Wyrok z dnia 1982-10-14 sygn. I KR 217/82

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I KR 217/82

Wyrok z dnia 14 października 1982 r. 

Bezkarne zacieranie śladów przestępstwa istnieje dopóty, dopóki sprawca swoim czynem nie godzi w cudze dobro prawem chronione. W wypadku więc, gdy sprawca w celu zatarcia śladów zbrodni zabójstwa zabiera w celu przywłaszczenia swej ofierze przedmioty należące do niej, dopuszcza się także przestępstwa określonego w art. 203 k.k.

Przewodniczący: sędzia C. Gajewski. Sędziowie: Z. Dominikowski, J. Mikos (sprawozdawca).

Prokurator Prokuratury Generalnej: J. Słok.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 11 października 1982 r. sprawy Ryszarda G., oskarżonego z art. 148 § 1 i art. 203 § 1 k.k., na skutek rewizji wniesionej przez prokuratora, pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych i obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w W. z dnia 26 marca 1982 r.:

a) zmienił

zaskarżony wyrok w ten sposób, że za czyn przypisany oskarżonemu Ryszardowi G. w pkt 1 wyroku orzekł karę 25 lat pozbawienia wolności;

b) uchylił

zaskarżony wyrok co do czynu opisanego w pkt 2 wyroku i w tej części sprawę przekazał Sądowi Wojewódzkiemu w W. do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Ryszard G., oskarżony został o to, że:

1) w dniu 29 maja 1980 r. w W. w zamiarze pozbawienia życia Andrzeja J. uderzył go kilkakrotnie młotkiem w głowę oraz nożem w klatkę piersiową i szyję, powodując obrażenia w postaci m.in. wielodłamowego złamania z wgłębieniem kości czaszki z następowym uszkodzeniem mózgu i opon, rany kłute szyi i klatki piersiowej, skutkujące jego natychmiastowy zgon, tj. o popełnienie czynu określonego w art. 148 § 1 k.k.;

2) w dniu 30 maja 1980 r. w W. zabrał w celu przywłaszczenia portfel skórzany z zawartością pieniędzy w wysokości co najmniej 5.000 zł i 5 dolarów USA, łańcuszek złoty z wisiorkiem w kształcie liścia koniczyny, kluczyki do samochodu, dokumenty i inne rzeczy na szkodę Andrzeja J., tj. o popełnienie czynu określonego w art. 203 § 1 k.k.

Sąd Wojewódzki w W. wyrokiem z dnia 26 marca 1982 r. Ryszarda G. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 1, i za to na podstawie art. 148 § 1 k.k. skazał go na karę 15 lat pozbawienia wolności (...); natomiast od zarzutu opisanego w pkt 2 Ryszarda G. uniewinnił (...).

Od tego wyroku rewizję wnieśli prokurator, pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych oraz obrońca oskarżonego.

(...) Rewizja prokuratora jest zasadna.

Jeżeli chodzi o zarzut podniesiony w rewizji, a dotyczący kradzieży przez oskarżonego różnych przedmiotów oraz pieniędzy na szkodę Andrzeja J., to jest on zasadny. Sąd Wojewódzki ustalił bezspornie, że oskarżony zabrał przedmioty wymienione w akcie oskarżenia. Uważa jedynie, że brak podstaw do uznania, aby oskarżony to uczynił działając w zamiarze przywłaszczenia. Ponadto Sąd Wojewódzki wyraża pogląd, że czyn ten nie wyczerpuje znamion przestępstwa określonego w art. 203 § 1 k.k., gdyż intencją oskarżonego było zatarcie śladów przestępstwa, a nie przywłaszczenie.

Ten pogląd Sądu Wojewódzkiego wyrażony w zaskarżonym wyroku nie może się ostać. Trafnie w rewizji prokurator podnosił, że oskarżony z zabranymi rzeczami postępował jak z własnymi, a część zrabowanych pieniędzy wydatkował na alkohol. Poza tym należy zauważyć, że Sąd Wojewódzki, uniewinniając oskarżonego od zarzutu kradzieży, utożsamił zamiar przywłaszczenia z chęcią osiągnięcia korzyści majątkowej jako pobudką działania. Istnieje natomiast możliwość dokonania zaboru mienia w celu przywłaszczenia bez chęci korzyści majątkowej. Do bytu zaś przestępstwa określonego w art. 203 k.k. konieczne jest, aby sprawca - zabierając cudze mienie ruchome - działał w zamiarze przywłaszczenia, tj. postąpił z nim tak jak właściciel. W sprawie niniejszej oskarżony postąpił z zabranym pokrzywdzonemu mieniem jak właściciel.

Nie zwalnia też oskarżonego od odpowiedzialności karnej za przywłaszczenie cudzego mienia także i ta okoliczność, że w ten sposób starał się zatrzeć ślady dokonanej zbrodni.

Bezkarne zacieranie śladów przestępstwa istnieje dopóty, dopóki sprawca swoim czynem nie godzi w cudze dobro prawem chronione. W wypadku więc, gdy sprawca w celu zatarcia śladów zbrodni zabójstwa zabiera w celu przywłaszczania swej ofierze przedmioty należące do niej, dopuszcza się także przestępstwa określonego w art. 203 k.k.

Mając na względzie przytoczone okoliczności, należało w tej części zaskarżony wyrok uchylić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania - zgodnie z art. 383 § 1 i art. 386 § 2 k.p.k.

OSNKW 1983 r., Nr 4-5, poz. 26