Wyrok z dnia 1987-01-20 sygn. Rw 949/86

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Wyrok z dnia 20 stycznia 1987 r.

Sygn. akt Rw 949/86

Działanie sprawcy, który w celu przywłaszczenia mienia, znajdującego się w zamkniętym pomieszczeniu, dokonuje włamania do tego pomieszczenia, a następnie wewnątrz tego pomieszczenia usuwa zamknięcia różnorodnych urządzeń (np. skrytki, szuflady, szafy), stanowi jeden czyn i jedno przestępstwo kradzieży z włamaniem.

Przewodniczący: sędzia płk J. Juszczak. Sędziowie: ppłk B. Szerszenowicz (sprawozdawca), ppłk J. Medyk.

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: płk T. Tomaszewski.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 1987 r. sprawy nieprawomocnie skazanych za przestępstwa określone w: 1) Wojciecha P. - art. 11 § 1 w zw. z art. 208 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, 40.000 zł grzywny, konfiskaty mienia w całości oraz podania wyroku do publicznej wiadomości, 2) Włodzimierza B. - art. 11 § 1 w zw. z art. 208 i w zw. z art. 60 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, 40.000 zł grzywny, konfiskaty mienia oraz podania wyroku do publicznej wiadomości, wobec którego orzeczono także nadzór ochronny na okres 3 lat, z powodu rewizji wniesionej przez prokuratora na niekorzyść obydwu oskarżonych od wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w N. z dnia 27 listopada 1986 r.

zaskarżony wyrok utrzymał w mocy (...).

Uzasadnienie

(...) Rewizję od tego wyroku wniósł na niekorzyść obydwu oskarżonych prokurator, który, zarzucając:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku, a polegający na nieprzyjęciu, że oskarżeni dopuścili się przestępstwa dokonanej kradzieży z włamaniem do baru "Leśniczanka", oraz nieuznaniu przez sąd popełnienia przez wymienionych przestępstwa usiłowania kradzieży z włamaniem pieniędzy z szafy pancernej znajdującej się w tym barze;

2) obrazę art. 208 k.k., a w konsekwencji przyjęcie w wyroku błędnego poglądu prawnego, że oskarżeni dopuścili się jedynie przestępstwa usiłowania kradzieży z włamaniem, zamiast przestępstwa określonego w art. 208 i 11 § 1 k.k. w zw. z art. 208 k.k.;

3) wymierzenie rażąco niewspółmiernie łagodnych kar pozbawienia wolności w stosunku do stopnia społecznego niebezpieczeństwa popełnionego przestępstwa -

wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyjęcie, że oskarżeni dopuścili się przestępstwa określonego w art. 208 i 11 § 1 k.k. w zw. z art. 208 k.k., przy czym oskarżony Włodzimierz B. popełnił to przestępstwo w warunkach powrotu do przestępstwa, określonego w art. 60 § 1 k.k., i wymierzenie Wojciechowi P. kary 3 lat pozbawienia wolności, a oskarżonemu Włodzimierzowi B. kary 4 lat pozbawienia wolności.

Po wysłuchaniu przedstawiciela Naczelnej Prokuratury Wojskowej, popierającego rewizję, oraz obrońców wnoszących o jej nieuwzględnienie,

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja nie jest zasadna.

Z koncepcji oskarżenia oraz motywów przedstawionych w uzasadnieniu rewizji wynika, że skarżący zajmuje stanowisko, iż w rozpatrywanej sprawie oskarżeni, w ramach jednego czynu, dokonali kradzieży z włamaniem - w następstwie pokonania przemocą zamkniętych drzwi baru i przystąpienia do pakowania do posiadanego nesesera paczek kawy i butelek z alkoholem - a ponadto usiłowali dokonać kradzieży z włamaniem, podejmując próbę otwarcia zamkniętej szafy pancernej w celu ewentualnego dokonania zaboru znajdującego się w niej mienia. Stanowisko takie nie jest trafne. W myśl bowiem przyjętych na gruncie polskiego prawa karnego reguł ustalenia zbiegu przepisów ustawy przyjmuje się, że zrealizowanie wyższej formy stadialnej konkretnego przestępstwa konsumuje odpowiedzialność za jego niższe stadia realizacji (lex consumens derogat legi consumptae); przykładowo - dokonanie przestępstwa konsumuje jego usiłowanie, a także karalne czynności przygotowawcze.

Gdyby więc przyjąć, że w rozpoznawanej sprawie zachodzi sytuacja, o jakiej mowa jest w rewizji, to sprawcy powinni ponieść odpowiedzialność karną jedynie za zrealizowanie kradzieży z włamaniem, czyli za zabór kawy i alkoholu.

Podkreślić należy również, że w okolicznościach, gdy sprawcy w następstwie bezprawnego sforsowania zabezpieczenia obiektu przedostają się do jego wnętrza i tam następnie dokonują kradzieży, to mimo iż w tym celu pokonują wewnątrz zamknięcia różnorodnych pomieszczeń, skrytek itp., działanie takie stanowi jeden czyn i jedno przestępstwo kradzieży z włamaniem. Dlatego też nie można zaakceptować postulatu skarżącego o wyodrębnienie w ramach kwalifikacji prawnej jednego czynu poszczególnych czynności wykonawczych.

OSNKW 1987 r., Nr 7-8, poz. 66