Wyrok z dnia 1981-09-07 sygn. II KR 384/80

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KR 384/80

Wyrok z dnia 7 września 1981 r.

W wypadku gdy nabywanie rzeczy pochodzącej z przestępstwa ma charakter systematyczny i wynika z uprzedniego porozumienia się sprawcy zagarnięcia mienia z nabywcą tegoż mienia, wówczas czyn tego ostatniego staje się obietnicą pomocy w systematycznym zagarnięciu, gwarantującym sprawcy zagarnięcia swoiste bezpieczeństwo i pewność, że w każdej chwili może liczyć na nabycie i ukrycie skradzionego mienia. W takim wypadku czyn sprawcy, który bez istnienia uprzedniego porozumienia przedstawiałby się jako paserstwo, stanowi już zagarnięcie mienia (a co najmniej udzielenie pomocy do zagarnięcia mienia).

 Przewodniczący: sędzia J. Borodej. Sędziowie: J. Bratoszewski (sprawozdawca), J. Szamrej.

Prokurator Prokuratury Generalnej: C. Jaroszek.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 7 września 1981 r. sprawy Hildegardy W., oskarżonej z art. 202 § 1 k.k. w zw. z art. 58 k.k., z powodu rewizji wniesionej przez obrońcę oskarżonej od wyroku Sądu Wojewódzkiego w K. z dnia 24 kwietnia 1980 r.

zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uznał, iż oskarżona działała w warunkach ograniczonej w stopniu znacznym poczytalności, i uzupełniając podstawę prawną skazania oskarżonej Hildegardy W. o art. 25 § 2 k.k. złagodził wymierzoną jej karę pozbawienia wolności do 2 lat, a wykonanie kary warunkowo zawiesił na okres 3 lat (...).

 Uzasadnienie

 Sąd Wojewódzki w K., wyrokiem z dnia 24 kwietnia 1980 r., uznał między innymi oskarżoną Hildegradę W. za winną tego, że w okresie od stycznia 1970 r. do dnia 15 lutego 1975 r. w C., jako pracownik fizyczny w Wojewódzkiej Spółdzielni Mleczarskiej Zakładu Obrotu Towarowego w C., wykorzystując działalność produkcyjną tego zakładu, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, przestępstwem ciągłym uczestniczyła w zagarnięciu co najmniej 782 kg masła o wartości 50.000 zł w ten sposób, że nabywała od wyżej wymienionych osób nie ewidencjonowane nadwyżki masła, które odpłatnie przekazywała różnym prywatnym odbiorcom oraz zużywała do własnych potrzeb, z czego osiągnęła korzyść majątkową w wysokości około 20.000 zł - tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 202 § 1 k.k. w zw. z art. 58 k.k., i za to na podstawie tych trzech przepisów oraz art. 36 § 2 i 3 k.k. skazał ją na karę 3 lat pozbawienia wolności i 30.000 zł grzywny.

Od tego wyroku wniósł rewizję obrońca oskarżonej (...).

 Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

(...) Niesłuszne są argumenty zawarte w rewizji, a dotyczące kwestionowania kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej. Za zupełnie chybione uznać należy twierdzenie, że oskarżona była jedynie paserem dlatego, iż "(...) masło było jej sprzedawane i było przez nią przyjmowane na zasadach odpłatności" albo iż: "(...) dla bytu przestępstwa określonego w art. 215 k.k. obojętny jest związek subiektywny między paserem a sprawcą przestępstwa kradzieży."

Nie przecząc bowiem, że nabywanie rzeczy pochodzącej z przestępstwa zazwyczaj świadczy o popełnieniu paserstwa, nie można jednak przeoczyć, że w wypadku, gdy to nabywanie ma charakter systematyczny i wynika z uprzedniego porozumienia się sprawcy zagarnięcia mienia z nabywcą tegoż mienia, wówczas czyn tego ostatniego staje się obietnicą pomocy w systematycznym zagarnięciu, gwarantującym sprawcy zagarnięcia swoiste bezpieczeństwo i pewność, że w każdej chwili może liczyć na nabycie i ukrycie skradzionego mienia. W takim zaś wypadku czyn sprawcy, który bez istnienia uprzedniego porozumienia przedstawiałby się jako paserstwo, stanowi już zagarnięcie mienia (a co najmniej udzielenie pomocy do zagarnięcia mienia). Zważywszy zaś na to, że porozumienie dotyczyło więcej niż dwu osób, bo wchodziły w grę osoby pośredniczące pomiędzy bezpośrednim sprawcą zaboru masła a jego nabywcą, i że wszystkie te osoby miały świadomość, iż uczestniczą w takim porozumieniu, uznać należy, że przyjęta przez Sąd Wojewódzki kwalifikacja prawna czynu oskarżonej Hildegardy W. z art. 202 § 1 k.k. jest prawidłowa i nie może ulec zmianie.

OSNKW 1982 r., Nr 6, poz. 32