Wyrok z dnia 1990-04-24 sygn. WR 116/90

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt WR 116/90

Wyrok z dnia 24 kwietnia 1990 r.

Wniosek o ściganie sprawcy przestępstwa określonego w art. 212 § 1 k.k. może złożyć niezależnie od siebie nie tylko właściciel mienia, lecz także jego posiadacz lub użytkownik.

Przewodniczący: sędzia płk J. Juszczak. Sędziowie: ppłk E. Matwijów (sprawozdawca), ppłk A. Nowakowski (sędzia s. wojsk.-deleg.).

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: mjr F. Szymański.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 1990 r. sprawy Jarosława K. i Sławomira Ś., wobec których na podstawie art. 361 § 1 k.p.k. w zw. z art. 11 pkt 4 k.p.k. nieprawomocnie umorzono postępowanie karne o czyn określony w art. 212 § 1 k.k., z powodu rewizji, wniesionej przez prokuratora na niekorzyść oskarżonych od wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w K. z dnia 27 lutego 1990 r.,

zaskarżony wyrok uchylił i sprawę oskarżonych Jarosława K. i Sławomira Ś. przekazał Wojskowemu Sądowi Garnizonowemu w K. do ponownego rozpoznania.

Wyrok ten zaskarżony został na niekorzyść oskarżonych rewizja prokuratora, który podnosząc m.in. zarzut obrazy przepisu prawa materialnego - z powodu błędnego przyjęcia przez sąd I instancji, że posiadacz rzeczy w dobrej wierze nie jest osobą uprawnioną do złożenia wniosku o ściganie karne sprawców przestępstwa określonego w art. 212 § 1 k.k. (...) - na tej podstawie domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Po wysłuchaniu przedstawiciela Naczelnej Prokuratury Wojskowej, który popierał wniesiona rewizję,

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja prokuratora jest słuszna.

Już na wstępie stwierdzić należy, że decyzja sądu I instancji co do umorzenia postępowania karnego przeciwko oskarżonym Jarosławowi K. i Sławomirowi S. o przestępstwo określone w art. 212 § 1 k.k. wydana została z obrazą przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, która miała wpływ na jej treść, i w tej sytuacji nie może się ostać. Zawarty zatem w rewizji prokuratora wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania jest całkowicie zasadny.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, sąd I instancji stwierdziwszy, że oskarżonym Jarosławowi K. i Sławomirowi Ś. można przypisać jedynie umyślne uszkodzenie samochodu Fiat 126 p, stanowiącego własność Ewy W., uznał, że postępowanie o ten czyn należy umorzyć, gdyż przestępstwo to określone w art. 212 § 1 k.k. - zgodnie z § 3 tego przepisu - ścigane jest na wniosek pokrzywdzonego, a w sprawie niniejszej brak wniosku o ściganie, pochodzącego od osoby uprawnionej (art. 11 pkt 4 k.p.k.).

Zdaniem sądu I instancji do złożenia wniosku o ściganie sprawców uszkodzonego samochodu nie jest uprawniony aktualny posiadacz i użytkownik pojazdu - Andrzej A. Skoro w chwili popełnienia przestępstwa właścicielem pojazdu była Ewa W., to tylko ona jest osobą pokrzywdzoną w sprawie, a tym samym uprawniona do wyrażenia woli co do ścigania sprawców tego przestępstwa. Ponieważ Ewa W. nie domagała się ścigania sprawców, brak takiego wniosku - jako ujemna przesłanka procesowa - czyni niedopuszczalnym postępowanie w niniejszej sprawie, wobec czego należało je umorzyć.

Z przedstawionym poglądem sądu I instancji i powołaną na jego poparcie argumentacją nie można się zgodzić, gdyż w świetle obowiązujących przepisów prawa materialnego i procesowego pogląd ten jest nieprzekonujący.

Zgodnie z art. 40 § 1 k.p.k. - za pokrzywdzonego uważa się osobę, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo. Przedmiotem ochrony może być nie tylko prawo własności, ale również prawo do posiadania czy też użytkowania rzeczy.

Oskarżeni Sławomir S. i Jarosław K., uszkadzając umyślnie samochód Fiat 126 p w tym czasie, gdy był on w użytkowaniu Andrzeja A., naruszyli bezpośrednio nie tylko dobro prawne właściciela tego pojazdu - Ewy W., ale również naruszyli prawa użytkownika tego pojazdu.

Wniosek o ściganie sprawcy przestępstwa określonego w art. 212 § 1 k.k. może - w myśl art. 212 § 3 k.k. - złożyć niezależnie od siebie nie tylko właściciel mienia, lecz również jego posiadacz lub użytkownik.

Przenosząc takie zapatrywania na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że do złożenia wniosku o pociągnięcie do odpowiedzialności karnej oskarżonych Jarosława K. i Sławomira S. za uszkodzenie samochodu Fiat 126 p uprawniona była nie tylko jego właścicielka Ewa W., ale również Andrzej A., który w tym czasie był jego użytkownikiem.

Oczywiste jest więc, że umorzenie postępowania karnego w tej sprawie na podstawie art. 11 pkt 4 k.p.k. nastąpiło zupełnie bezpodstawnie.

Stwierdzenie to skutkuje konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania - zgodnie z żądaniem skarżącego.

OSNKW 1991 r., Nr 1-3, poz. 6