Wyrok z dnia 1993-07-29 sygn. III ARN 38/93

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Tezy

1. Artykuł 48 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych /Dz.U. 1991 nr 18 poz. 80 ze zm./ nie ogranicza uprawnień decyzyjnych wojewody, będącego organem założycielskim w stosunku do przedsiębiorstw państwowych, do orzekania o nabyciu z mocy prawa lub przekazania mienia ogólnonarodowego /państwowego/ właściwym podmiotom.

2. Korzystanie z jezior podlegających przepisom prawa wodnego wykraczające poza zakres korzystania powszechnego lub zwykłego, w tym także tzw. gospodarcze korzystanie z tych jezior, nie należy do ustawowych zadań własnych gmin, a zatem jeziora te nie mogą być im przekazane na własność na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./.

Sentencja

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi Państwowego Gospodarstwa Rybackiego (...) na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej (...) w przedmiocie nabycia przez gminę i miasto (...) własności nieruchomości (...) na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 sierpnia 1992 r. I SA 9/92 i I SA 10/92

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje NSA w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

W roku 1990 i w pierwszej połowie roku 1991 Rady Gminy i Miasta M. oraz K. działając pod presją miejscowego społeczeństwa, a w szczególności tej jego części, która zrzeszona jest w działających na tym terenie kółkach wędkarskich, podjęły starania o przejęcie na własność komunalną sześciu jezior zarządzanych i wykorzystywanych gospodarczo przez przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą: Państwowe Gospodarstwo Rybackie O. Przedsiębiorstwo to powołane zostało zarządzeniem nr 286 Ministra Rolnictwa z dnia 31 grudnia 1976 r. m.in. dla prowadzenia na wodach śródlądowych hodowli i wielkotowarowej produkcji rybackiej. Zarządzenie to nie określało ani granic działalności gospodarczej przedsiębiorstwa, ani wszystkich jego składników majątkowych. Z innych dokumentów zawartych w aktach administracyjnych wynika natomiast, że wymienione przedsiębiorstwo rybackie korzystało z jezior na podstawie pozwolenia wodno prawnego wydanego przez Wojewodę w P. w dniu 28 lutego 1984 r. OS.4/21/12/84. W piśmie do Burmistrza Miasta i Gminy K. z dnia 12 października 1990 r. przedsiębiorstwo rybackie przyznało, że pozwolenie wodnoprawne przyznane zostało do końca roku 2000.

Ocena zgodności z prawem starań o przejęcie przez wymienione gminy jezior oraz sposobu dotychczasowego ich wykorzystania pod względem gospodarczym i ekologicznym jest między zainteresowanymi stronami sporna. Zawarte w aktach administracyjnych oświadczenie członków kół wędkarskich zarzucają przedsiębiorstwu nieprzestrzeganie ani wymiarów odławianych ryb, ani okresów ochronnych. Po podjęciu przez Radę Miejsko-Gminną w M. uchwały nr VII/35/90 z dnia 29 października 1990 r. w sprawie przejęcia na własność gminy sześciu jezior, w późniejszym piśmie do Wojewody w P. z dnia 30 stycznia 1991 r. Rada ta bezpośrednio ujawniła, że " (...)chcąc prowadzić działalność gospodarczą i wykonywać podstawowe obowiązki administracyjne szukamy źródeł (...), a jednym z takich źródeł są jeziora (...)". Do pisma załączone zostały plany gospodarcze wykorzystania jezior. Przedsiębiorstwo rybackie zaprzeczało zarzutom nieracjonalnego wykorzystywania jezior.

