Uchwała z dnia 1986-06-17 sygn. III CZP 24/86

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III CZP 24/86

Uchwała z dnia 17 czerwca 1986 r.

Przewodniczący: sędzia SN G. Bieniek. Sędziowie SN: B. Bladowski (sprawozdawca), Z. Świeboda.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Stanisława K. przeciwko Witoldowi C. o odszkodowanie po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Białymstoku, postanowieniem z dnia 26 marca 1986 r., do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

"Czy podlega opłacie sądowej wniesione przez stronę zażalenie od postanowienia orzekającego o przyznaniu biegłemu wynagrodzenia za sporządzoną opinię?"

podjął następującą uchwałę:

Zażalenie strony na postanowienie, którego przedmiotem jest wynagrodzenie biegłego, podlega opłacie sądowej.

Uzasadnienie

Przedstawione zagadnienie prawne, budzące poważne wątpliwości, powstało przy rozpoznaniu przez Sąd Wojewódzki zażalenia powoda na zarządzenie przewodniczącego w Sądzie Rejonowym, wzywające go do uiszczenia opłaty od wcześniej wniesionego zażalenia na postanowienie tego Sądu w przedmiocie przyznania biegłemu wynagrodzenia za wydanie opinii; skarżący bowiem w tym ostatnio wymienionym zażaleniu powołał się na przepis art. 23 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 24, poz. 110 ze zm.), powoływanej w sprawie jako u. o k.s.

Wychodząc z założenia - według treści przepisów art. 22 ust. 1 i art. 23 u. o k.s. oraz art. 394 § 1 pkt 9 k.p.c. - o konieczności odmiennego traktowania pojęć odnoszących się do określeń "wysokość wydatków" i "wynagrodzenie biegłego" oraz o odrębności uregulowania przez ustawodawcę zażalenia na zarządzenie przewodniczącego w sprawie wysokości wydatków i na postanowienie Sądu w przedmiocie wynagrodzenia biegłego, Sąd Wojewódzki wyraził trafny pogląd, że zażalenie na to ostatnio wymienione postanowienie podlega opłacie sądowej.

Przepis art. 22 ust. 1 u. o k.s. normuje zaskarżalność w drodze zarządzeń przewodniczącego m.in. w przedmiocie obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. W odniesieniu do wydatków zarządzenie przewodniczącego może obejmować wezwanie strony do złożenia zaliczki na pokrycie wydatków albo wezwanie strony, zobowiązanej do złożenia zaliczki, do zapłacenia kwoty wyłożonej tymczasowo przez Skarb Państwa na pokrycie wydatków (art. 41 ust. 2 i 4 u. o k.s.).

Zażalenie dotyczące wymienionych kwestii wolne jest od opłaty sądowej - na podstawie art. 23 u. o k.s. Ze względu na umiejscowienie (lokatę) tego przepisu - w ustawie o kosztach sądowych bezpośrednio po przepisie art. 22, jak również ze względu na wymienienie w jego hipotezie niektórych tylko spośród kwestii zawartych w hipotezie art. 22 ust. 1, przyjąć należy, iż odnosi się on do zażaleń na zarządzenia przewodniczącego dotyczące tych kwestii, a nie również do uregulowanego odrębnie w przepisie art. 394 § 1 pkt 9 k.p.c. zażalenia na postanowienie Sądu w przedmiocie wynagrodzenia biegłego. Natomiast kodeks postępowania cywilnego nie normuje zaskarżalności wymienionych zarządzeń przewodniczącego, aby nie dublować przepisów, których właściwe miejsce jest w ustawie o kosztach sądowych.

W tym stanie rzeczy i na podstawie art. 391 k.p.c. Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji uchwały.

OSNC 1987 r., Nr 5-6, poz. 75