Wyrok z dnia 2016-11-10 sygn. C-452/16

—

w imieniu M. Poltoraka przez S. Westera, advocaat,

—

w imieniu rządu niderlandzkiego przez M. Bulterman, H. Stergiou oraz B. Koopman, działające w charakterze pełnomocników,

—

w imieniu rządu niemieckiego przez T. Henzego, M. Hellmanna, J. Möllera oraz R. Riegela, działających w charakterze pełnomocników,

—

w imieniu rządu greckiego przez E. Tsaousi, działającą w charakterze pełnomocnika,

—

w imieniu rządu fińskiego przez S. Hartikainena, działającego w charakterze pełnomocnika,

—

w imieniu rządu szwedzkiego przez A. Falk, C. Meyer-Seitz, U. Persson, N. Otte Widgren, H. Shev oraz M.F. Bergius, działające w charakterze pełnomocników,

—

w imieniu Komisji Europejskiej przez R. Troostersa oraz S. Grünheid, działających w charakterze pełnomocników,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 1 ust. 1 i art. 6 ust. 1 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (Dz.U. 2002, L 190, s. 1), zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r. (Dz.U. 2009, L 81, s. 24) (zwanej dalej „decyzją ramową”).

2

Wniosek ten został złożony w ramach postępowania w sprawie wykonania w Niderlandach europejskiego nakazu aresztowania wydanego przez Rikspolisstyrelsen (krajowy zarząd policji, Szwecja) (zwany dalej „zarządem policji szwedzkiej”) przeciwko Krzysztofowi Markowi Poltorakowi w celu wykonaniu w Szwecji kary pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku i trzech miesięcy.

3

Motywy 5–9 decyzji ramowej mają następujące brzmienie:

4

Artykuł 1 decyzji ramowej, zatytułowany „Definicja europejskiego nakazu aresztowania i zobowiązani[e] do jego wykonania”, stanowi:

„1.   Europejski nakaz aresztowania stanowi decyzję sądową wydaną [orzeczenie sądowe wydane] przez państwo członkowskie w celu aresztowania [zatrzymania] i przekazania przez inne państwo członkowskie osoby, której dotyczy wniosek, w celu przeprowadzenia postępowania karnego lub wykonania kary pozbawienia wolności bądź środka zabezpieczającego [polegającego na pozbawieniu wolności].

2.   Państwa członkowskie wykonują każdy europejski nakaz aresztowania w oparciu o zasadę wzajemnego uznawania i zgodnie z przepisami niniejszej decyzji ramowej.

[…]”.

5

W art. 3, 4 i 4a decyzji ramowej wymieniono podstawy obligatoryjnej i fakultatywnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania. Artykuł 5 decyzji ramowej przewiduje gwarancje ze strony wydającego nakaz państwa członkowskiego udzielane w szczególnych przypadkach.

6

Zgodnie z art. 6 decyzji ramowej, zatytułowanym „Właściwe organy sądowe [Określenie właściwych organów sądowych]”:

„1.   Wydającym nakaz organem sądowym jest organ sądowy wydającego nakaz państwa członkowskiego, właściw[y] dla wydania europejskiego nakazu aresztowania na mocy prawa obowiązującego w tym państwie.

2.   Wykonującym nakaz organem sądowym jest organ sądowy wykonującego nakaz państwa członkowskiego, właściw[y] dla wykonania europejskiego nakazu aresztowania na mocy prawa obowiązującego w tym państwie.

3.   Każde państwo członkowskie powiadamia Sekretariat Generalny Rady o właściwym w świetle jego prawa organie sądowym”.

7

Artykuł 7 decyzji ramowej, zatytułowany „Powołanie organu centralnego”, przewiduje:

„1.   Każde państwo członkowskie może wyznaczyć organ centralny lub, jeśli jego system prawny przewiduje taką możliwość, więcej niż jeden organ centralny wspomagający właściwe organy sądowe [w celu wsparcia właściwych organów sądowych].

2.   Państwo członkowskie może, jeśli [jest] to wskazane [konieczne] z uwagi na uwarunkowania organizacyjne [organizację] jego wewnętrznego systemu sądowego, nałożyć na organ lub organy centralne odpowiedzialność za [powierzyć organowi lub organom centralnym] urzędowe przekazywanie i odbiór europejskich nakazów aresztowania, jak również za wszelką inną odnośną korespondencję urzędową [wszelkiej innej odnośnej korespondencji urzędowej].

