Postanowienie z dnia 1984-02-17 sygn. IV KZ 18/84

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KZ 18/84

Postanowienie z dnia 17 lutego 1984 r.

Polskie prawo karne stoi na gruncie rozdzielności postępowania przeciwko nieletnim i dorosłym sprawcom czynów karalnych. Tylko w sytuacji, gdy czyn nieletniego pozostaje w ścisłym związku z czynem osoby dorosłej, a dobro nieletniego nie stoi na przeszkodzie łącznemu prowadzeniu sprawy i łączne rozpoznanie sprawy nieletniego i dorosłego sprawcy jest konieczne - prokurator może przekazać z aktem oskarżenia sprawę nieletniego sprawcy sądowi właściwemu według przepisów kodeksu postępowania karnego. W takiej sytuacji akt oskarżenia powinien zawierać uzasadnienie, dlaczego łączne rozpoznanie spraw jest konieczne.

 Przewodniczący: sędzia S. Pawela (sprawozdawca). Sędziowie: M. Mizio, S. Sokół.

Prokurator Prokuratury Generalnej: R. Kijok.

 Sąd Najwyższy w sprawie Wiesława P. i innych, oskarżonych z art. 210 § 2 k.k., po rozpoznaniu zażalenia prokuratora na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w K. z dnia 9 stycznia 1984 r. co do zwrotu sprawy na podstawie art. 299 § 1 k.p.k. w celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego i po odczytaniu oraz wysłuchaniu wniosku prokuratora

postanowił utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

 Mimo prawomocnego zwrotu sprawy w celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego - Prokuratura Rejonowa w M. nie wykonała wszystkich zaleceń Sądu Wojewódzkiego zawartych w postanowieniu z dnia 26 kwietnia 1983 r.

Tak więc - mimo objęcia aktem oskarżenia nieletniego Wiesława P. (...) - prokurator skierował do sądu nie zmieniony akt oskarżenia. Stanowi to istotne uchybienie postępowania przygotowawczego.

Polskie prawo karne stoi na gruncie rozdzielności postępowania przeciwko nieletnim i dorosłym sprawcom czynów karalnych (por. art. 9 § 1 i 2 k.k., art. 1 § 1 pkt 2 i art. 16 § 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich - Dz. U. Nr 25, poz. 228). Tylko w sytuacji, gdy czyn nieletniego pozostaje w ścisłym związku z czynem osoby dorosłej, a dobro nieletniego nie stoi na przeszkodzie łącznemu prowadzeniu sprawy, łączne rozpoznanie prawy nieletniego i dorosłego sprawcy jest konieczne (art. 16 ust. 2 cytowanej ustawy) - prokurator może przekazać z aktem oskarżenia sprawę nieletniego sprawcy sądowi właściwemu według przepisów kodeksu postępowania karnego. W takiej sytuacji akt oskarżenia powinien zawierać uzasadnienie, dlaczego łączne rozpoznanie spraw jest konieczne.

W niniejszej sprawie akt oskarżenia takiego uzasadnienia nie zawiera, nie wspomina w ogóle, że chodzi o nieletniego (poza podaniem daty urodzenia). Zwrócenie przez Sąd Wojewódzki uwagi na te uchybienia i stosowne uzupełnienie postępowania przygotowawczego przez oskarżyciela publicznego uzasadnia złożenie nowego aktu oskarżenia - stosownie do wymagań zawartych w art. 300 k.p.k.

Sąd Najwyższy podziela również stanowisko Sądu Wojewódzkiego co do tego, że podniesiona we wniosku obrońcy z dnia 26 kwietnia 1983 r. kwestia istnienia w innej sprawie (sprawa Sądu Rejonowego w K.) opinii biegłych psychiatrów, stwierdzającej u oskarżonego Karola P. ograniczoną w stopniu znacznym zdolność pokierowania postępowaniem, uzasadnia w pełni udostępnienie tej opinii biegłym psychiatrom występującym w niniejszej sprawie - w celu zajęcia stanowiska. Jest to tym bardziej słuszne, że ci pierwsi biegli opinię swoją oparli na badaniach przeprowadzonych w warunkach ambulatoryjnych.

Ze względu na to, że zalecenia zawarte w postanowieniu Sądu Wojewódzkiego z dnia 26 kwietnia 1983 r. nie zostały wykonane - również z tego względu Sąd Najwyższy utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

OSNKW 1984 r., Nr 9-10, poz. 105