Wyrok z dnia 1985-07-15 sygn. II KR 184/85

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KR 184/85

Wyrok z dnia 15 lipca 1985 r.

Ocena, czy eksplozja materiału wybuchowego stanowiła zdarzenie, które zagrażało życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach (art. 136 k.k.), powinna obejmować skutki dotyczące całego otoczenia, będące w zasięgu działania tej siły wybuchu.

Przewodniczący: sędzia K. Jarząbek (sprawozdawca). Sędziowie: J. Szamrej, M. Szwaczkowski.

Prokurator Prokuratury Generalnej: H. Kubicki.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 1985 r. sprawy Wiesława M. i innych, oskarżonych z art. 136 § 1, art. 199 § 1 i art. 143 k.k., z powodu rewizji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Wojewódzkiego w L. z dnia 20 lutego 1985 r.

uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Wojewódzkiemu w L. do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Wiesław M., Leszek M. i Zbigniew K. zostali oskarżeni o to, że w dniu 5 października 1984 r. w C., działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali eksplozji materiałów wybuchowych na pl. Wolności, sprowadzając zdarzenie zagrażające życiu i zdrowiu ludzi oraz mienia w znacznych rozmiarach - wskutek którego zniszczeniu uległy szyby w okolicznych sklepach oraz kościele - o łącznej wartości 50.000 zł na szkodę gminnej spółdzielni w C. oraz rzymsko-katolickiej parafii w C. - tj. o popełnienie czynu określonego w art. 136 § 1 pkt 3 k.k. (...). Sąd Wojewódzki w L. wyrokiem z dnia 20 lutego 1985 r. oskarżonych:

1) Wiesława M., Leszka M., Zbigniewa K. uznał za winnych tego, że dnia 5 października 1984 r. w C., działając wspólnie i w porozumieniu, bez powodu, z pobudek chuligańskich, okazując rażące lekceważenie podstawowych zasad porządku prawnego, zdetonowali w miejscu publicznym ładunek wybuchowy - około 250 gram dynamitu skalnego, w następstwie czego spowodowali umyślne zniszczenie betonowego kwietnika, szyb w pobliskich sklepach, domach i restauracji oraz gablocie kościoła - o łącznej wartości około 19.744 zł na szkodę przedsiębiorstwa komunalnego w L., gminnej spółdzielni "Samopomoc Chłopska" w C. i parafii rzymsko-katolickiej w C. - tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 k.k., i za to na podstawie wymienionego przepisu skazał: Wiesława M. na karę 1 roku pozbawienia wolności, Leszka M. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, a Zbigniewa K. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

2) na podstawie art. 59 § 3 orzekł wobec każdego z tych oskarżonych nawiązkę na rzecz Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej - Oddział w L. w wysokości 10.000 zł (...).

Od wyroku tego wniósł rewizję prokurator (...).

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

(...) Sąd Wojewódzki nie wyjaśnił w sposób dokładny, opierając się na zeznaniach Jana D. w powiązaniu z opinią o oskarżonych oraz protokołem oględzin miejsca eksplozji, jakie skutki miało umieszczenie ładunku w rurze betonowej, a nie na wolnej przestrzeni; należało również wyjaśnić kwestię, na którą powołuje się Sąd Wojewódzki, czy fakt, że tylko nieliczne odłamki betonu zostały odrzucone na odległość do 70 m, a niektóre z nich odrzucone do góry, wynikało z kontroli oskarżonych nad przebiegiem wybuchu, czy też było to od ich woli niezależne.

Wyjaśnienie tych okoliczności pozwoliłoby na prawidłową ocenę działania oskarżonych, a w szczególności tego, czy spowodowana przez nich eksplozja sprowadzała powszechne niebezpieczeństwo w rozumieniu art. 136 § 1 k.k. Oceniając w tym aspekcie działanie oskarżonych, Sąd Wojewódzki zasięg tego niebezpieczeństwa ograniczył tylko do miejsca nastąpienia eksplozji, tj. do pl. Wolności, na którym w tym czasie nie przebywały żadne osoby.

Natomiast w rozważaniach tych pominął fakt, że odłamki betonu powybijały szyby w budynkach położonych w sąsiedztwie tego placu. Zaznaczyć należy, że w części parterowej tych budynków znajdują się sklepy, a na wyższych kondygnacjach usytuowane są mieszkania.

A zatem ocena, czy eksplozja materiału wybuchowego stanowiła zdarzenie, które zagrażało życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach (art. 136 k.k.), powinna obejmować skutki dotyczące całego otoczenia, będące w zasięgu działania tej siły wybuchu, a nie tylko jednego miejsca, tj. miejsca wybuchu. Chodzi mianowicie o to, czy odłamki betonu, które powybijały szyby w mieszkaniach, zagrażały życiu lub zdrowiu ich mieszkańców, a ponadto czy eksplozja ta zagroziła mieniu w znacznych rozmiarach nie tylko w sensie wartościowym, ale i ilościowym.

OSNKW 1986 r., Nr 3-4, poz. 22