Państwo członkowskie pragnące wykorzystać możliwości wynikające z niniejszego artykułu powiadamia Sekretariat Generalny Rady odnośnie do [przekazuje Sekretariatowi Generalnemu informacje dotyczące] wyznaczonego organu lub organów centralnych. Powiadomienia te wiążą wszystkie organy wydającego nakaz państwa członkowskiego”.

8

Decyzję ramową transponuje do prawa niderlandzkiego Overleveringswet (ustawa o przekazywaniu osób). Artykuł 1 tej ustawy brzmi, jak następuje:

„Dla celów niniejszej ustawy poniższe pojęcia oznaczają:

[…]

[…]

[…]”.

9

Artykuł 5 ustawy o przekazywaniu osób stanowi:

„Przekazanie odbywa się wyłącznie wydającym nakaz organom sądowym innych państw członkowskich Unii Europejskiej z poszanowaniem przepisów niniejszej ustawy lub wydanych na jej podstawie”.

10

W dniu 21 grudnia 2012 r. Göteborgs Tingsrätt (sąd pierwszej instancji w Göteborgu, Szwecja) skazał M. Poltoraka, obywatela polskiego, na karę pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku i trzech miesięcy za czyny zakwalifikowane jako spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. W dniu 30 czerwca 2014 r. zarząd policji szwedzkiej wydał europejski nakaz aresztowania przeciwko M. Poltorakowi do celów wykonania tej kary w Szwecji.

11

W tej sprawie zwrócono się do rechtbank Amsterdam (sądu w Amsterdamie, Niderlandy) jako organu sądowego wykonującego rzeczony europejski nakazu aresztowania z wnioskiem o zatrzymanie i przekazanie M. Poltoraka władzom szwedzkim.

12

W następstwie żądania udzielenia informacji skierowanego do organów szwedzkich na temat organu wydającego ów europejski nakaz aresztowania wspomniany sąd uzyskał między innymi informacje o strukturze, niezależności, sposobie funkcjonowania i kompetencjach tego organu, jak również o procedurze i kryteriach, na podstawie których organ ten decyduje o wydaniu europejskich nakazów aresztowania w celu wykonania kary pozbawienia wolności lub środka zabezpieczającego polegającego na pozbawieniu wolności.

13

Mając na uwadze te informacje, jak również informacje zawarte w raporcie oceniającym Rady z dnia 21 października 2008 r. na temat krajowych praktyk dotyczących europejskiego nakazu aresztowania [raport oceniający dotyczący czwartej rundy wzajemnych ocen, „Praktyczne stosowanie europejskiego nakazu aresztowania oraz właściwych procedur wydawania osób między państwami członkowskimi”: raport na temat Szwecji (9927/1/08 REV 2)], sąd odsyłający żywi wątpliwości co do tego, czy europejski nakaz aresztowania wydany przez służbę policji, taką jak zarząd policji szwedzkiej, powinien zostać uznany za wydany przez „organ sądowy” w rozumieniu art. 6 ust. 1 decyzji ramowej, a zatem czy ten europejski nakaz aresztowania jest „orzeczeniem sądowym” w rozumieniu art. 1 ust. 1 decyzji ramowej.

14

W tym kontekście sąd odsyłający zastanawia się, czy pojęcia „orzeczenia sądowego” i „organu sądowego” w rozumieniu decyzji ramowej należy interpretować jako autonomiczne pojęcia prawa Unii, czy też państwa członkowskie posiadają swobodę w określaniu ich znaczenia i zakresu.

15

Przy założeniu, że pojęcia te są uznawane za autonomiczne pojęcia prawa Unii, sąd odsyłający twierdzi, iż oznacza to, że europejski nakaz aresztowania powinien zostać wydany przez organ mający status i kompetencje pozwalające mu na zapewnienie wystarczającej ochrony sądowej na etapie wydawania europejskiego nakazu aresztowania. W świetle zasady wzajemnego uznawania, na której opiera się decyzja ramowa, sąd ów uważa, że takim organem powinien być sąd lub prokurator, wykluczając w ten sposób możliwość wydania europejskiego nakazu aresztowania przez służby policji.