Wojewoda w P. decyzją z dnia 29 marca 1991 r. stwierdził nabycie przez Miasto i gminę K. nieruchomości wchodzącej w skład jednostki ewidencyjnej miasta K. i obejmującej m.in. obszar tzw. Jeziora Królewskiego, a następnie decyzjami z dnia 2 kwietnia 1991 r. - zawierającymi w zasadzie analogiczne uzasadnienie faktyczne i prawne - stwierdził nabycie przez Gminę i Miasto M. obszarów stanowiących jeziora: Lipińskie I i Lipińskie II, Margonińskie /działki nr 95 i 792/, Zbyszewskie, Żońskie, Próchnowskie. W uzasadnieniu decyzji dotyczących jezior przekazanych Gminie M. podniesiono m.in., że spis inwentaryzacyjny mienia ogólnonarodowego zawarty w kartach inwentaryzacyjnych był wyłożony do publicznego wglądu w siedzibie Zarządu Miasta i Gminy M. Osoby i jednostki gospodarcze działające na terenie gminy nie zgłosiły zastrzeżeń. Uzasadnienie prawne tych decyzji odwołuje się do treści art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ z tym uzupełnieniem, że komunalizacja zwiększa dostęp do jeziora, uporządkuje sprawę ochrony środowiska i zapewnia właściwy nadzór nad gospodarką rybacką. Uzasadnienie decyzji dot. Jeziora Królewskiego powołuje się dodatkowo na ocenę tzw. rabunkowej gospodarki rybackiej na tym jeziorze, wyrażoną w odrębnej uchwale Rady Miasta w Gminie K. i opinię Ministra Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych.

Od decyzji Wojewody w P. wniosło odwołanie do Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej Państwowe Gospodarstwo Rybackie O. Odwołanie, powołując się na okoliczność, że Wojewoda w P. jest - w stosunku do Państwowego Gospodarstwa Rybackiego O. - organem założycielskim, zarzucały, że decyzje wydane zostały z naruszeniem art. 48 ustawy z dnia 26 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych /t.j. Dz.U. 1991 nr 18 poz. 80/, który zakazuje organowi założycielskiemu pozbawiać przedsiębiorstwo państwowe składników wydzielonego mu lub nabytego przez nie mienia. Odwołanie - bez bliższego uzasadnienia - przyjmuje, że sporne jeziora stanowiły część mienia przydzielonego Państwowemu Gospodarstwu Rybackiemu w O.

Decyzjami z dnia 10 lipca 1991 r. KKU 332/91/JE Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa utrzymała zaskarżone decyzje Wojewody w P. w mocy. Przyjmując, że podstawą zaskarżonych decyzji było ustalenie, że nieruchomości stanowiły własność Skarbu Państwa, a ich przejęcie przez gminy jest związane z ich zadaniami, Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa nie dopatrzyła się naruszenia w tych decyzjach art. 48 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych, albowiem Wojewoda w P. wydając zaskarżoną decyzję nie działał jako organ założycielski, lecz jako organ administracji rządowej, nie tylko upoważniony ale nawet zobowiązany do wydania decyzji komunalizacyjnych. Przedsiębiorstwo w wyniku komunalizacji nie zostało pozbawione żadnego ze składników majątkowych, skoro komunalizacja oznacza przejście prawa własności, a własność ta przysługiwała wyłącznie Skarbowi Państwa.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Państwowe Gospodarstwo Rybackie, obok podnoszonego wcześniej zarzutu sprzeczności rozstrzygnięć administracyjnych z przepisami ustawy o przedsiębiorstwach, zarzucało dodatkowo, że błędna jest dualistyczna ocena położenia prawnego Wojewody w P. w procesie podejmowania decyzji komunalizacyjnych, gdyż wykładnia taka pozbawia wojewodę jakichkolwiek atrybutów organu założycielskiego, a ponadto że decyzje nie były uzasadnione treścią art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 31 poz. 191 ze zm./, i wreszcie, że zaskarżone decyzje nie uwzględniają wymogów art. 11 i art. 48 ust. 1 prawa wodnego - ustawa z dnia 24 października 1974 r. /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 12 sierpnia 1992 r. I SA 9/92 i I SA 10/92 skargę oddalił. Sąd ten skoncentrował swą uwagę na nowej okoliczności podniesionej przez strony już w postępowaniu sądowym, a dotyczącej interesu prawnego Państwowego Gospodarstwa Rybackiego w zaskarżeniu decyzji o komunalizacji. Uznając, że uprawnienie tego Przedsiębiorstwa do sprawowania zarządu spornymi jeziorami nie zostało ostatecznie wyjaśnione w postępowaniu administracyjnym, przyjmując jednak punkt widzenia Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej, że strona skarżąca miała status zarządcy, Naczelny Sąd Administracyjny podniósł, że stwierdzenie przez organy administracji nieodpłatnego nabycia przez gminy nieruchomości nie kwestionuje oraz nie ogranicza prawa zarządu lub użytkowania wieczystego. Na podstawie decyzji o komunalizacji zmienili się jedynie właściciele nieruchomości, co w niczym nie ograniczyło ani nie zmieniło praw skarżącego.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego zaskarżył rewizję nadzwyczajną Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego. Rewizja nadzwyczajna zarzuca zaskarżonemu wyrokowi rażące naruszenie przepisów - art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych w zw. z art. 6 i art. 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym w zw. z art. 6, art. 7 i art. 107 par. 3 Kpa, art. 47 ust. 1 i art. 48 ust. 1 prawa wodnego; art. 2 ust. 2 i art. 48 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych; art. 28 Kpa w zw. z art. 44[1] par. 1, art. 55[1] Kc w zw. z art. 46 ust. 2 ww. ustawy o przedsiębiorstwach państwowych; art. 207 par. 5 Kpa.

