłowe rozstrzygnięcie w przedmiocie istnienia albo nie istnienia podstaw prawnych do wydania zaświadczenia Samorządowe Kolegium Odwoławcze winno było ocenić w jakim trybie decyzja Starosty ulega wykonaniu i w związku z powyższym w szczególności wyjaśnić, jakie przesłanki decydują o istnieniu albo o nie istnieniu interesu prawnego w uzyskaniu zaświadczenia. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w szczególności nie mogło odmówić wydania zaświadczenia o wykonalności decyzji z powołaniem się na przedwczesność żądania wnioskodawców i rzekomy brak interesu prawnego bez wyjaśnienia, czy decyzja ta w ogóle podlega wykonaniu w drodze egzekucji sądowej; wyjaśnienie tej kwestii stanowiło obowiązek Samorządowego Kolegium Odwoławcze od którego wypełniania nie mogło się uchylić poprzez obarczenie tym obowiązkiem wnioskodawców, jak to uczyniło Samorządowe Kolegium Odwoławcze;

2) art. 107 § 3 k.p.a. w związku z art. 126 k.p.a. w związku z art. 126 k.p.a. oraz art. 140 i 144 k.p.a. oraz 11 k.p.a. poprzez:

a) niewyjaśnienie w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia dlaczego wnioskodawcy winni wykazać, że decyzja Starosty podlega wykonaniu w trybie egzekucji sądowej;

b) niewyjaśnienie w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, w jakim trybie podlega wykonaniu przedmiotowa decyzja Starosty - czy na drodze egzekucji administracyjnej czy też na drodze egzekucji sądowej;

c) zamieszczenie w uzasadnieniu stwierdzeń wzajemnie sprzecznych, niespójnych i nieprecyzyjnych, co uniemożliwia odczytanie motywów, jakimi kierowało się Samorządowe Kolegium Odwoławcze wydając zaskarżone postanowienie, a mianowicie z jednej strony sugerujących, że wydanie zaświadczenia w przedmiocie wykonalności decyzji Starosty nie jest możliwe z uwagi na to, że decyzja ta nie podlega wykonaniu w trybie egzekucji sądowej, z drugiej zaś strony sugerujące, że decyzja ta podlega wykonaniu w trybie egzekucji sądowej, ale żądanie wnioskodawców miałoby być przedwczesne. Z treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia nie wynika zatem, czy Samorządowe Kolegium Odwoławcze uznaje, że zaświadczenie nie może być wydane, bowiem decyzja ta podlega wykonaniu w drodze egzekucji administracyjnej, czy też dlatego, że podlega wykonaniu w drodze egzekucji sądowej, ale dla prowadzenia tej egzekucji wnioskodawcom nie jest potrzebne zaświadczenie o wykonalności decyzji ;

d) niewyjaśnienie, dlaczego art. 785 k.p.c. nie wymaga wydania zaświadczenia o wykonalności decyzji administracyjnej;

e) niewyjaśnienie, dlaczego okoliczność, że wykonalność decyzji Starosty wynika z przepisu art.131 ust. 1, 2, i 3 p.o.ś. miałaby stać na przeszkodzie wydaniu zaświadczenia w przedmiocie wykonalności tej decyzji.

3) art. 784 i art. 785 k.p.c. poprzez uznanie, że przepisy te nie wymagają wydania zaświadczenia o wykonalności decyzji ustalającej odszkodowanie za ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, podczas, gdy obowiązek wypłaty odszkodowania wynikający z decyzji Starosty może być realizowany w drodze egzekucji sądowej po nadaniu jej klauzuli wykonalności, a z samej treści tej decyzji nie wynika, że podlega ona wykonaniu;

4) art. 217 § 1 i 2 k.p.a. oraz art. 218 § 1 k.p.a. poprzez błędne uznanie, iż na przeszkodzie do wydania zaświadczenia o wykonalności decyzji stoi rzekomo to, iż jej wykonalność wynika z przepisu art.131 ust. 1, 2, i 3 p.o.ś., podczas, gdy zaświadczenie wydane winno być między innymi w celu urzędowego potwierdzenia stanu prawnego,

w szczególności wynikającego z danych znajdujących się w posiadaniu organu;