16

Natomiast jeśli założyć, że pojęcia te objęte są zakresem prawa krajowego państw członkowskich, to według sądu odsyłającego państwa te w ramach wykonywania swoich uprawnień dyskrecjonalnych będą zobowiązane do poszanowania prawa Unii. Sąd ten odwołuje się również do zasad wypracowanych przez Trybunał w odniesieniu do prawa do skutecznego środka prawnego w ramach procedury przekazania w wyroku z dnia 30 maja 2013 r., F. (C‑168/13 PPU, EU:C:2013:358, pkt 46, 47) i w odniesieniu do ochrony sądowej, jaka powinna być zapewniona na etapie wydawania europejskiego nakazu aresztowania – w wyroku z dnia 1 czerwca 2016 r., Bob-Dogi (C‑241/15, EU:C:2016:385, pkt 56).

17

W tych okolicznościach rechtbank Amsterdam (sąd w Amsterdamie) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

18

Sąd odsyłający wniósł o zastosowanie do niniejszego odesłania pilnego trybu prejudycjalnego przewidzianego w art. 107 regulaminu postępowania przed Trybunałem.

19

W uzasadnieniu tego wniosku powołał się między innymi na fakt, że M. Poltorak jest obecnie pozbawiony wolności w oczekiwaniu na jego skuteczne przekazanie organom szwedzkim.

20

Należy wskazać w pierwszej kolejności, że odesłanie prejudycjalne będące przedmiotem niniejszej sprawy dotyczy wykładni decyzji ramowej, która wchodzi w zakres dziedzin objętych częścią trzecią traktatu FUE, jej tytułem V, dotyczącym przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Może ono zatem podlegać rozpoznaniu w pilnym trybie prejudycjalnym.

21

W drugiej kolejności zgodnie z orzecznictwem Trybunału należy uwzględnić okoliczność, że osoba, której dotyczy postępowanie główne, jest obecnie pozbawiona wolności, a jej pozostanie w areszcie zależy od rozstrzygnięcia sporu w postępowaniu głównym (wyrok z dnia 16 lipca 2015 r., Lanigan, C‑237/15 PPU, EU:C:2015:474, pkt 24). Zastosowane wobec M. Poltoraka zatrzymanie zostało zarządzone, zgodnie z wyjaśnieniami przedstawionymi przez sąd odsyłający, w ramach wykonania wydanego przeciwko niemu europejskiego nakazu aresztowania.

22

W tych okolicznościach na wniosek sędziego sprawozdawcy i po wysłuchaniu rzecznika generalnego czwarta izba Trybunału postanowiła w dniu 31 sierpnia 2016 r. uwzględnić wniosek sądu odsyłającego o rozpoznanie odesłania prejudycjalnego w trybie pilnym.

23

Poprzez pytania od pierwszego do trzeciego, które należy zbadać łącznie, sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy pojęcie „organu sądowego”, o którym mowa w art. 6 ust. 1 decyzji ramowej, jest autonomicznym pojęciem prawa Unii oraz czy art. 6 ust. 1 należy interpretować w ten sposób, że służba policji, taka jak w postępowaniu przed sądem odsyłającym, mieści się w zakresie pojęcia „wydającego nakaz organu sądowego” w rozumieniu art. 6 ust. 1 decyzji, a tym samym europejski nakaz aresztowania wydany przez ten organ w celu wykonania wyroku orzekającego karę pozbawienia wolności może zostać uznany za „orzeczenie sądowe” w rozumieniu art. 1 ust. 1 decyzji ramowej.

24

Tytułem wstępu należy przypomnieć, że celem decyzji ramowej – jak wynika w szczególności z jej art. 1 ust. 1 i 2 oraz z motywów 5 i 7 – jest zastąpienie wielostronnego systemu ekstradycji opartego na Europejskiej konwencji o ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 r. systemem przekazywania między organami sądowymi osób skazanych bądź podejrzanych w celu wykonania wyroku lub przeprowadzenia postępowania karnego, przy czym ten drugi system jest oparty na zasadzie wzajemnego uznawania (wyrok z dnia 5 kwietnia 2016 r., Aranyosi i Căldăraru, C‑404/15 i C‑659/15 PPU, EU:C:2016:198, pkt 75 i przytoczone tam orzecznictwo).