Podnosząc dodatkowo, że zaskarżony wyrok narusza także interes Rzeczypospolitej Polskiej i domagając się, by Sąd Najwyższy postanowieniem nakazał wpisanie ostrzeżeń o wniesieniu rewizji nadzwyczajnej do ksiąg wieczystych spornych nieruchomości prowadzonych przez Sąd Rejonowy w Chodzieży, rewizja nadzwyczajna domaga się uchylenia wyroku NSA i przekazania sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.

Z obszernego uzasadnienia rewizji nadzwyczajnej należy zwrócić uwagę na ten jego fragment, w którym podmiot składający tę rewizję zwraca uwagę, że z akt administracyjnych dotyczących komunalizacji Jeziora Królewskiego wynika, iż komunalizacja tego jeziora była spowodowana koniecznością zapewnienia właściwego nadzoru nad gospodarką rybacką na tym jeziorze oraz potrzebą zapewnienia Gminie K. właściwych warunków dla działalności należącego do tej gminy ośrodka sportu i wypoczynku położonego nad tym jeziorem.

W uzasadnieniach decyzji o komunalizacji sześciu jezior na terenie Miasta i Gminy M. generalnie odwołano się do art. 7 ww. ustawy o samorządzie terytorialnym. Takie uzasadnienia decyzji uznaniowych odwołujących się do art. 5 ust. 4 ustawy komunalizacyjnej nie odpowiadają wymaganiom stawianym dla uzasadnień decyzji administracyjnych określonych w art. 7 i art. 107 par. 3 Kpa.

Wnioski gminne i decyzje komunalizacyjne oparte na tym przepisie ustawy powinny bliżej wskazywać zadania własne gmin pozostające w związku z przedmiotem komunalizacji.

Z tego punktu widzenia - stwierdza uzasadnienie rewizji nadzwyczajnej trafne były zarzuty zawarte w skargach do NSA podnosząc, że gmina nie musi być właścicielem jezior, by jej mieszkańcy mogli korzystać z wypoczynku nad jeziorami z uwagi na treść art. 48 prawa wodnego, gwarantującą wszystkim obywatelom prawo do powszechnego korzystania z wód państwowych w zakresie rekreacji, turystyki i wypoczynku.

Chronić środowisko można nie tylko z pozycji właściciela dobra podlegającego ochronie. Gminy również jako osoby prawne mogą w różny sposób realizować swoje zadania w zakresie ochrony środowiska /art. 7 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o samorządzie terytorialnym/.

