Postanowienie z dnia 1988-12-16 sygn. I KO 68/88

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I KO 68/88

Postanowienie z dnia 16 grudnia 1988 r.

Sąd wyższej instancji wydaje opinię w kwestii ułaskawienia wtedy, kiedy sprawę rozpoznawał (art. 497 § 2 k.p.k.).

Należy przez to rozumieć jej rozpoznanie w stosunku do oskarżonego, który ubiega się o ułaskawienie, a nie rozpoznanie sprawy w stosunku do innych oskarżonych, którzy odpowiadali w jednym postępowaniu przed sądem I instancji wraz z ubiegającym się o ułaskawienie.

Przewodniczący: sędzia L. Nowak.

Sędziowie: Z. Dominikowski, T. Rink.

Prokurator Prokuratury Generalnej: Z. Śliwiński.

Sąd Najwyższy w sprawie Elżbiety K. o wydanie opinii co do ułaskawienia w sprawie Sądu Wojewódzkiego w O. po wysłuchaniu wniosku prokuratora

postanowił odmówić wydania opinii co do ułaskawienia Elżbiety K.

Uzasadnienie  

Sprawa Elżbiety K. została rozpoznana wraz ze sprawą dwunastu innych oskarżonych przez Sąd Wojewódzki w O. Wyrokiem tego Sądu została skazana na łączną karę 6 lat pozbawienia wolności i 450.000 zł grzywny.

Oskarżona tego wyroku nie zaskarżyła, a zaskarżyli go inni oskarżeni w tej sprawie. Obecnie oskarżona ubiega się o darowanie jej w drodze łaski pozostałej jeszcze do odbycia kary pozbawienia wolności.

Sąd Wojewódzki w postanowieniu z dnia 30 września 1988 r., przychylając się do prośby oskarżonej o ułaskawienie jej, wydał pozytywną opinię, uzasadniając, że zachodzą podstawy do zastosowania aktu łaski, i akta sprawy wraz z opinią przesłał Prokuraturze Generalnej za pośrednictwem Sądu Najwyższego dla wydania własnej opinii w trybie art. 497 § 2 k.p.k.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Sąd wyższej instancji wydaje opinię w kwestii ułaskawienia wtedy, gdy rozpoznawał sprawę (art. 497 § 2 k.p.k.).

Należy przez to rozumieć jej rozpoznanie w stosunku do oskarżonego, który ubiega się o ułaskawienie, a nie rozpoznanie sprawy w stosunku do innych oskarżonych, którzy wraz z ubiegającym się o ułaskawienie odpowiadali w jednym postępowaniu przed sądem I instancji.

W związku z tym oraz wobec tego, że Sąd Najwyższy nie rozpoznawał sprawy Elżbiety K., należało postanowić jak na wstępie.

Dodać jednak należy, że Sąd Najwyższy mógłby być właściwy do wydania opinii w sprawie ułaskawienia Elżbiety K., jeśliby po rozpoznaniu rewizji wniesionych przez współoskarżonych, działając na podstawie art. 384 k.p.k., zmienił wyrok Sądu Wojewódzkiego również w stosunku do wymienionej oskarżonej. Taka sytuacja w tej sprawie jednak nie wydarzyła się.

OSNKW 1989 r., Nr 1, poz. 17