25

Decyzja ramowa służy zatem, dzięki wprowadzeniu nowego, prostszego i wydajniejszego systemu przekazywania osób skazanych lub podejrzanych o naruszenie przepisów ustawy karnej, ułatwieniu i przyspieszeniu współpracy sądowej, przyczyniając się w ten sposób do realizacji wyznaczonego Unii celu, jakim jest ustanowienie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w oparciu o wysoki stopień zaufania, jakie powinno istnieć między państwami członkowskimi (wyrok z dnia 5 kwietnia 2016 r., Aranyosi i Căldăraru, C‑404/15 i C‑659/15 PPU, EU:C:2016:198, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo).

26

Zarówno zasada wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi, jak i zasada wzajemnego uznawania mają w prawie Unii fundamentalne znaczenie, gdyż umożliwiają utworzenie i utrzymywanie przestrzeni bez granic wewnętrznych. Dokładniej zasada wzajemnego zaufania wymaga w szczególności w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, by każde z tych państw uznawało – z zastrzeżeniem wyjątkowych okoliczności – iż wszystkie inne państwa członkowskie przestrzegają prawa Unii, a zwłaszcza praw podstawowych uznanych w tym prawie (wyrok z dnia 5 kwietnia 2016 r., Aranyosi i Căldăraru, C‑404/15 i C‑659/15 PPU, EU:C:2016:198, pkt 78 i przytoczone tam orzecznictwo).

27

Zasada wzajemnego uznawania, która stanowi kamień węgielny współpracy sądowej, implikuje zgodnie z art. 1 ust. 2 decyzji ramowej, że państwa członkowskie są co do zasady zobowiązane do uwzględnienia europejskiego nakazu aresztowania. Wykonujący nakaz organ sądowy może bowiem odmówić wykonania takiego nakazu wyłącznie w enumeratywnie wyliczonych wypadkach obligatoryjnej odmowy wykonania przewidzianych w art. 3 decyzji ramowej lub fakultatywnej odmowy wykonania przewidzianych w art. 4 i 4a decyzji ramowej. Poza tym wykonanie europejskiego nakazu aresztowania można uzależnić wyłącznie od jednego z warunków wyczerpująco określonych w art. 5 decyzji ramowej (wyrok z dnia 5 kwietnia 2016 r., Aranyosi i Căldăraru, C‑404/15 i C‑659/15 PPU, EU:C:2016:198, pkt 79, 80 i przytoczone tam orzecznictwo).

28

Jednakże wyłącznie europejskie nakazy aresztowania w rozumieniu art. 1 ust. 1 decyzji ramowej powinny być wykonywane zgodnie z przepisami rzeczonej decyzji. Jak wynika z art. 1 ust. 1 decyzji ramowej, europejski nakaz aresztowania jest „orzeczeniem sądowym”, co wymaga, by został on wydany przez „organ sądowy” w rozumieniu art. 6 ust. 1 tej decyzji.

29

Zgodnie z tym ostatnim przepisem wydającym nakaz organem sądowym jest organ sądowy wydającego nakaz państwa członkowskiego, właściwy dla wydania europejskiego nakazu aresztowania na mocy prawa obowiązującego w tym państwie.

30

O ile zgodnie z zasadą autonomii proceduralnej państw członkowskich art. 6 ust. 1 decyzji ramowej odsyła do prawa tych państw, o tyle należy zauważyć, że odesłanie to ogranicza się do wyznaczenia organu sądowego właściwego do wydania europejskiego nakazu aresztowania. W związku z tym nie dotyczy ono definicji pojęcia „organu sądowego” jako takiego.

31

W tych okolicznościach znaczenie i zakres pojęcia „organu sądowego” w rozumieniu art. 6 ust. 1 decyzji ramowej nie mogą zostać pozostawione ocenie każdego z państw członkowskich (zob. analogicznie wyroki: z dnia 17 lipca 2008 r., Kozłowski, C‑66/08, EU:C:2008:437, pkt 43; z dnia 16 listopada 2010 r., Mantello, C‑261/09, EU:C:2010:683, pkt 38).

32

Z powyższego wynika, że pojęcie „organu sądowego”, o którym mowa w art. 6 ust. 1 decyzji ramowej, wymaga autonomicznej i jednolitej w całej Unii wykładni, która zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału powinna być dokonana z uwzględnieniem jednocześnie brzmienia tego przepisu, kontekstu, w który się on wpisuje, i celu zamierzonego przez decyzję ramową (zob. analogicznie wyrok z dnia 28 lipca 2016 r., JZ, C‑294/16 PPU, EU:C:2016:610, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo).