Oczywiste jest natomiast - podnosi rewizja nadzwyczajna - iż gminy jako właściciele jezior nie mogłyby samodzielnie prowadzić gospodarki rybackiej ze względu na ograniczenia wynikające z art. 9 ww. ustawy o samorządzie terytorialnym zwłaszcza po nowelizacji tego przepisu dokonanej ustawą z dnia 6 listopada 1992 r. o zmianie ustawy o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 100 poz. 499/. Zmiana tego przepisu jest istotną wskazówką do prawidłowego wykonania ustawy komunalizacyjnej.

Brak jest także przepisu ustawowego, który by upoważniał gminy do sprawowania nadzoru nad gospodarką rybacką wymagającą dysponowania wyspecjalizowanymi służbami z dziedziny ichtiologii. Tego rodzaju działania nadzorcze wchodzą w zakres zadań gospodarczych wyłączonych spod kompetencji samorządów lokalnych. Taką argumentacją posłużył się jednak Wojewoda w P. uzasadniając swoje decyzje o komunalizacji sześciu jezior na rzecz gminy.

Biorąc powyższe pod uwagę - konkluduje rewizja nadzwyczajna - należy stwierdzić, iż w decyzjach administracyjnych poprzedzającym wydanie kwestionowanego wyroku NSA brak jest w istocie uzasadnień natury faktycznej, które by usprawiedliwiały komunalizację przedmiotowych jezior w trybie art. 5 ust. 4 ww. ustawy.

Z treści rewizji nadzwyczajnej wynika ponadto, że Państwowe Gospodarstwo Rybackie O. zostało zlikwidowane, a zarząd tej jednostki przekazany został Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, Oddział Terenowy w P.

Sąd Najwyższy zważył co następuje:

Rewizja nadzwyczajna przytacza liczne zarzuty prawne przeciwko zaskarżonemu wyrokowi Naczelnego Sądu Administracyjnego i poprzedzającym go decyzjom administracyjnym, które wymagają odrębnego rozważenia i oceny. I tak nie jest uzasadniony zarzut naruszenia gwarancji ustanowionych dla przedsiębiorstw państwowych w art. 48 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych /Dz.U. 1991 nr 18 poz. 80 ze zm./, polegających na ograniczeniu uprawnień organu założycielskiego do decydowania o pozbawieniu przedsiębiorstwa państwowego składników wydzielonego mu lub nabytego przez przedsiębiorstwo mienia. Niezależnie bowiem od tego, że jeziora objęte decyzjami o komunalizacji nigdy - na co zwróciły uwagę organy administracji I i II instancji - nie stanowiły części mienia b. Państwowego Gospodarstwa Rybackiego O., gdyż gospodarcze wykorzystanie tych jezior dokonywane było przez to przedsiębiorstwo na podstawie zezwolenia prawnowodnego, należy mieć na uwadze, że Wojewoda w P. podejmując decyzje o przekazaniu opisanego w tych decyzjach mienia właściwym gminom, nie działał jako organ założycielski w stosunku do Państwowego Gospodarstwa Rybackiego, lecz jako podmiot administracji rządowej uprawniony i zobowiązany na zasadzie wyłączności do decydowania o tzw. komunalizacji mienia ogólnonarodowego /państwowego/. Ten swoisty status prawny tego podmiotu administracji publicznej nie może być rozumiany w ten sposób, że uprawnienie o decydowaniu w sprawach komunalizacji są ograniczone w tych wszystkich wypadkach, w których posiada on uprawnienia także organu założycielskiego w rozumieniu cyt. już ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych. Art. 48 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych nie ogranicza uprawnień decyzyjnych wojewody, będącego organem założycielskim w stosunku do przedsiębiorstw państwowych, do orzekania o nabyciu z mocy prawa lub przekazaniu mienia ogólnonarodowego /państwowego/ właściwym gminom. Na okoliczność tę zwróciła uwagę w uzasadnieniu swych decyzji także Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa.