5) art. 217 § 1 i 2 k.p.a. oraz art. 218 § 1 k.p.a. poprzez błędne uznanie, iż wnioskodawcy nie wskazali przepisu prawa, który wymagałby urzędowego potwierdzenia wykonalności decyzji ani interesu prawnego w uzyskaniu zaświadczenia potwierdzającego, że decyzja podlega wykonaniu i błędne utrzymanie w mocy postanowienia odmawiającego wydania takiego zaświadczenia.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie. Wskazało, że treść skargi nie wpływa na zmianę stanowiska wyrażonego w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019r. poz. 2167 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Stosownie zaś do art. 134 § 1 w zw. z art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej jako: "p.p.s.a."), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że Sąd ma obowiązek z urzędu rozważyć sprawę w całokształcie i uwzględnić wszelkie naruszenia prawa, uzasadniające wyeliminowanie z obrotu prawnego zaskarżonego aktu, bez względu na stanowisko strony. Podkreślić należy, że sąd administracyjny kontroluje zaskarżony akt wyłącznie w aspekcie jego zgodności z prawem i może go wzruszyć jedynie wówczas, gdy narusza on przepisy prawa materialnego lub postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy (art. 3 § 1 w zw. z art. 145 § 1 p.p.s.a.). Oznacza to, że badaniu w postępowaniu sądowym podlega prawidłowość zastosowania przez organy administracji publicznej przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność zastosowania wykładni tych przepisów. Tym samym sąd administracyjny nie ocenia aktu organu pod kątem jego słuszności, czy też celowości, jak również nie rozpatruje sprawy kierując się zasadami współżycia społecznego, ale w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji orzekając w sprawie nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Rozpatrując stan faktyczny i prawny niniejszej sprawy Sąd stwierdził, że skarga nie jest zasadna, albowiem zaskarżone postanowienie, wbrew stanowisku strony skarżącej nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym jego wyeliminowanie z obrotu prawnego.

Przepisy art. 217 § 1-3 k.p.a. zobowiązują organ administracji publicznej do wydania zaświadczenia w dwóch konkretnie przypadkach. Po pierwsze w myśl art. 217 § 2 pkt 1 k.p.a.- jeżeli urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa. Po drugie art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a. stanowi, że zaświadczenie wydaje się, jeżeli osoba ubiega się o nie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. Przepis ten należy czytać łącznie z przepisem art. 218 § 1 k.p.a., który nakłada na organ obowiązek wydania zaświadczenia w przypadkach, o których mowa w art. 217 § 2 pkt 2, gdy określone fakty lub stan prawny wynika z prowadzonych przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź innych danych znajdujących się w posiadaniu organu.

W kontekście przytoczonych unormowań organy orzekające zasadnie stwierdziły brak przesłanek do wydania zaświadczenia żądanej treści. Przy czym nie do końca prawidłowo uzasadniły swoje stanowiska, co jednak nie miało istotnego znaczenia dla ostatecznie zgodnej z przytoczonymi przepisami odmowy wydania zaświadczenia żądanej treści. Organ I instancji mianowicie nie odniósł się w ogóle do powołanych przez skarżących przepisów art. 784 i art. 785 k.p.c. Prawidłowo jednak uzasadnił, że w sytuacji posiadania interesu prawnego przez wnioskodawcę organ zobowiązany jest wydać zaświadczenie, gdy chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Prawidłowo organ I instancji wskazał, że zaświadczenie nie może rozstrzygać o uprawnieniach, nie może mieć charakteru prawotwórczego ani interpretacyjnego. Organ II instancji natomiast prawidłowo wyjaśnił skarżącym dlaczego przepisów art. 784 i 785 k.p.c. nie można uznać za wymagających wydania zaświadczenia o wykonalności decyzji. Zasadnie zwrócono uwagę na treść tych unormowań. W art. 784 k.p.c. ustawodawca użył sformułowania "w razie potrzeby", czego nie można utożsamiać z wymagalnością zaświadczenia o wykonalności decyzji. Również art. 785 k.p.c. nie wprowadza obligu przedłożenia zaświadczenia o wykonalności decyzji. Z przepisu tego wynika jedynie, że zaświadczenie jest potrzebne do uzyskania klauzuli wykonalności, gdy według ustawy organy państwowe są obowiązane je wydać dłużnikowi. Wówczas wierzyciel może żądać również jego wydania. Unormowanie to zatem odsyła do innych przepisów, które wymagają wydania zaświadczenia. W rozpatrywanym przypadku skarżący nie wykazali takich przepisów. Zasadnie w związku z tym Kolegium uznało brak przepisu, który wymagałby urzędowego potwierdzenia, że decyzja podlega wykonaniu.