33

Tak więc jeśli chodzi o brzmienie art. 6 ust. 1 decyzji ramowej, należy zauważyć, że termin „organ sądowy”, o którym mowa w tym przepisie, nie oznacza wyłącznie sędziów lub sądów państwa członkowskiego, ale może obejmować, w szerszym sensie, organy uczestniczące w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości w ramach danego porządku prawnego.

34

Należy jednak stwierdzić, że pojęcie „organu sądowego”, o którym mowa w tym przepisie, nie może być interpretowane w ten sposób, by pozwolić na objęcie jego zakresem również służb policji państwa członkowskiego.

35

W pierwszej kolejności – w powszechnym rozumieniu określenie „sądowe” nie obejmuje służb policji. Pojęcie to odnosi się bowiem do władzy sądowej, którą, jak podniósł rzecznik generalny w pkt 39 opinii, należy odróżnić, zgodnie z zasadą podziału władz charakteryzującą funkcjonowanie państwa prawa, od władzy wykonawczej. I tak za organy sądowe tradycyjnie uznawane są organy uczestniczące w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości, w odróżnieniu, w szczególności, od organów administracyjnych lub służb policji, które należą do władzy wykonawczej.

36

W drugiej kolejności – taką wykładnię art. 6 ust. 1 decyzji ramowej potwierdza kontekst, w który ten przepis się wpisuje.

37

Po pierwsze, współpracę sądową w sprawach karnych, taką jaka była przewidziana w art. 31 UE, należy odróżnić od współpracy policyjnej, takiej jaka była przewidziana w art. 30 UE.

38

Po drugie, pojęcie „organu sądowego” należy w kontekście decyzji ramowej rozumieć w ten sposób, że obejmuje ono organy działające w ramach wymiaru sprawiedliwości państw członkowskich w sprawach karnych, z wyłączeniem służb policji.

39

W tym względzie Trybunał orzekł już, że cała procedura przekazywania osób uregulowana w decyzji ramowej jest zgodnie z tym aktem przeprowadzana pod kontrolą sądową, a zatem orzeczenia dotyczące europejskiego nakazu aresztowania będą korzystać z wszelkich gwarancji typowych dla tego rodzaju orzeczeń (zob. podobnie wyrok z dnia 30 maja 2013 r., F., C‑168/13 PPU, EU:C:2013:358, pkt 39, 46).

40

W szczególności, jak wynika z motywu 8 decyzji ramowej, decyzje w sprawie wykonywania europejskiego nakazu aresztowania należy poddawać należytym kontrolom, co oznacza, że organ sądowy państwa członkowskiego, na terytorium którego osoba, której wniosek dotyczy, została aresztowana, zobowiązany jest do podjęcia decyzji w sprawie przekazania tej osoby. Zresztą art. 6 decyzji ramowej przewiduje, że organ sądowy powinien podjąć nie tylko tę decyzję, ale także decyzję dotyczącą wydania takiego nakazu. Udział organu sądowego jest wymagany także na innych etapach postępowania w sprawie przekazania osoby, takich jak wysłuchanie osoby poszukiwanej, orzeczenie o jej pozostawieniu w areszcie lub czasowym przeniesieniu (zob. podobnie wyrok z dnia 30 maja 2013 r., F., C‑168/13 PPU, EU:C:2013:358, pkt 45).

41

W tym kontekście art. 7 decyzji ramowej pozwala państwom członkowskim, z zastrzeżeniem spełnienia warunków przewidzianych w tym przepisie i jeżeli okaże się to konieczne z uwagi na organizację ich systemu sądowego, na skorzystanie z pomocy organu niesądowego, a mianowicie organu centralnego, w zakresie przesyłania i przyjmowania europejskich nakazów aresztowania.

