Wyrok z dnia 1985-03-08 sygn. VI KR 1/85

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt VI KR 1/85

Wyrok z dnia 8 marca 1985 r.

Artykuł 10 § 2 i 3 k.k. ma zastosowanie tylko do przestępstw, natomiast nie ma zastosowania do czynu, który wyczerpuje znamiona przestępstwa i wykroczenia. Do takiej sytuacji ma zastosowanie art. 10 § 1 k.w. W myśl tego przepisu wymierza się odrębne kary za przestępstwo i za wykroczenie.

Przewodniczący: sędzia W. Żebrowski (sprawozdawca). Sędziowie: S. Kaliński, F. Wołek.

Prokurator Prokuratury Generalnej: A. Kabat.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 8 marca 1985 r. sprawy, przejętej na podstawie art. 390 § 5 k.p.k., Anny H., oskarżonej z art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. Nr 35, poz. 230) i z art. 132 § 2 k.w., z powodu rewizji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Wojewódzkiego w P. z dnia 17 września 1984 r.:

1) uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej przestępstwa określonego w art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. Nr 35, poz. 230) i na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca 1984 r. o amnestii (Dz. U. Nr 36, poz. 192) postępowanie karne w tej części umorzył i jego kosztami obciążył Skarb Państwa;

2) zmienił zaskarżony wyrok w części dotyczącej wykroczenia określonego w art. 132 § 2 k.w. w ten sposób, że oskarżoną Annę H. uznał za winną tego, iż dnia 14 marca 1984 r. w M. sprzedała 4 butelki wina po 250 zł, które nabyła po 140 zł w celu odsprzedaży z zyskiem, tj. popełnienia wykroczenia określonego w art. 132 § 2 k.k., i na podstawie tego przepisu skazał ją na 15.000 zł grzywny (...).

Uzasadnienie

Anna H. została oskarżona o to, że w marcu 1984 r. w M. bez wymaganego zezwolenia sprzedała 4 butelki wina, pobierając za nie po 250 zł, podczas gdy cena detaliczna wynosiła po 140 zł za butelkę, tj. o przestępstwo określone w art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. Nr 35, poz. 230).

Sąd Rejonowy w P. wyrokiem z dnia 17 września 1984 r. uznał oskarżoną za winną popełnienia zarzuconego jej czynu, lecz czyn ten zakwalifikował z art. 43 ust. 1 powołanej ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w zb. z art. 132 § 2 k.w. w zw. z art. 10 § 2 oraz 3 k.k., i przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 43 ust. 1 tej ustawy wymierzył 20.000 zł grzywny (...).

Prokurator w rewizji wniesionej od tego wyroku zarzucił obrazę prawa materialnego, polegającą na niezastosowaniu art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca 1984 r. o amnestii do przypisanego oskarżonej czynu z art. 43 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi; wniósł o umorzenie postępowania o ten czyn z mocy amnestii i wymierzenie oskarżonej za wykroczenie określone w art. 132 § 2 k.w. kary grzywny w wysokości 15. 000 zł.

Sąd Wojewódzki w P. - jako rewizyjny - powziął wątpliwości co do stosowania amnestii w wypadku jednoczynowego zbiegu występku określonego w art. 43 ust. 1 powołanej ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi z wykroczeniem określonym w art. 132 § 2 k.w. i na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. wystąpił do Sądu Najwyższego ze stosownym pytaniem prawnym.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Przypisany oskarżonej czyn został należycie udowodniony z zeznaniami świadków: Janusza G., Zenona L. i Włodzimierza M. Jednakże do tego czynu błędnie zastosowano art. 10 § 2 i 3 k.k. Artykuł 10 § 2 i 3 k.k. ma zastosowanie tylko do przestępstwa, natomiast nie ma zastosowania do czynu, który wyczerpuje znamiona przestępstwa i wykroczenia. Do takiej sytuacji ma zastosowanie art. 10 § 1 k.w. W myśl tego przepisu wymierza się odrębne kary za przestępstwo i za wykroczenie (por. dotyczącą podobnej sytuacji uchwałę Sądu Najwyższego - VII KZP 4/77, OSNKW 1977, z. 6, poz. 55).

Przyjmując te zasady, uznać należy za słuszną wniesioną na korzyść oskarżonej rewizję prokuratora, zarówno co do zastosowania amnestii w części dotyczącej skazania z art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, jak i w części dotyczącej skazania z art. 132 § 2 k.w.

W zaskarżonym wyroku ustalono, że przypisany oskarżonej czyn był popełniony w dniu 14 marca 1984 r. Tak więc czyn, jeżeli wyczerpuje znamiona wykroczenia określonego w art. 132 § 2 k.w., nie uległ przedawnieniu (por. art. 45 § 1 k.w.), a jeżeli wyczerpuje znamiona występku określonego w art. 43 ust. 1 powołanej ustawy o wychowaniu w trzeźwości, podlega przepisom ustawy o amnestii z dnia 21 lipca 1984 r. Ze względu na to, że przestępstwo określone w art. 43 ust. 1 powołanej ustawy wyłączone spod amnestii nie jest (por. art. 5 tej amnestii) - popełnione było przed dniem 21 lipca 1984 r. i z okoliczności sprawy wynika, iż należałoby za nie orzec karę, która uległaby darowaniu - przeto w tej części zaskarżony wyrok uchylono i na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca 1984 r. o amnestii postępowanie karne umorzono. W części natomiast dotyczącej wykroczenia określonego w art. 132 § 2 k.w., które się nie przedawniło, zaskarżony wyrok zmieniono przez dokonanie opisu tego wykroczenia i wymierzenie kary grzywny w wysokości 15.000 zł, która jest współmierna do trafnie rozważonych w zaskarżonym wyroku okoliczności.

OSNKW 1985 r., Nr 9-10, poz. 69