Nawiązując do zarzutów stawianych uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, zauważyć należy, że Kolegium nie kwestionowało dopuszczalności dochodzenia przez skarżących przyznanego im decyzją odszkodowania w trybie egzekucji sądowej.

Z uważnej lektury tego uzasadnienia wynika tylko, że zdaniem Kolegium żądanie skarżących jest przedwczesne skoro jeszcze nie występowali o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Kolegium podkreślało, że takie postepowanie się nie toczy i w związku z tym skarżący nie mają interesu prawnego w uzyskaniu zaświadczenia. Stanowisko to jest błędne, gdyż skarżący mają niewątpliwie interes prawny w egzekucji przyznanego im odszkodowania, a tym samym ustalenia czy decyzja przyznająca to odszkodowanie podlega wykonaniu. Jednak, co prawidłowo akcentował organ I instancji, stwierdzenie czy decyzja podlega wykonaniu nie jest możliwe w oparciu o posiadane przez organ ewidencje, rejestry bądź inne dane znajdujące się w posiadaniu organu, ponieważ dla ustalenia tej okoliczności wymagana jest interpretacja przepisów prawa. W orzecznictwie sadów administracyjnych utrwalone jest stanowisko, że zaświadczenie nie przyznaje, nie stwierdza, nie uznaje uprawnień ani obowiązków wynikających z przepisów prawa. W trybie wydania zaświadczenia nie jest dopuszczalne przez organ dokonywanie jakichkolwiek ocen prawnych niewynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu (tak: NSA w wyroku z 7 listopada 2019 r., sygn. akt I OSK 467/18, publ. na stronie orzeczenia.nsa.gov.pl). W konsekwencji wskazać należy, że to przepisy prawa wyjaśniają, kiedy decyzja administracyjna podlega wykonaniu. Art.130 § 1 k.p.a. wprowadza zasadę niewykonalności (niewykonywania) decyzji przed upływem terminu do wniesienia odwołania. Art. 130 § 2 k.p.a. ustanawia zasadę bezwzględnej suspensywności odwołania, czyli wstrzymania z mocy prawa wykonania decyzji, od której wniesiono odwołanie w terminie. Te zasady nie mają zastosowania wyłącznie gdy decyzji został nadany rygor natychmiastowej wykonalności (art.108 k.p.a.), czy też jeżeli decyzja podlega natychmiastowemu wykonaniu z mocy ustawy. Kolejną zasadą wywodzoną z przepisów prawa jest zasada wykonalności decyzji ostatecznych. Art. 16 § 1 k.p.a. wyjaśnia zaś jakie decyzje są ostateczne i w jakim trybie możliwe jest ich wzruszenie. Powyższe przekonuje, że stwierdzenie czy decyzja podlega wykonaniu wymaga analizy szeregu przepisów prawa, nie jest zatem kwestią oczywistą. W doktrynie i judykaturze podkreśla się zaś, że zaświadczenie wydaje się, gdy fakt powstania skutków prawnych jest oczywisty i organ nie musi o niczym rozstrzygać, poddawać ocenie (por. W. Chróścielewski, Postępowanie administracyjne, wyd. II z 2006 r., s. 285, a także wyroki NSA z 29 czerwca 2011 r., sygn. akt II OSK 1148/10, z 19 lutego 2015 r., sygn. akt I OSK 1773/13, publ. na stronie orzeczenia.nsa.gov.pl). W omawianym przypadku bezspornym jest, że decyzja, której dotyczy wniosek wydana została w trybie art. 131 ust. 1 p.o.ś, który stanowi in fine, że decyzja jest niezaskarżalna. Zgodnie z ust. 2 i 3 art. 131 p.o.ś. możliwe jest wniesienie w sprawie odszkodowania powództwa do sądu powszechnego i wystąpienie z takim powództwem nie wstrzymuje wykonania decyzji. Przepis ten zatem wprost wskazuje, że wydana decyzja jest wykonalna. Natomiast, jak już wyjaśniono powyżej zaświadczenie nie stwierdza uprawnień ani obowiązków wynikających z przepisów prawa. Dlatego organy orzekające zasadnie akcentowały, że wykonalność decyzji wynika z przepisów prawa, co uzasadniało odmowę wydania zaświadczenia.

