Postanowienie z dnia 1979-09-07 sygn. IV KZ 116/79

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KZ 116/79

Postanowienie z dnia 7 września 1979 r.

W wypadku prawomocnego uchylenia przez sąd zastosowanego przez prokuratora w postępowaniu przygotowawczym tymczasowego aresztowania, ponowne zastosowanie przez prokuratora tymczasowego aresztowania co do tej samej osoby może nastąpić tylko wtedy, gdy ujawnią się nowe okoliczności uprzednio nie znane, mające istotne znaczenie dla podjęcia takiej decyzji.

Przewodniczący: sędzia R. Młynkiewicz (sprawozdawca). Sędziowie: Z. Kwiecień, J. Pustelnik.

Prokurator Prokuratury Generalnej: M. Tuszyńska.

Sentencja

 Sąd Najwyższy w sprawie Bolesława S., oskarżonego z art. 201 k.k., po rozpoznaniu zażalenia Prokuratora Rejonowego w Rzeszowie na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie z dnia 12 lipca 1979 r. w kwestii tymczasowego aresztowania i po wysłuchaniu wniosku prokuratora, postanowił utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Prokurator Rejonowy w Rzeszowie postanowieniem z dnia 17 maja 1979 r. wydanym na podstawie art. 217 § 1 pkt 4 k.p.k. zastosował tymczasowe aresztowanie wobec Bolesława S., któremu przedstawiono trzy zarzuty zagarnięcia mienia społecznego: a) na szkodę Okręgowego Przedsiębiorstwa Przemysłu Mięsnego w R. - 98.811 zł, b) na szkodę tegoż Przedsiębiorstwa - przewodu do spawarki wartości 7.000 zł oraz c) na szkodę Przedsiębiorstwa Budowlanego w R. - 43.082,50 zł.

W wyniku zażalenia obrońcy tego podejrzanego Sąd Rejonowy w Rzeszowie postanowieniem z dnia 4 czerwca 1979 r. uchylił tymczasowe aresztowanie i zastosował wobec podejrzanego poręczenie majątkowe. W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd ten stwierdził okoliczności wymienione w art. 218 k.p.k. (bardzo trudną sytuację rodzinną - na utrzymaniu żona i troje nieletnich dzieci, oraz fakt prowadzenia gospodarstwa rolnego).

Na postanowienie to wniósł zażalenie Prokurator Rejonowy w Rzeszowie, zarzucając obrazę art. 218 pkt 2 i art. 217 § 1 pkt 4 k.p.k.

Przed rozpoznaniem tego zażalenia Prokurator ten przedstawił podejrzanemu postanowienie o uzupełnieniu zarzutów, formułując dodatkowy zarzut zagarnięcia 4 kół od przyczepy ciągnikowej o wartości 19.200 zł i kwalifikując ten czyn z art. 200 § 1 k.k.

Sąd Wojewódzki w Rzeszowie postanowieniem z dnia 22 czerwca 1979 r. utrzymał w mocy postanowienie Sądu Rejonowego.

Po otrzymaniu akt z Sądu Wojewódzkiego Prokurator Rejonowy w Rzeszowie ponownie zmienił postanowienie o przedstawieniu zarzutów i łącząc zarzut pierwszy z czwartym uznał, że podejrzany zagarnął na szkodę Przedsiębiorstwa Przemysłu Mięsnego w R. 118.011 zł, i czyn ten zakwalifikował z art. 200 § 1 i art. 201 k.k. oraz ponownie zastosował wobec podejrzanego tymczasowe aresztowanie. W związku z zażaleniem podejrzanego Sąd Wojewódzki w Rzeszowie postanowieniem z dnia 12 lipca 1979 r. uchylił tymczasowe aresztowanie. Na to ostatnie postanowienie wniósł zażalenie Prokurator Rejonowy w Rzeszowie, zarzucając obrazę art. 217 § 1 pkt 3 i 4 k.p.k.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne.

Przede wszystkim stwierdzić trzeba, że w wypadku prawomocnego uchylenia przez sąd, zastosowanego przez prokuratora w postępowaniu przygotowawczym, tymczasowego aresztowania ponowne zastosowanie przez prokuratora tymczasowego aresztowania co do tej samej osoby może nastąpić tylko wtedy, gdy ujawnią się nowe okoliczności, uprzednio nie znane, mające istotne znaczenie dla podjęcia takiej decyzji, np.: świadczące o tym, że podejrzany będzie się ukrywał przed wymiarem sprawiedliwości albo będzie utrudniał postępowanie lub nakłaniał świadków do fałszywych zeznań.

W tej konkretnej sprawie, jak to słusznie stwierdził Sąd Wojewódzki, wszystkie okoliczności stanowiące podstawę nowo sformułowanych zarzutów były znane Sądowi Wojewódzkiemu rozpoznającemu zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego.

Sama zmiana oceny prawnej zarzutów nie jest wystarczającą przesłanką do zastosowania tymczasowego aresztowania po jego uchyleniu przez sąd.

Z powyższych względów Sąd Najwyższy zaskarżone postanowienie utrzymał w mocy.

OSNKW 1980 r., Nr 1-2, poz. 10