Wyrok z dnia 2010-10-21 sygn. V KK 279/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V KK 279/10

Wyrokz dnia 21 października 2010 r.

Przewodniczący: Sędzia SN Tomasz Grzegorczyk.

Sędziowie SN: Jacek Sobczak (sprawozdawca), Dorota Rysińska.

Sąd Najwyższy w sprawie Andrzeja D. skazanego z art. 178a § 1 k.k. i z art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 21 października 2010 r. kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego od wyroku Sądu Rejonowego w W. z dnia 9 lutego 2008 r.

1. uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w W. do ponownego rozpoznania,

Uzasadnienie

Prokurator Rejonowy w W. skierował do Sądu Rejonowego w W. wniosek o rozpoznanie, w postępowaniu przyspieszonym, sprawy przeciwko Andrzejowi D., oskarżonemu o to, że w dniu 8 lutego 2008 r., w W., będąc w stanie nietrzeźwości, mając nie mniej niż 3,22 ‰ alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził samochód marki Volkswagen Golf, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w W. na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 12 kwietnia 2007 r. do 12 października 2007 r., to jest został on oskarżony o przestępstwo określone w art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Ponadto, tym samym aktem oskarżenia, Andrzej D. został oskarżony o to, że w dniu 8 lutego 2008 r., w W., nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w W. zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, kierując samochodem marki Volkswagen Golf, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w W., na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 12 kwietnia 2007 r. do 12 października 2007 r., to jest został on oskarżony o przestępstwo określone w art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 9 lutego 2008 r., Sąd Rejonowy w W. uznał oskarżonego Andrzeja D. za winnego tego, że w dniu 8 lutego 2008 r. w W., będąc w stanie nietrzeźwości (z zawartością alkoholu w wydychanym powietrzu odpowiadającą 3,22 ‰ alkoholu we krwi), prowadził samochód marki Volkswagen Golf, nie stosując się przy tym do orzeczonego wobec niego, wyrokiem z dnia 27 czerwca 2006 r., przez Sąd Rejonowy w W., zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wymienionym wyrokiem za czyn z art. 178a § 1 k.k. i z art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał od dnia 12 kwietnia 2007 r. do dnia 12 października 2007 r., tj. został on uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. i z art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., i za to, na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz, na podstawie przepisu art. 62 k.k., orzekł terapeutyczny system wykonywania kary pozbawienia wolności, jak również, na podstawie art. 63 § 1 k.k., na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres jego zatrzymania w sprawie od dnia 8 lutego 2008 r. do dnia 9 lutego 2008 r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności. Dodatkowo Sąd, na podstawie przepisu art. 42 § 2 k.k., orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 8 (ośmiu) lat oraz, na podstawie przepisu art. 49 § 2 k.k., orzekł od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 500 zł (pięćset złotych) na rzecz Szpitala Specjalistycznego w W., jak również, na podstawie art. 50 k.k., orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości, poprzez wywieszenie go na tablicy ogłoszeń tamtejszego Sądu przez okres 2 (dwóch) miesięcy od daty jego uprawomocnienia się.

Wobec braku apelacji stron wyrok ten uprawomocnił się w dniu 13 lutego 2008 r.

Od przedmiotowego wyroku kasację wniósł Prokurator Generalny zarzucając wymienionemu orzeczeniu "rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 64 § 1 k.k., polegające na bezpodstawnym przyjęciu, iż Andrzej D. popełnił przypisany mu występek z art. 178a § 1 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. podczas, gdy orzeczonej prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo podobne kary 6 miesięcy pozbawienia wolności nie odbył on w całości". W związku z powyższym zarzutem Prokurator Generalny wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w W. do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego Andrzeja D. jest oczywiście zasadna w rozumieniu art. 535 § 5 k.p.k. i podlega uwzględnieniu.

Rzeczywiście, w sprawie miało miejsce wadliwe zastosowanie przepisu art. 64 § 1 k.k. W szczególności, w świetle okoliczności sprawy, uznać należy, iż przejawiło się ono w błędnym przypisaniu oskarżonemu Andrzejowi D. działania w sytuacji po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności podczas kiedy faktycznie, nie ukończył on odbywania kary orzeczonej wobec niego wcześniejszym wyrokiem - wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 27 czerwca 2006 r. Nie zachodziła zatem wobec oskarżonego sytuacja działania w ramach recydywy szczególnej podstawowej, którą to sytuację błędnie uwzględniono w przedmiotowym wyroku.

Recydywa szczególna podstawowa to jedna z cięższych postaci recydywy. W jej ramach mieszczą się recydywiści zdemoralizowani, uporczywi lub nieprzystosowani społecznie, a także przestępcy zawodowi, którzy z popełniania przestępstw uczynili sobie stałe źródło dochodu. Jako taka, recydywa szczególna podstawowa pociąga za sobą istotne skutki prawnokarne o charakterze obciążającym dla oskarżonego. Stąd też błędne jej przypisanie oskarżonemu powinno być skorygowane.

Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy uchylił zapadłe względem oskarżonego orzeczenie i zdecydował się przekazać sprawę oskarżonego Andrzeja D. Sądowi Rejonowemu w W. do ponownego rozpoznania.