Z drugiej strony nie można pomijać, że stan faktyczny i prawny rozpatrywanej sprawy jest dodatkowo złożony przez uruchomienie trybu nadzwyczajnego względem powoływanej decyzji odszkodowawczej, co przemawia dodatkowo przeciwko wydawaniu zaświadczenia o wykonalności decyzji. Oceny prawnej bowiem wymaga jaki wpływ na byt prawny wydanej decyzji, a tym samym jej wykonalność ma uruchomienie trybu nadzwyczajnego względem niej.

Z urzędu wiadomym jest Sądowi, na podstawie akt administracyjnych przedłożonych do sprawy o sygn. akt II SA/Ol 79/20, że w dniu wpływu wniosku o wydanie zaświadczenia, tj. 6 września 2019 r. organ I instancji wznowił postępowanie w sprawie zakończonej wskazaną decyzją z uwagi na brak udziału w postępowaniu Wojewody zobowiązanego do wypłaty odszkodowania. Decyzją z "[...]" r. organ I instancji stwierdził, że powyższa decyzja wydana została z naruszeniem prawa. Organ I instancji pouczył strony o możliwości wniesienia powództwa do sądu powszechnego. Odwołanie od tej decyzji wnieśli skarżący i Wojewoda. Postanowieniem z "[...]" r., nr "[...]" Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło niedopuszczalność odwołania. Wyrokiem z 23 kwietnia 2020 r. tutejszy Sąd oddalił skargi na to postanowienie. Wyrok ten jest nieprawomocny. Przedstawione okoliczności uwypuklają, że kwestia, której urzędowego potwierdzenia domagają się skarżący jest złożona pod względem faktycznym i prawnym. Na skutek wznowienia postępowania zakwestionowana została legalność spornej decyzji z "[...]" r. Wojewoda domaga się uchylenia tej decyzji w trybie administracyjnym. Wydana w trybie wznowienia decyzja z "[...]" r. otworzyła na nowo stronom prawo do wniesienia powództwa do sądu powszechnego. W takiej sytuacji przychylenie się do wniosku strony przez organ i wydanie zaświadczenia żądanej treści oznaczałoby działanie wbrew treści i ratio legis przepisu art. 217 k.p.a. Wydając bowiem zaświadczenie organ podjąłby próbę oceny stanu faktycznego i prawnego, do czego nie został upoważniony.

Wbrew przekonaniu skarżących organy orzekające w ogóle nie miały obowiązku analizowania i ustalania, czy roszczenie wynikające ze spornej decyzji podlega egzekucji w trybie administracyjnym, czy też sądowym. Jak już bowiem wyjaśniono wydanie zaświadczenia nie polega na interpretacji przepisów prawa. Zgodnie z art. 218 § 2 k.p.a. organ administracji publicznej, przed wydaniem zaświadczenia, może przeprowadzić w koniecznym zakresie postępowanie wyjaśniające. Przepis ten stanowi podstawę do uzupełniającego postępowania służącego wyjaśnieniu stanu faktycznego w zakresie niezbędnym do wydania zaświadczenia. Przedmiotem postępowania wyjaśniającego przy rozpatrywaniu wniosku o wydanie zaświadczenia żądanej treści, co podkreślić należy, są okoliczności wynikające z istniejących ewidencji, rejestrów

i innych danych, czy też wyjaśnienie, czy dane te odnoszą się do osoby wnioskodawcy, faktów oraz stanu prawnego, którego poświadczenia domaga się zainteresowany, a także ustalenia, jakiego rodzaju ewidencja lub rejestry mogą zawierać żądane dane i ustalenia ewentualnych ich dysponentów (por. wyroki NSA: z 26 lutego 2013 r., sygn. I OSK 1778/11; z 28 sierpnia 2013 r., sygn. I OSK 605/12, oraz z 15 stycznia 2014 r., I OSK 1518/12, publ. na stronie: orzeczenia.nsa.gov.pl).

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił skargę, na podstawie art. 151 p.p.s.a.