Wyrok z dnia 2006-02-09 sygn. III KK 326/05

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III KK 326/05

Wyrok z dnia 9 lutego 2006 r.

  Przewodniczący: Sędzia J. Skwierawski (spr.). 

  Sędziowie: M. Sokołowski, T. Artymiuk (del.). 

  Sąd Najwyższy w sprawie Ł. P. oskarżonego z art. 284 § 1 k.k. po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 9 lutego 2006 r., kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść oskarżonego (PR–V–860–108/05) od wyroku Sądu Rejonowego w B. z dnia 14 listopada 2003 r., sygn. akt III K 987/03, uchyla zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego Ł. P. i w tym zakresie przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w B. 

  Uzasadnienie

  Sąd Rejonowy w B. wyrokiem z dnia 14 listopada 2003 r. (III K 987/03) uznał Ł. P. za winnego popełnienia przestępstwa określonego w art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł ponadto obowiązek solidarnego - ze współsprawcą skazanym tym samym wyrokiem - naprawienia szkody wyrządzonej przypisanym im przestępstwem. 

  Wyrok nie został zaskarżony przez żadną ze stron postępowania i uprawomocnił się w dniu 21 listopada 2003 r. 

  Kasację od tego wyroku wniósł na podstawie art. 521 k.p.k. Prokurator Generalny na korzyść oskarżonego Ł. P., zaskarżając wyrok w stosunku do tego oskarżonego w całości. W kasacji podniesiono zarzut rażącego naruszenia art. 366 § 1 k.p.k. i art. 167 k.p.k., polegającego "na zaniechaniu wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, dotyczących uprzedniej karalności Ł. P., w efekcie czego doszło do bezzasadnego przypisania temu oskarżonemu odpowiedzialności karnej w warunkach powrotu do przestępstwa, określonego w art. 64 § 1 k.k.". Prokurator Generalny wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku we wskazanej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w B. 

  Sąd Najwyższy zważył, co następuje. 

  W zawartym w akcie oskarżenia opisie czynu Ł. P., zakwalifikowanym jako przestępstwo określone w art. 284 § 1 k.k. nie zamieszczono elementu wskazującego na popełnienie tego czynu w warunkach powrotu do przestępstwa. Modyfikacji zarzutu, polegającej na uzupełnieniu kwalifikacji prawnej czynu o art. 64 § 1 k.k. dokonał prokurator na rozprawie, a treść zaskarżonego wyroku jest wynikiem zaakceptowania przez sąd wniosku prokuratora w tej kwestii. W protokole rozprawy nie odnotowano uzasadnienia stanowiska prokuratora; nieznane są również - wobec braku uzasadnienia wyroku - ustalenia faktyczne sądu w tym zakresie. Należy sądzić, że podstawą tych ustaleń były zaliczone przez sąd do materiału dowodowego dokumenty w postaci: informacji o odbyciu przez oskarżonego kary pozbawienia wolności z wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia 12 grudnia 2000 r. (III K 147/00) oraz odpisu tego wyroku (k. 67 i 68-70 akt niniejszej sprawy). 

  W kasacji wskazano jednak zasadnie, że informacje zawarte w tych dokumentach (dzień 18 lutego 2000 r. jako początek wskazanego tam okresu odbywania kary w konfrontacji ze znaną sądowi datą urodzenia oskarżonego 12 lipca 1983 r.) wzbudzić powinny istotne wątpliwości co do charakteru faktycznej izolacji, której okres został następnie zaliczony na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności. Zasadnie podniesiono zatem w kasacji zarzut naruszenia art. 167 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k., skoro zawarte w nich postanowienia zobowiązują sąd, a także przewodniczącego składu sądu do wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy i do inicjatywy dowodowej sądu w tym zakresie. W powstałej sytuacji należało przeprowadzić dowód z akt III K 147/00 Sądu Okręgowego w B. (II AKa 22/01 Sądu Apelacyjnego w B.), co pozwoliłoby sądowi na dokonanie ustaleń usuwających wątpliwości w zakresie rzeczywistego charakteru środka, który w tej sprawie - na podstawie art. 63 § 1 k.k. - zaliczony został oskarżonemu na poczet kary. Z akt tej sprawy (Sąd Najwyższy dowód ten ujawnił) wynika, że oskarżony w okresie zaliczonym na poczet kary przebywał w schronisku dla nieletnich, a pobyt w takim schronisku lub zakładzie poprawczym nie stanowi "odbycia kary pozbawienia wolności" w rozumieniu art. 64 § 1 k.k. (vide: J. Majewski w: Kodeks karny, część ogólna - Komentarz pod red. A. Zolla, Kraków 2004, t. I, s. 969 - wraz z przytoczoną tam uchwałą Sądu Najwyższego). 

  Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w B. uwzględni przedstawione wyżej uwagi, a "przeprowadzając postępowanie w zakresie dowodów, które nie miały wpływu na uchylenie wyroku, może poprzestać na ich ujawnieniu" (art. 442 § 2 k.p.k.). 

  Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji wyroku.