42

Jednakże o ile centralne służby policji państwa członkowskiego mogą wchodzić w zakres pojęcia „organu centralnego” w rozumieniu tego artykułu, o tyle z tego ostatniego przepisu, odczytywanego w świetle motywu 9 decyzji ramowej, wynika, że czynności takiego organu są ograniczone do pomocy praktycznej i administracyjnej właściwym organom sądowym. Zatem możliwość przewidziana w art. 7 decyzji ramowej nie może być rozumiana na tyle szeroko, aby pozwolić państwom członkowskim na zastąpienie w odniesieniu do decyzji o wydaniu europejskiego nakazu aresztowania właściwych organów sądowych przez organ centralny.

43

W trzeciej kolejności należy stwierdzić, że interpretowanie art. 6 ust. 1 decyzji ramowej w ten sposób, że przepis ten obejmuje również służby policji, byłoby sprzeczne z celami tej decyzji, przypomnianymi w pkt 24–27 niniejszego wyroku.

44

Zatem zasada wzajemnego uznawania ujęta w art. 1 ust. 2 decyzji ramowej, zgodnie z którą wykonujący nakaz organ sądowy jest zobowiązany do wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego przez wydający nakaz organ sądowy, opiera się na przesłance, zgodnie z którą wcześniej, przed wykonaniem europejskiego nakazu aresztowania, organ sądowy przeprowadził kontrolę sądową.

45

Tymczasem wydanie europejskiego nakazu aresztowania przez organ niesądowy, taki jak służby policji, nie daje wykonującemu organowi sądowemu pewności, że europejski nakaz aresztowania podlegał tego rodzaju kontroli sądowej, a zatem nie może wystarczyć do uzasadnienia wysokiego stopnia zaufania między państwami członkowskimi, o którym mowa w pkt 25 niniejszego wyroku, które stanowi fundament decyzji ramowej. W tym względzie nie ma znaczenia konkretny sposób organizacji służb policji w obrębie władzy wykonawczej ani stopień ich ewentualnej autonomii.

46

Wynika stąd, że pojęcie „organu sądowego” w rozumieniu art. 6 ust. 1 decyzji ramowej należy interpretować w ten sposób, że służby policji nie wchodzą w zakres tego pojęcia, przez co wydany przez nie europejski nakaz aresztowania nie może zostać uznany za „orzeczenie sądowe” w rozumieniu art. 1 ust. 1 decyzji ramowej.

47

Wykładni tej nie może podważyć fakt, że – jak wskazał rząd szwedzki w swoich uwagach przedstawionych Trybunałowi – służba policji będąca przedmiotem postępowania głównego jest właściwa wyłącznie w ograniczonym zakresie wykonania prawomocnego wyroku wydanego przez sąd w wyniku postępowania sądowego.

48

Jak wynika bowiem z informacji przedstawionych Trybunałowi przez rząd szwedzki, decyzja w sprawie wydania europejskiego nakazu aresztowania należy ostatecznie do służby policji, rozpatrywanej w postępowaniu głównym, a nie do organu sądowego.

49

Po pierwsze, owa służba policji wydaje europejski nakaz aresztowania nie na wniosek sądu, który wydał wyrok orzekający karę pozbawienia wolności, lecz na wniosek służb więziennych.

50

Po drugie, służbie policji rozpatrywanej w postępowaniu głównym przysługuje szeroki zakres uznania w odniesieniu do wydania europejskiego nakazu aresztowania, zważywszy, że jest jedyną służbą właściwą do sprawdzenia, czy warunki wydania tego nakazu takie jak te, które zostały przewidziane w decyzji ramowej, są spełnione oraz – po przeprowadzeniu oceny poszczególnych wchodzących w grę interesów, w tym interesu osoby, której dotyczy nakaz – czy wydanie wspomnianego nakazu jest proporcjonalne.

51

Tymczasem w świetle informacji przekazanych Trybunałowi przez rząd szwedzki tenże zakres uznania nie jest przedmiotem kontroli sądowej z urzędu.

52

Mając na względzie całość powyższych rozważań, należy odpowiedzieć na pytania od pierwszego do trzeciego, że pojęcie „organu sądowego”, o którym mowa w art. 6 ust. 1 decyzji ramowej, jest autonomicznym pojęciem prawa Unii i że art. 6 ust. 1 należy interpretować w ten sposób, że służba policji, taka jak zarząd policji szwedzkiej, nie jest objęta zakresem pojęcia „wydającego nakaz organu sądowego” w rozumieniu tego przepisu. Tym samym europejskiego nakazu aresztowania wydanego przez tę służbę w celu wykonania wyroku orzekającego karę pozbawienia wolności nie można uznać za „orzeczenie sądowe” w rozumieniu art. 1 ust. 1 decyzji ramowej.