Pozostałym zarzutom prawnym rewizji nadzwyczajnej nie można jednak odmówić słuszności. Trafne są zwłaszcza zarzuty dotyczące wad prawnych decyzji Wojewody w P. i Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej, a także wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w tej części, w której rewizja nadzwyczajna trafnie zarzuca bezpodstawne oddalenie skargi pomimo tego, że zaskarżone decyzje wydane zostały z naruszeniem prawa materialnego.

Uzasadniony jest zwłaszcza zarzut rewizji nadzwyczajnej, że w decyzjach administracyjnych poprzedzających wydanie kwestionowanego wyroku NSA brak jest uzasadnienia, które by usprawiedliwiało komunalizację jezior w trybie ustanowionym w art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./.

Decyzje Wojewody w P. z dnia 2 kwietnia 1991 r. odwoływały się do tego, że komunalizacja jezior uzasadniona jest realizacją zadań wynikających z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ m.in. przez to, że zwiększony zostanie ogólny dostęp do jeziora, uporządkowane sprawy ochrony środowiska i zapewniony właściwy nadzór nad gospodarką rybacką. Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa utrzymując w mocy zaskarżone decyzje, jak gdyby milcząco zaakceptowała te przesłanki decyzjami o komunalizacji jezior.

Decyzje organu administracji I instancji całkowicie pomijały jednak, zasadniczą, podstawową ustawową przesłankę komunalizacji, a mianowicie bądź niezbędność określonego mienia gminom lub związkom gmin dla wykonywania ustawowych zadań - w wypadku określonym w art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 10 maja 1990 r., bądź związek tego mienia z realizacją tych zadań - w wypadku określonym w ust. 4 powołanego wyżej art. 5 ustawy. Istnienie tych przesłanek stanowi nie tylko warunek ustawowy decyzji o komunalizacji, ale i ich uzasadnienie społeczno-gospodarcze.

Ustawowe zadania gmin i ich związków określają przepisy o ustroju samorządu terytorialnego. Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym przekazując w art. 6 ust. 1 gminom wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, nie zastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów i ustanawiając jako naczelne zadanie własne gminy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, w art. 7 ust. 1 ustawy wylicza enumeratywnie katalog tych zadań. Szczegółowe przesłanki decyzji komunalizacyjnych ujawnione w uzasadnieniach decyzji Wojewody w P. nie mieszczą się jednak w tym ustawowym katalogu. Uporządkowanie ochrony środowiska naturalnego nie może stanowić samoistnej przesłanki decyzji o komunalizacji skoro - jak trafnie zwrócono uwagę w uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej - ochronić środowisko można nie tylko z pozycji właściciela dobra podlegającego ochronie. Także nadzór nad gospodarką rybacką, przy całej dwuznaczności samego pojęcia nadzoru nad tą gospodarką, wykracza poza ustawowe zadania własne gmin.

Jeżeli pod pojęciem tym rozumieć gospodarcze wykorzystanie zasobów komunalizowanych jezior w postaci np. organizacji gospodarczej zajmującej się hodowlą i odłowem ryb w celach zysku, to tak rozumiany nadzór nad działalnością rybacką pozostawałby w sprzeczności z zasadą ogólną wyrażoną w znowelizowanym art. 9 ust. 2 ustawy o samorządzie terytorialnym /ustawa z dnia 6 listopada 1992 r. o zmianie ustawy o samorządzie terytorialnym - Dz.U. nr 100 poz. 499/, zgodnie z którym gmina oraz inna komunalna osoba prawna nie może prowadzić działalności gospodarczej wykraczającej poza zadanie o charakterze użyteczności publicznej. Przepis ten wyklucza zarazem rozszerzającą wykładnię art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. co do znaczenia, jakie należy przypisać wymaganiom zawartym w tym przepisie o zbędności lub związku określonego mienia dla realizacji zadań gminy, wykładni wyrażającej się w przyjęciu np. ogólnej zasady, że mieniem takim może być każdy obiekt, który wykorzystywany gospodarczo przez zarząd gminy lub komunalną osobę prawną mógłby stać się źródłem dochodów powiększających zasoby finansowe gminy. W takim rozumieniu mieniem pozostającym w związku z ustawowymi zadaniami gminy mógłby stać się nieomal każdy obiekt majątkowy znajdujący się na jej obszarze.

