Wyrok z dnia 1982-06-03 sygn. II KR 124/82

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KR 124/82

Wyrok z dnia 3 czerwca 1982 r.

Ramowe określenie czasu rozpoznania sprawy nie jest zgodne z art. 360 § 1 pkt 2 k.p.k., który wymaga, aby wyrok zawierał datę rozpoznania sprawy, co należy rozumieć jako wymaganie wskazania konkretnych dni rozprawy.

Przewodniczący: sędzia Z. Ziemba (sprawozdawca). Sędziowie: Z. Bartnik, H. Szwaczkowski.

Prokurator Prokuratury Generalnej: K. Borkowska-Grabiec.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 1982 r. sprawy Stanisława G. i Wiesława K., oskarżonych z art. 210 § 2 i 208 k.k. w zw. z art. 60 § 1 i 3 k.k., z powodu rewizji wniesionych przez oskarżonych od wyroku Sądu Wojewódzkiego w W. z dnia 19 stycznia 1982 r.,

uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Wojewódzkiemu w W. do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Sąd Wojewódzki w W. skazał:

1) oskarżonego Stanisława G. na podstawie art. 210 § 2 k.k. w zw. z art. 60 § 1 i 3 oraz art. 36 § 3 i art. 40 § 1 pkt 3 k.k. na karę 7 lat pozbawienia wolności, 10.000 zł grzywny oraz pozbawienia praw publicznych na okres 5 lat za to, że w nocy z dnia 26 na dzień 27 stycznia 1981 r. w W. - razem z oskarżonym Wiesławem K. - wszedł przez okno do pomieszczeń biurowych kombinatu budowlanego i po przyłożeniu portierce Stanisławie P. nożyczek do klatki piersiowej oraz grożąc ich użyciem zabrał na szkodę tego przedsiębiorstwa torbę wartości 550 zł, a na szkodę pracownic tej instytucji magnetofon kasetowy marki MK-125, 1.000 zł oraz różne przedmioty łącznej wartości 3.276,60 zł, działając w warunkach powrotu do przestępstwa;

2) oskarżonego Wiesława K. na podstawie art. 210 § 2 k.k. w zw. z art. 60 § 1 i 3, art. 36 § 3 i art. 40 § 1 pkt 3 k.k. na karę 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, 10.000 zł grzywny i pozbawienia praw publicznych na okres 5 lat za to, że razem z oskarżonym Stanisławem G. dopuścił się przestępstwa opisanego wyżej w pkt 1, działając w warunkach powrotu do przestępstwa (...).

Od tego wyroku odwołali się obydwaj oskarżeni (...).

(...) Niezależnie od zarzutów zawartych w pisemnych rewizjach obrońcy oskarżonych występujący na rozprawie rewizyjnej podnieśli zarzut wielu uchybień procesowych, jakich dopuścił się Sąd Wojewódzki, a które mogły mieć wpływ na treść wyroku, co uzasadniałoby wniosek o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy uznał, że ten ostatni zarzut jest uzasadniony.

Przede wszystkim należy stwierdzić, że sposób i czasowa rozwlekłość postępowania w tej sprawie nie dadzą się pogodzić z wymaganiami zasady bezpośredniości i ciągłości rozprawy. Wynika to już z części wstępnej zaskarżonego wyroku, w której czas rozpoznawania sprawy na rozprawie oznaczono dwoma datami, początkową na dzień 19 maja 1981 r. oraz końcową na dzień 19 stycznia 1982 r., co stanowi równe 8 miesięcy. Nawet jeżeli pominąć dwa pierwsze terminy, tj, dzień 19 maja i dzień 15 czerwca 1981 r., w których właściwie nie doszło jeszcze do rozpoczęcia przewodu sądowego, i przyjąć za początkowy termin dzień 30 czerwca 1981 r., to i tak okres ten, jako sięgający 7 miesięcy, uznać trzeba za zbyt długi, zważywszy, że w sprawie występuje tylko dwóch oskarżonych, kilkunastu świadków, a przedmiotem rozpoznania jest kilka nie skomplikowanych pod względem faktycznym wydarzeń (czynów). Takiej rozwlekłości procesu nie usprawiedliwiają ani jego rozmiary, ani trudności postępowania dowodowego.

Należy także zauważyć, że takie ramowe określenie czasu rozpoznania sprawy nie jest zgodne z art. 360 § 1 pkt 2 k.p.k., który wymaga, aby wyrok zawierał datę rozpoznania sprawy, co należy rozumieć jako wymagane wskazania konkretnych dni rozprawy. Informacja w tym zakresie jest w zaskarżonym wyroku myląca, gdyż nie wymienia faktycznych dni rozprawy, lecz sugeruje, że trwała ona cały czas od dnia 19 maja 1982 r. do dnia 19 stycznia 1982 r., a przecież tak nie było.

W rzeczywistości efektywnych dni rozpraw było zaledwie kilka, mianowicie: 30 czerwca, 1-3 lipca, 27 października i 6 listopada 1981 r. oraz 19 stycznia 1982 r., a między nimi długie okresy odroczeń, po których sprawę prowadzono w dalszym ciągu, mimo zmiany składu sądu, co działo się wprawdzie za zgodą stron, ale co nie da się pogodzić z zasadą ciągłości rozprawy i bezpośredniości postępowania dowodowego przed sądem wyrokującym.

Trzeba dodać, że zmiana składu sądu nastąpiła na rozprawie w dniu 27 października 1981 r. (zmiana ławnika), a główne dowody dotyczące przestępstwa określonego w art. 210 § 2 k.k. uzasadniającego powiększony skład sądu, przede wszystkim zaś dowód że świadka Stanisława P., przeprowadzone zostały wcześniej, w lipcu 1981 r.

Nie tylko więc upływ czasu od głównej części postępowania dowodowego do chwili wyrokowania, ale ponadto i zmiana składu orzekającego mogły mieć istotny wpływ na proces oceny dowodów, a więc i na treść wyroku, co uzasadnia uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

OSNKW 1982 r., Nr 12, poz. 94