Postanowienie z dnia 2009-01-13 sygn. V KK 366/08

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V KK 366/08

Postanowienie z dnia 13 stycznia 2009 r.

Przewodniczący: Sędzia J. Grubba.

Sąd Najwyższy na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k. po rozpoznaniu 13 stycznia 2009 r. sprawy M. P., skazanego z art. 197 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., z powodu kasacji,wniesionej obrońcę skazanego od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 18 czerwca 2008 r., sygn. akt II AKa 133/08, zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w W. z dnia 25 lutego 2008 r., sygn. akt III K 384/07, postanowił:

1. oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata K. G. w W. kwotę 439,20 zł (czterysta trzydzieści dziewięć złotych dwadzieścia groszy) w tym 22% VAT tytułem obrony świadczonej z urzędu w postępowaniu kasacyjnym,
3. zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna w stopniu oczywistym.

Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzuty związane z naruszeniem prawa procesowego i materialnego, gdy w istocie skierowana jest ona przeciwko poczynionym w sprawie, i to przez Sąd pierwszej instancji, ustaleniom faktycznym oraz wymiarowi kary. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści art. 519 k.p.k., który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia jedynie od wyroków Sądów odwoławczych, jak i art. 523 § 1 k.p.k., który nie zezwala na podnoszenie w kasacji zarzutów błędnych ustaleń faktycznych i niewspółmierności wymierzonej kary.

Zauważyć należy również, iż zarzuty podniesione w kasacji stanowią w istotnej części powtórzenie zarzutów zawartych w apelacji, która była przedmiotem obszernych rozważań Sądu odwoławczego (pkt 1-8 k. 6-12 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego). Brak zaś zarzutów wskazujących w tym zakresie na to, by któryś z podnoszonych przez obronę zarzutów nie został rozpoznany, lub że nie podano czym kierował się Sąd Okręgowy wydając zaskarżony wyrok - art. 433 § 2 k.p.k. lub 457 § 3 k.p.k.

Przypomnieć należy też, że co do zasady zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. podnoszony może być w postępowaniu kasacyjnym tylko wówczas, gdy Sąd odwoławczy poczynił samodzielne ustalenia faktyczne. Tego zaś Sąd ten w niniejszej sprawie nie czynił.

Dodatkowo zauważyć należy, że naruszenie art. 4 k.p.k. nie może stanowić samodzielnej podstawy kasacyjnej, gdyż w tym przepisie sformułowano jedynie jedną z zasad generalnych rządzących procesem karnym, która to zasada znajduje następnie konkretyzację w części szczegółowej kodeksu.

Zarzut naruszenia art. 53 k.k. jest natomiast skierowany wyłącznie przeciwko wymiarowi kary, a w szczególności jej podwyższeniu przez Sąd odwoławczy. Skarżący wskazuje, że podwyższona przez Sąd Okręgowy kara pozbawienia wolności jest nieadekwatna do stopnia winy skazanego i społecznej szkodliwości czynu. Formułując taki zarzut obrona nie dostrzega jednak tego, że kwestie te są przedmiotem niezawisłej oceny Sądu odwoławczego, a postępując w ten sposób Sąd ten nie naruszył żadnych reguł procesowych. Nie można zatem mówić o rażącym naruszeniu prawa, tak jak wymaga tego dla skuteczności skargi kasacyjnej art. 523 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy na k. 14 uzasadnienia swego orzeczenia wskazał w sposób jednoznaczny, że zgadza się z oskarżycielem publicznym, iż Sąd pierwszej instancji nie wziął pod uwagę wszystkich okoliczności obciążających skazanego i że stopień winy oraz społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu jest wyższy niż ocenił to Sąd Rejonowy.

Zauważyć należy też, że każda kara wymierzona przez sąd w następstwie procesu karnego zawiera element odwetu Państwa na sprawcy naruszenia reguł rządzących funkcjonowaniem danego społeczeństwa. Zaistnienie przestępstwa pociąga więc za sobą konieczność wymierzenia kary, która jest odpowiedzią (odwetem) na czyn sprawcy (tak zagadnienie to postrzegają autorzy absolutnych teorii kary nazywanych również teoriami odwetowymi kary lub sprawiedliwościowymi).

W tej sytuacji żaden z podniesionych zarzutów nie może być uznany za zasadny choćby w najmniejszym stopniu.

Powyższe powody skutkowały uznaniem skargi kasacyjnej za bezzasadną w stopniu oczywistym.

Uwzględniając sytuację materialną skazanego, Sąd Najwyższy zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.