53

Z uwagi na odpowiedź udzieloną na pytania od pierwszego do trzeciego nie ma potrzeby udzielania odpowiedzi na pytanie czwarte.

54

Podczas rozprawy rząd niderlandzki oraz Komisja Europejska złożyły do Trybunału wniosek o ograniczenie skutków niniejszego wyroku w czasie, na wypadek gdyby Trybunał uznał, że służba policji, taka jak zarząd policji szwedzkiej, nie jest objęta zakresem pojęcia „organu sądowego” w rozumieniu art. 6 ust. 1 decyzji ramowej. Podmioty te podnosiły zasadniczo potencjalne następstwa, jakie może mieć niniejszy wyrok dla spraw, w których europejski nakaz aresztowania został wydany przez organ, który nie jest „organem sądowym” w rozumieniu tego przepisu.

55

Należy w tym względzie przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wykładnia normy prawa Unii dokonana przez Trybunał w ramach wykonania kompetencji przyznanej mu w art. 267 TFUE wyjaśnia i precyzuje znaczenie oraz zakres tej normy, tak jak należy lub należało ją rozumieć i stosować od chwili jej wejścia w życie. Wynika z tego, że sądy mogą i powinny stosować zinterpretowaną w ten sposób normę również do stosunków prawnych powstałych przed wydaniem wyroku w sprawie wniosku o dokonanie wykładni, jeżeli poza tym spełnione są przesłanki wszczęcia przed właściwym sądem postępowania w sprawie związanej ze stosowaniem takiej normy (wyrok z dnia 17 września 2014 r., Liivimaa Lihaveis, C‑562/12, EU:C:2014:2229, pkt 80 i przytoczone tam orzecznictwo).

56

Zatem jedynie w wyjątkowych przypadkach Trybunał, stosując ogólną zasadę pewności prawa leżącą u podstaw unijnego porządku prawnego, może uznać, że należy ograniczyć ze skutkiem dla wszystkich zainteresowanych możliwość powoływania się na zinterpretowany przez niego przepis celem podważenia stosunków prawnych nawiązanych w dobrej wierze. Aby można było orzec tego rodzaju ograniczenie, winny zostać spełnione dwie istotne przesłanki, a mianowicie dobra wiara zainteresowanych i ryzyko poważnych komplikacji (wyroki: z dnia 27 lutego 2014 r., Transportes Jordi Besora, C‑82/12, EU:C:2014:108, pkt 41; a także z dnia 22 września 2016 r., Microsoft Mobile Sales International i in., C‑110/15, EU:C:2016:717, pkt 60).

57

W niniejszym przypadku, jak wynika w szczególności z raportu oceniającego z dnia 21 października 2008 r., o którym mowa w pkt 13 niniejszego wyroku, Rada w przeszłości krytykowała wydawanie europejskich nakazów aresztowania przez służbę policji będącą przedmiotem postępowania głównego jako niezgodne z wymogiem wyznaczenia „organu sądowego”. W tych okolicznościach nie można uznać, że Królestwo Szwecji było zachęcane do zachowania niezgodnego z prawem Unii ze względu na istnienie obiektywnej i istotnej niepewności co do znaczenia przepisów prawa Unii.

58

W tych okolicznościach należy stwierdzić, że nie ma podstaw do ograniczenia w czasie skutków niniejszego wyroku.

59

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed tym sądem; do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (czwarta izba) orzeka, co następuje:

Pojęcie „organu sądowego”, o którym mowa w art. 6 ust. 1 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., jest pojęciem autonomicznym prawa Unii i ów art. 6 ust. 1 należy interpretować w ten sposób, że służba policji, taka jak Rikspolisstyrelsen (krajowy zarząd policji, Szwecja), nie jest objęta zakresem pojęcia „wydającego nakaz organu sądowego” w rozumieniu tego przepisu. Tym samym europejskiego nakazu aresztowania wydanego przez tę służbę w celu wykonania wyroku orzekającego karę pozbawienia wolności nie można uznać za „orzeczenie sądowe” w rozumieniu art. 1 ust. 1 decyzji ramowej 2002/584, zmienionej decyzją ramową 2009/299.

Podpisy