Rozważania powyższe prowadzą do wniosku ogólnego, że - poza wypadkami określonymi w przepisach szczególnych - korzystanie z jezior podlegających przepisom prawa wodnego wykraczające poza zakres korzystania powszechnego lub zwykłego, w tym także tzw. gospodarcze korzystanie z tych jezior, nie należy do ustawowych zadań własnych gmin, a zatem jeziora te nie mogą być im przekazane na własność na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r.

Nie bez znaczenia są także i inne okoliczności pominięte w uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej. Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej następuje w ramach środków określonych w budżecie gminy. Przepisy o ustroju samorządu terytorialnego, a zwłaszcza te z nich, które regulują komunalną gospodarkę finansową, jednoznacznie wykluczają możliwość przekształcenia gmin lub stowarzyszeń w podmioty, których głównym lub nawet jednym z wielu celów byłoby prowadzenie działalności gospodarczej obliczonej na osiąganie zysku. Odnosząc się ze zrozumieniem do naturalnych starań gmin o powiększenie własnych środków finansowych, należy mieć na uwadze, że wyeksponowanie jako głównej działalności gospodarczej zdeprecjonowałoby inne ustawowe zadania gmin i uczyniło z nich zgoła inny podmiot życia zbiorowego o zasięgu lokalnym. Wspomniana już wyżej nowela do ustawy o samorządzie terytorialnym z dnia 6 listopada 1992 r. zmierza właśnie do zapobieżenia tego rodzaju wynaturzeniom.

Wszelkie inne potrzeby wspólnoty samorządowej związane z istnieniem na obszarze gminy jezior zabezpieczają przepisy prawa wodnego.

Jeziora stanowiące określoną część wód powierzchniowych stanowią własność Państwa, które w granicach ustanowionych w przepisach prawa wodnego gwarantuje wszystkim możliwość korzystania z nich w ramach korzystania powszechnego lub zwykłego oraz daje podstawę do ubiegania się o korzystanie szczególne m.in. dla celów rybackich na podstawie zezwolenia wodnoprawnego. Właśnie niepodzielna własność Państwa w stosunku do wód powierzchniowych i nadzór administracji rządowej nad szczególnym korzystaniem z tych wód stanowią gwarancje udostępnienia tego dobra wszystkim na równych zasadach, zwłaszcza jeżeli uwzględni się, że jeziora stanowią z reguły połączony wzajemnie system wodny, którego racjonalne zarządzanie i zagospodarowanie przekracza nie tylko obszar jednej gminy, lecz także kompetencje i możliwości jej organów. Komunalizacja jezior wprowadziłaby niepożądaną społecznie i gospodarczo regionalizację w zakresie zarządu i gospodarowania tymi jeziorami.

Trafnie zatem rewizja nadzwyczajna Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wykazuje, że zaskarżony wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego wydany został z rażącym naruszeniem prawa i interesu Rzeczypospolitej Polskiej. Poza bowiem rozważaną w uzasadnieniu tego wyroku kwestią istnienia lub braku interesu prawnego b. Państwowego Gospodarstwa Rybackiego w kwestionowaniu decyzji organów administracji rządowej o komunalizacji jezior NSA z naruszeniem art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. w związku z art. 6 i art. 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym, art. art. 6, art. 7, art. 107 par. 3 i art. 207 par. 5 Kpa oddalił uzasadnioną skargę na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej.

Zaskarżony wyrok narusza także interes Rzeczypospolitej Polskiej przez bezpodstawne uszczuplenie w znacznych rozmiarach zasobów majątkowych pozostających w zarządzie Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa.

Kierując się tymi przesłankami Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego /art. 211 Kpa w związku z art. 422 par. 2 Kpc/.