Postanowienie z dnia 1979-08-08 sygn. V KRN 166/79

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V KRN 166/79

Postanowienie z dnia 8 sierpnia 1979 r.

Z treści art. 438 § 2 k.p.k. wynika, że protokół posiedzenia pojednawczego podpisują (także) strony tylko wtedy, gdy doszło do pojednania. Jednakże samo podpisanie protokołu przez strony nie może być jednoznaczne z zawarciem pojednania i rodzić skutków prawnych w postaci umorzenia postępowania (art. 440 k.p.k.).

Przewodniczący: sędzia J. Gaj. Sędziowie: J. Musioł (sprawozdawca), Z. Bartnik (sędzia SW deleg.).

Prokurator Prokuratury Generalnej: A. Kabat.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy Marii Z., oskarżonej z art. 182 § 2 i art. 181 § 1 k.k., z powodu rewizji nadzwyczajnej wniesionej na niekorzyść oskarżonej przez Ministra Sprawiedliwości od postanowienia Sądu Rejonowego w Żywcu z dnia 21 lutego 1979 r. i od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Bielsku Białej z dnia 6 kwietnia 1979 r. uchylił zaskarżone postanowienia i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Żywcu do merytorycznego rozpoznania.

Uzasadnienie

Do Sądu Rejonowego w Żywcu wpłynął w dniu 3 sierpnia 1978 r. akt oskarżenia przeciwko Marii Z., wniesiony przez oskarżycielkę prywatną Janinę K., działającą w imieniu własnym oraz w imieniu swej małoletniej córki Agnieszki K.

Prezes tego Sądu, działając w trybie art. 436 § 2 k.p.k., przekazał tę sprawę Społecznej Komisji Pojednawczej w S. w celu przeprowadzenia postępowania pojednawczego.

Po rozpatrzeniu sprawy przez Społeczną Komisję Pojednawczą w S. akta sprawy zostały zwrócone Sądowi Rejonowemu w Żywcu.

Sąd Rejonowy w Żywcu postanowieniem z dnia 21 lutego 1979 r. umorzył postępowanie na podstawie art. 440 k.p.k., uznając, że strony zawarły ugodę przed Społeczną Komisją Pojednawczą w S.

Postanowienie to zaskarżyła oskarżycielka prywatna Janina K., powołując się na to, że nie zawarła ugody z oskarżoną Marią Z.

Sąd Wojewódzki w Bielsku Białej orzeczeniem z dnia 6 kwietnia 1979 r. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienia, uznając, że zażalenie jest bezzasadne wobec zawarcia ugody przez oskarżycielkę prywatną z oskarżoną przed Społeczną Komisją Pojednawczą w S.

Od postanowienia Sądu Rejonowego i od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Bielsku Białej Minister Sprawiedliwości złożył rewizję nadzwyczajną na niekorzyść oskarżonej Marii Z., zarzucając "(...) mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia obrazę art. 440 k.p.k. przez umorzenie na podstawie tego przepisu postępowania w sytuacji, gdy postępowanie pojednawcze przeprowadzone w trybie art. 436 § 2 k.p.k. nie doprowadziło do pojednania stron", i wniósł "(...) o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Żywcu".

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zaskarżone rewizją nadzwyczajną postanowienia zapadły z mającą wpływ na ich treść obrazą art. 440 k.p.k., i dlatego wymagają uchylenia i przekazania do merytorycznego rozpoznawania sprawy przez właściwy do tego Sąd Rejonowy w Żywcu. Wbrew stanowisku wyrażonemu w zaskarżonych postanowieniach, strony w osobach oskarżycielki prywatnej Janiny K. i oskarżonej Marii Z. nie zawarły ugody w toku postępowania przeprowadzonego przez Społeczną Komisję Pojednawczą w S. Wynika to wyraźnie z protokołu posiedzenia tej Komisji, w którym odnotowane zostało, że oskarżona Maria Z. nie wyraziła zgody na zapłacenie żądanych przez oskarżycielkę prywatną 2.000 zł. Okoliczność tę potwierdza też pismo podpisane przez przewodniczącego Społecznej Komisji Pojednawczej w S., sporządzone na druku protokołu posiedzenia.

Wprawdzie w formularzu protokołu Społecznej Komisji Pojednawczej w S. z dnia 30 stycznia 1979 r. pod zwrotem: "Ugodę podpisały strony" widnieją podpisy Janiny K. i Marii Z., niemniej jednak z treści całego protokołu jednoznacznie wynika, że do pojednania nie doszło, ponieważ Maria Z. nie wyraziła zgody na zapłacenie oskarżycielce prywatnej żądanej przez nią kwoty pieniężnej.

Z treści art. 438 § 2 k.p.k. wynika, że protokół posiedzenia pojednawczego podpisują (także) strony tylko wtedy, gdy doszło do pojednania. Jednakże samo podpisanie protokołu przez strony nie może być jednoznaczne z zawarciem pojednania i rodzić skutków prawnych w postaci umorzenia postępowania (art. 440 k.p.k.).

W konkretnej sprawie do złożenia podpisu przez strony w protokole posiedzenia pojednawczego doszło w sytuacji, gdy takiego podpisu strony te nie powinny składać.

Brak pojednania stron wyłączył możliwość umorzenia postępowania na podstawie art. 440 k.p.k., i dlatego rewizję nadzwyczajną należało uwzględnić.

OSNKW 1980 r., Nr 1-2, poz. 12