Postanowienie z dnia 1984-07-13 sygn. I KZ 103/84

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I KZ 103/84

Postanowienie z dnia 13 lipca 1984 r.

Ograniczenie możliwości zaskarżenia - wynikające z art. 15 § 2 k.p.k. - tylko do samego postanowienia o zawieszeniu postępowania bez możliwości zaskarżenia decyzji o podjęciu zawieszonego postępowania jest nie do pogodzenia z charakterem tej instytucji procesowej.

Przewodniczący: sędzia J. Cieślak (sprawozdawca). Sędziowie: Z. Dominikowski, S. Kaliński.

Prokurator Prokuratury Generalnej: J. Wysocki.

Sąd Najwyższy w sprawie Józefy W. i Marii R., oskarżonych z art. 202 § 2 k.k., po rozpoznaniu zażalenia oskarżonych na zarządzenia prezesa Sądu Wojewódzkiego w W. z dnia 18 czerwca 1984 r. w kwestii stwierdzenia niedopuszczalności zażaleń na postanowienie co do podjęcia zawieszonego postępowania i po wysłuchaniu wniosku prokuratora

postanowił uchylić zaskarżone zarządzenia i sprawę przekazać Sądowi Wojewódzkiemu w W. w celu nadania dalszego biegu wniesionym zażaleniom.

Uzasadnienie

Sąd Wojewódzki w W. postanowieniem z dnia 28 maja 1984 r. postanowił podjąć postępowanie w sprawie w zakresie dotyczącym siedmiu wymienionych w postanowieniu osób, podając jako uzasadnienie tej decyzji stwierdzenie, że ustały przyczyny powodujące zawieszenie postępowania. Na postanowienie to złożyły zażalenie oskarżone: Krystyna U., Józefa W. i Maria R.

Zarządzeniami prezesa Sądu Wojewódzkiego w W. z dnia 18 czerwca 1984 r. odmówiono przyjęcia tych zażaleń "wobec niedopuszczalności zażalenia na postanowienie w przedmiocie podjęcia zawieszonego postępowania".

Zarządzenia te zostały zaskarżone przez oskarżone: Józefę W. i Marię R.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zażalenia są zasadne. Okoliczność, że zaskarżone zarządzenia nie zawierają uzasadnień, nie pozwala na zapoznanie się z przesłankami, jakie legły u podstaw wydanych zarządzeń prezesa Sądu Wojewódzkiego w W. Z treści tych zarządzeń wynika, że ten organ procesowy za podstawę swej decyzji przyjął, iż środek odwoławczy jest niedopuszczalny z mocy ustawy.

Do zajęcia takiego stanowiska nie upoważnia jednak treść art. 15 § 2 k.p.k., który przewiduje, że na postanowienie co do zawieszenia postępowania przysługuje zażalenie. Gramatyczna wykładnia tego przepisu mogłaby prowadzić do wniosku, że zażalenie przysługuje jedynie na decyzje uprawnionego organu procesowego o zawieszeniu postępowania, natomiast inne decyzje związane z zawieszeniem nie podlegają zaskarżeniu.

Ograniczenie możliwości zaskarżenia wynikającego z art. 15 § 2 k.p.k. tylko do samego postanowienia o zawieszeniu postępowania bez możliwości zaskarżenia decyzji o podjęciu zawieszonego postępowania jest nie do pogodzenia z charakterem tej instytucji procesowej (...).

Sąd Najwyższy wypowiedział się w zbliżonej kwestii procesowej, jaką stanowi możliwość zaskarżenia przez oskarżonego orzeczeń o odmowie zwolnienia z zakładu, w którym został on umieszczony z tytułu zastosowania środka zabezpieczającego (OSNKW 1974, z. 2, poz. 35).

Sąd Najwyższy w swym postanowieniu zajął stanowisko, że na postanowienia w tej kwestii przysługuje sprawcy zażalenie, choć wyraźnie nie wynika to z przepisu ustawy. Strony mogą mieć interes procesowy w tym, aby zawieszenie postępowania nie było utrzymywane w dalszym ciągu albo aby nie nastąpiło podjęcie zawieszonego postępowania, jeżeli nie ustały przeszkody powodujące zawieszenie postępowania. Zresztą Sąd Najwyższy rozpoznawał już zażalenia prokuratora na postanowienia o odmowie podjęcia zawieszonego postępowania. Zasada równouprawnienia stron procesowych wymaga, aby oskarżonemu zapewnić możliwość składania zażaleń nie tylko na postanowienie o odmowie podjęcia zawieszonego postępowania, w czym oskarżony może być nie zawsze zainteresowany, lecz również na postanowienie o podjęciu zawieszonego postępowania.

Z podanych względów należało zaskarżone zarządzenie uchylić w celu nadania dalszego biegu wniesionym przez oskarżone zażaleniom.

OSNKW 1985 r., Nr 3-4, poz. 27